Tíminn - 10.02.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 10. febrúar 1990
SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL SAKAMAL
Glaðlynda listakonan
var of ögrandi klædd
Hitti hún morðingjann af tiiviljun eða
sat hann fyrir henni; Víst var að hún
tók mikla áhættu með því að vera ein
og lítt klædd á ferli fram á nætur við að
safna hráefni í listaverk sín.
Klukkan var líu aö kvöldi 12. maí
1988. I hlýju vorrökkrinu hljómaði
skœr rödd sem sönglaöi gamalt lag og
dó svo út þegar viðkomandi hvarf nið-
ur Rue Lamartine.
— Þetta er Marcelle, sögðu íbúar
snyrtilegu húsanna við götuna. Allir
þekktu Marcelle Camara að góðu þólt
hœttir hennar þœttu nokkuö sérstakir.
Hún var 39 ára, skilin aö borði og
soeng og átti sjö börn. Marcelle var al-
mennl dáð og virt fyrir hvernig hún
tók á daglegum vandamálttm.
Flest vandamál hennar voru fjár-
hagsleg. Elsta barnið var 18 ára og
ekkert þeirra hafði nokkurn tíma gefið
móöur sinni ástœöu til kvíöa. Einu
tekjur Marcelle voru opinberar bœtur
og Frakkar eru ekki þekktir fyrir rausn
á því sviði.
Þar sem Marcelle var svo bundin
yfir börnunum að hún gat ekki unnið
úti, var heppilegt að hún var hœfi-
leikarík. Hún gat búið til alla skapaða
hluti í höndunum, skrautgripi, leik-
föng og styttur og það nœstum úr
engu.
Á hveiju kvöldi þegar veður leyföi
fór Marcelle í gönguferö, safnaði
spýtum og hirti hvaö sem hún gat not-
að úr ruslatunnum granna sinna. Úr
þessu geröi hún síðan fállega hluti
sem seldust vel og hresstu upp á fjár-
hag heimilisins.
Því miður var Marcelle ekki mikil
kaupsýslukona og gaf iðulega gripi
sína í slað þess að selja þá. Hefði hún
ekki framleitt mikið þá vœri fjöl-
skyldan mun verr stödd. Kannski
vegna þess að Marcelle var listamaður
var hún sérkennileg aö mörgu leyti.
I fyrsta lagi var hún síbrosandi.
Enginn Itafði nokkru sinni séð Marc-
elle alvarlega eða meö mœðusvip. I
öðru lagi sönglaði hún eða raulaði á
meðan hún gekk um og leítaði í ruslat-
unnunum. Loks var klceðnaður hennar
sérkennilegur. Ef henni datt í hug þá
fór hún í leitarferðir sínar á náttkjóln-
um einum og ef svalara var þá brá hún
sér í morgunslopp utan yfir. Þótt flík-
urnar vœru þykkar og í alla staði siö-
samlegar þá voru þœr samt óvenjuleg-
ar á almannafœri.
Barn fann líkið
Enginn fann samt að þessu. Marc-
elle var einkar vinsœl ! Canteleu, út-
hverfi Rouen sem stendur við Signu,
um 70 km frá Atlantshafinu og 150
km norðvestur af París.
Að kvöldi 12. maí 1988 heyrðist
raul Marcelle í götunni til klukkan
23.15 en þá þagnaði það að eilífu.
Flestir sátu þá viö sjónvarpstœkin
og vissu ekki neitt. Hefðu þeir á annað
borð hugsað um þetta hefðu þeir talið
að Marcelle vœri búin að fylla pokann
sinn og farin heim.
Börnin hennar voru ekki áhyggju-
full fyrst í stað. Þau voru vön því að
Marcelle dveldist úti eða gisti jafnvel
hjá vinafólki en því átti hún nóg af.
Um ellefuleytið morguninn eftir,
sem var hinn illrœmdi föstudagur 13.,
var hinn 14 ára Hilarie Joubet sem átti
heima í húsi nr. 12 viö Rue Lamartine
á leið niður götuna og beygði síðan
inn á mjóan stíg sem lá út! skóglend-
ið í borgarjaðrinum. Móöir Hilarie átli
afmœli og drengurinn œtlaöi aö tína
handa henni blóm.
Veöriö var indœlt, hlýtt og sólríkt
og gróður kominn vel á veg. Rétt eins
og Marcelle Camara þá raulaði Hil-
arie fyrir munni sér en hann var ekki
kominn langt inn í skóginn þegar fyrir
honum varð sjón sem kœíði sönginn á
stundinni.
Þar lá Marcelle á miöjum stígnum.
Náttkjóllinn og sloppurinn höfðu ver-
ið toettir utan af Itenni og lcerin voru
svarblá af marblettum. Áverkar voru
víöar, einnig í andlitinu. Blóö, sem nú
var storknað, hafði runniö úr nefi og
munni.
Hilarie staröi á líkiö andartak, en
snerist síðan á hœli, hljóp heim í göt-
una og œpti eins og hann megnaöi: —
Marcelle var myrt.
Þar sem vinnudagur var voru ekki
margir á ferli og aðeins konur og börn
heima viö en óp Hilaries urðu til þess
að allir komu út. Innan fárra mínúlna
var búið að trampa svo á svœðinu um-
hverfis líkið aö kraftaverk mcetti telj-
ast ef þar fyndist minnsta sönnunar-
gagn af einhverju tagi.
Barsmíðar og
nauðgun
í hópnum var hjúkrunarkona og
hún gekk úr skugga um aö Marcelle
vœri látin, reyndi að hindra að fólkiö
ryddist að líkinu og sendi einhvern til
að kalla á lögregluna. Raunar hölðu
svo margir tekið það upp hjá sjálfum
sér að skiptiborðið á stöðinni var
rauðglóandi. Allt sem fram kom var
að einhver heföi verið myrtur við eða
í Rue Lamartine. Símavörðurinn brást
við meö því að senda nœsta eftirlitsbil
á staðinn. Lögreglumennirnir girtu
blettinn þegar af og söfnuöu saman
skilríkjum viöstaddra.
Þá tvístraðist hópurinn og þegar
fyrstu fulltrúar morödeildarinnar
komu á vettvang voru aöeins Hilarie
Joubel, móðir hans og tvœr aörar kon-
ur viö enda stígsins.
I Rouen búa liðlega 100 þúsund
manns og þar er morðdeildin vel
mönnuö og búin. Þessari sveit hennar
stýrði Paul Agneau og hann gekk
hreint og rösklega til verka. Ljós-
myndari, lœknir, tœknimenn og hópur
rannsóknarlögreglumanna voru kall-
aðir á staöinn og klukkan hálfeitt var
rannsókn komin vel á veg.
Líkiö var Ijósmyndað eins og það
fannst og Hilarie spuröur spjörunum
úr um hvernig hann hefði gengið fram
á það. Lœknirinn kvað upp þann úr-
skurö aö Marcelle hefði verið látin að
minnsta kosti hálfan sólarhring. Dán-
arorsök virtist vera höfuðkúpubrot og
hugsanlega innvortis áverkar eftir
hnefa og fœtur, ef til vill barefli. Aug-
Ijóst var að konunni haföi veriö na-
ugðað í ofanálag.
Marcelle haíði barist vel við árás-
armann sinn, vísifingur hœgri handar
var brotinn, svo og flestar neglur og
handleggirnir voru mjög maröir.
Lceknirinn taldi sig ef til vill geta
fundið hár eða húðleifar af morðingj-
anum viö nánari rannsókn.
— Eg vil fá skýrsluna í dag, sagöi
Agneau.
— Eg get ekki byrjað fyrr en hún
er komin í líkhúsið, svaraði lœknirinn
og Agneau brást við meö því að skipa
mönnum sínum að hafa hraöann á en
draga þó hvergi úr vandvirkninni.
Var úti á
náttkjólnum
Tœknimenn fóru vandlega yfir
nœsta nágrenni líksins en Dantan, að-
stoðarmaöur Agneaus, kom til hans
og upplýsti hann um hver sú myrta
vœri, hvar hún heföi átt heima og
hvernig heimilisaöstœður hennar
voru. Honum var sagt aö fara og rœða
við börnin. — Ég vil fá að vita hvað
konan var að gera úti í skógi á nátt-
kjólnum um miönoetti, sagði Agneau.
Vandalaust var að fá skýringu á
því. Allir í götunni virtust vita um er-
indi Marcelle. Hún hafði iðulega fariö
út í skóginn til aö ná sér í greinar og
kvisti til aö nota í listmuni sína. Hins
vegar var ekki vitað til þess að hún
hefði oft fariö svona langt. Ekki aö
hún vœri hrœdd, því Marcelle óttaðist
ekkert, heldur var einfaldlega svo
dimmt í skóginum að hún hefði ekki
séð neitt til þar.
— Þaö má teljast kraftaverk að
hún lifði þaö að veröa 39 ára, varð
Agneau aö orði. — Að vera ein á ferli
um nœtur í náttkjól er eins og veifa
rauöri dulu framan í naut. Hún hefur
líklega talið sig lifa í landi þar sem
engir kynferðisglœpamenn eru.
— Hún var fœdd og uppalin hér,
svaraði Dantan. — Hún hefur talið sig
örugga, þar sem hún þekkti hvern
stein og hverjaþúfu.
— Þaö hefur mörgum orðið hált á
þeirri trú, svaraöi Agneau þurrlega. —
Svo virðist sem hún liafi rekist á
morðingjann af tilviljun og þau hafa
líklega aldrei sést áöur.
Lögreglan komst fljótlega aö því
að Marcelle hafði litiö inn til Hi-
Marcelle Camara var sibrosandi
og vinur allra. Hún varð fómar-
lamb kvenhatara.
bou—hjónanna og skilað bók um tíu-
leytið kvöldiö áöur og farið þaöan tim
klukkustund síðar. Þá hafði Itún verið
brosandi að venju og eins og hún átti
aö sér í alla staöi.
Börn hennar sögðu lögreglunni að
hún hefði farið í svona gönguferðir
nánast hvert einasta kvöld og þótt hún
hefði ekki komið heim og háttað á
venjulegum tíma þá voru þau ekki
kvíðin, því iðulega kom fyrir að henni
dvaldist úti. Þau gátu líka staðfest að
hún hafði ekki veriö við karlmann
kennd árum saman. Með svo mörg
börn í húsinu helði heldur varla verið
hœgt að eiga neilt einkalíf.
Blóðflokkur og
tvöhár
Sú kenning lögreglunnar að kyn-
óður glœpamaöur heföi séö Marceile
á ferli og ráðist á hana var studd því
sem fram kom viö krufningu. Lœknir-
inn fullyrti aö hún heföi látist um kl.
23.15. Dánarorsök var sprungin höf-
uökúpa, lifur og milta. Áverkarnir
voru eftirþung högg og spörk. Ekkert
benti til að barefli hefði verið beitt.
Áður en Marcelle var myrt halði
henni veriö nauðgað þrátt fyrir hetju-
lega baráttu við árásarmanninn. Sœð-
isgreining leiddi í Ijós bióðflokk AB
og ekkert benti til að maðurinn vœri á
nokkurn hátt afbrigðilegur kynferðis-
lega.
Náttkjóll og sloppur Marcelle voru
sendir til nákvœmrar rannsókar og í
þeim fundust margs konar trefjar.
Hvort þœr voru úr fötum morðingjans
eöa einhvers annars var ómögulegt að
segja til um en þœr voru varðveittar til
samanburöar síðar ef einhver grunaö-
ur skyldi finnast.
Tvö hár af kynfœrum karlmanns
fundust á líkinu og þau gátu einnig
veriö mikilvceg sönnunargögn síðar.
Ekkert merkilegt fannst hins vegar á
svœðinu nœst líkinu. — Það gœtu
hafa verið fótspor þarna, sagði tœkni-
maður. — Þau eru þá löngu troðin
undan fótum forvitinna áhorfenda.
Við höfum bara linjáför hans.
Tveimur dögum eftir morðið var
Dantan enn önnum kafinn viö að lesa
skýrslur um þekkta kynferðisglœpa-
menn á svœðinu. Þeir voru að sjálf-
sögðu fjölmargir. Frönsk yfirvöld taka
mjúklega á slíkum mönnum og marg-
ir sem nauögað höfðu og myrt hrotta-
legar en þetta, höfðu aðeins setið inni
skamman tíma meðan þeir sœttu sál-
frœðimeöferð.
Vandinn við þetta mál var hins
vegar sá að fáir þeirra höfðu það
mynstur sem kom fram í nauögun og
morði Marcelle. — Við erum búnir aö
útiloka alla aðra en þá í AB—blóð-
flokki og enn eru eftir 20, tilkynnti
Dantan yfirmanni sínum. — Gallinn
er bara sá að enginn þeirra hefur fram-
ið glœp sem er svipaður þessum.
Tvö nöfn vekja
athygli
— Þá gœti náunginn bara hafa far-
ið öðruvísi að í þetta sinn, svaraði
Agneau. — Þetta var ekki fyrirfram
ákveðiö, það vitum við. Morðinginn
gat ekki vitað aö hún kœmi út frá Hi-
bou—hjónunum á þessum tíma eða
hvert hún fœri. Hann hefur bara verið
á gangi, séð hana, heillast af klœðnaði
hennar og elt hana út í skóginn.
— Fyrst svo er þá hlýtur hann að
þekkja einhvern í götunni, ályktaði
Dantan. — Þetta er eingöngu íbúðar-
gata og sá sem ekki á þar Iteima á
þangaö ekkert erindi klukkan 11 um
kvöld í miöri viku.
— Rétt er það, sagði Agneau. —
Við verðum að vinna út frá því. Farðu
meö myndir af öllum þeim grunuðu
og sýndu íbúum götunnar. Eru nokkr-
ar götur nálœgt sem fólk styttir sér
leið til með því að fara um Rue Lam-
artine?
— Aðeins ef skógarstígurinn er
talinn með, svaraði Dantan. — Gatan
endar við hann og eina þvergatan er
við hinn endann.
Agneau náði nú í kort af svceðinu
og rakti skógarslíginn gegnum skóg-
inn. Þá var hann kominn í litla götu,
Vatnsstíg, sem lá aö vatnsveilunni. —
Hmm, sagöi Agneau. — Ef einhver
sem býr við Vatnsstíg hefur verið í
bœnum og vildi fara stystu leiö heim
eftir aö vagnar hœttu aö ganga, þá ...
— Það œtti ekki að vera mikið mál
sagði Dantan. — Vatnsstígur er örstutt
gata.
— Byijaðu á að finna gömul heim-
ilisföng allra hinna grunuðu á listan-
um og faröu svo, sagöi Agneau. — Ef
þaö dugar ekki þá reyndu við œttingja
og vini. Viö hœttum ekki fyrr en þaö
er allt útilokaö.
Þar sem Dantan hafði nógan
mannskap lét hann strax fara aö vinna
í þessu og sendi menn með myndir í
hvert einasta hús viö Vatnsstíg. Það
bar árangur. Við götuna bjuggu sam-
tals 47 manns og tvö nöfn vöklu strax
athygli.
Tvítugur og
truflaður
Annað þeirra var nafn 29 ára gam-