Tíminn - 21.07.1990, Blaðsíða 7

Laugardagur 21. júlí 1990
HELGIN
15
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Charies Frey skipherra virtist búa við mikið flölskyldulán en ekki er allt
sem sýnist
Rannsókn leiddi ennfremur í ljós að
ekki hafði verið reynt að stinga upp
neina gátt á húsinu og að morðinginn
hafði að líkindum komið inn um
stofúgluggann sem var opinn og
flugnanetsskjöldur að utanverðu
hafði verið íjarlægður og stóð uppi
við húsvegginn.
Olais lögregluforingi og menn hans
báru saman bækur sínar úti í garðin-
um. Það var tekið að birta og fólk á
leið á ströndina leit forvitnisaugum á
lögreglubílana um leið og það gekk
ffarn hjá. Margt var um að tala. Lop-
ez skýrði ffá viðræðum sínum við
Doris og lýsti köldu svipleysi hennar
og blóðinu á náttkjólnum. Hann
hafði rætt við hana i næstum tvær
klukkustundir. Hún staðhæfði að
hafa fengið blóðið á kjólinn þegar
hún snart hönd manns síns. Lopez
trúði því ekki. Blóðslettumar voru
smáar og hreinar, nánast eins og úði
sem sprautast hafði á af töluverðum
krafti.
Rannsókn á húsinu veikti einnig
ffamburð Dorisar. Hún fúllyrti að
maður sinn ætti enga fjandmenn og
taldi að morðinginn væri innbrots-
þjóíúr. Hún benti á stofúgluggann og
sagði að morðinginn hlyti að hafa
komið þar inn, því glugginn hefði
verið lokaður þegar þau hjón fóru í
háttinn.
Athugun á glugganum sýndi engin
fingrafor á gleri eða karmi og engin
merki um innbrot. Uti fýrir var all-
hátt, döggvott gras og þótt lögreglu-
menn skildu þar eftir sig greinileg
fótspor hafði enginn annar stigið þar
fæti alllengi.
Blóðugur náttkjóll
Eftir samræðumar komust lögreglu-
mennimir að því að ekkjan hlyti að
eiga staðbetri skýringar og best væri
að hún færði þær ffam á lögreglu-
stöðinni.
Lopez fór aftur inn og skýrði henni
frá þeim málalokum. Enn sýndi hún
lítil svipbrigði og kvaðst auðvitað fús
að koma á stöðina. Þá var hún enn
klædd náttkjólnum og sloppnum.
Farið var með hana upp á fjórðu
hæð og inn í yfirheyrsluherbergi.
Doris settist við borð og gegnt henni
settust Karen Smith og Lopez. Án
ffekari málalenginga sagði Lopez
blátt áffam: — Saga þín stenst ekki.
Við teljum þig ekki segja sannleik-
ann. Við viljum gjaman heyra hann.
Hann bætti við að sagan um inn-
brotsþjófinn stæðist ekki, að flugna-
netinu hefði verið ýtt niður innan ffá
og að engin ummerki eftir mann sæj-
ust á glugganum eða undir honum að
að utanverðu. Einnig benti hann á að
svona blóðblettir kæmu ekki á föt við
snertingu. Þeir væm slettur.
Næst fékk Doris tækifæri. Lög-
reglumennimir sögðust vita mörg
dæmi þess að menn berðu konur sín-
ar til óbóta; kannski hefði Charles
gert það. Ef til vill heföi hún myrt
hann í sjálfsvöm og það gætu þeir
líka skilið. Hún yrði þá að segja þeim
það. Þeir vildu engar lygar.
Karen Smith lék hlutverk „góðu
löggunnar" en Lopez sá um árásimar.
— Þú myrtir manninn þinn, sagði
hann ákveðinn. — Við vitum að þú
gerðir það.
Doris Frey deplaði ekki auga, tárað-
ist eða sýndi nokkur viðbrögð. Hún
var sviplaus, sat þama á náttkjólnum
og leyfði Lopez að æsa sig. Loks Ieit
hún köldum augum á hann og sagði
lágt: — Ég myrti ekki manninn
minn.
Það var allt og sumt sem upp úr
henni fékkst á þremur klukkustund-
um. Hún var síðan ákærð fyrir gmn
um morðið á eiginmanni sínum, send
I tilskilda skoðun á sjúkrahús og sið-
an I kvennafangelsið í Las Colinas.
Náttkjóllinn var tekinn sem sönnun-
argagn og hún fékk hvitan íþrótta-
búning í staðinn.
Allt þetta umstang virtist ekki hafa
hin minnstu áhrif á hana. Eftir að tek-
in var af henni mynd I fangelsinu,
hvíslaði hún: — Ég gerði það ekki.
Síðan var hún leidd burt.
Rannsókninni var haldið áffam
sleitulaust. Menn þóttust vissir um að
Doris hefði myrt mann sinn, en
mörgum spumingum var enn ósvarað
áður en hægt yrði að ákæra hana
formlega fyrir morð.
Óvenjulegur
þríhyrningur
Hjónaherbergið var nánast gegn-
drepa af blóði en samt vom aðeins
örlitlar slettur á náttkjól Dorisar og
ekki sá á höndum hennar eða hand-
Ieggjum. Baðherbergi og eldhús
höfðu verið athuguð gaumgæfilega I
leit að ummerkjum þess að hún hefði
þvegið sér, en ekkert fannst og síst
morðvopnið. Að vlsu fannst sveðja I
klæðaskáp en sárin á líkinu vom ekki
veitt með sveðju.
Astæðuna vantaði líka. Hjónin
höföu búið ágætlega en gátu ekki
kallast auðug. Charles Frey var held-
ur ekki líftiyggður fyrir upphæð sem
gat nálgast að gera Doris að auðugri
ekkju. Ekki stóðst heldur kenningin
um að Charles hefði misþyrmt henni.
Allir lýstu þeim sem ánægðum hjón-
um og ástríkum foreldrum.
Tvær vísbendingar komu fljótlega
ffam. Önnur var frá kmfningalækn-
inum. Hann sagði að Charles hefði
verið stunginn 37 sinnum I kviðar-
hol, bringu, vinstri síðu og læri og
báða upphandleggi. Allar stungumar
vom djúpar og margar þeirra fóm
gegnum mikilvæg líffæri. Afstaða
þeirra þótti benda til að sá sem stakk
væri örvhentur. Doris Frey var hins
vegar rétthent.
Nú þótti liggja beint við að Doris
heföi fengið aðstoð við að ffemja
morðið. En frá hveijum? Svar við því
virtist ætla að koma ffarn I ffásögn
foringja í Hjálpræðishemum. Karen
Smith vissi fátt um þann söfnuð,
haföi einungis séð hermenn utan við
verslanir við jólapotta sína. Hún
komst að því að um var að ræða trú-
arsöfnuð og að Frey-hjónin höföu
raunar verið háttsett I þessum her.
Foringinn sagði Karenu að allt heföi
verið talið I besta lagi hjá Frey-hjón-
unum þar til fyrir ári eða svo, þegar
frúin viðurkenndi að hafa átt ástar-
samband við annan mann. Framhjá-
hald er ekki einstakt, ekki einu sinni I
Hjálpræðishemum, en I þessu tilfelli
átti það sér fáar hliðstæður. Þriðji að-
ilinn var neíhilega Christopher Fost-
er, 19 ára heimilisvinur Frey-hjón-
anna, kirkjurækinn og virtur ungling-
ur. Þess má geta að Doris Frey var 42
ára.
— Við hneyksluðumst öll á þessu,
sagði foringinn og svipur hans leyndi
því ekki. Doris hafði hins vegar stað-
hæft að sambandi þeirra Christophers
væri lokið. Frey-hjónin samþykktu
að ræða við hjúskaparráðgjafa og
segja af sér sem yfirmenn I Hjálp-
ræðishemum.
Foringinn kvaðst ekki vita hvort
nokkuð af þessu kæmi morðinu við
en taldi skyldu sína að veita lögregl-
unni allar upplýsingar sem hann gæti.
Lögreglan vissi ekkert meira en
fannst það þess virði að kanna ástar-
sambandið betur.
Lygamælisprófið
Varla var hægt að hugsa sér ólíklegri
morðingja en Christopher Foster.
Hann var kirkjurækinn og nýútskrif-
aður stúdent. Nú var hann kominn á
námskeið hjá lögreglunni I þeim til-
gangi að verða vegalögreglumaður I
Kalifomíu.
Er dýpra var grafið kom þó fram að
hann haföi verið handtekinn fyrir
búðahnupl og látinn afþlána vist I
betrunarbúðum þar sem hann aðlag-
aðist vel og var kosinn yfirmaður af
hálfú hinna drengjanna. Christopher
var hvítur, tæplega meðalhár og 80
kíló, með hrokkið hár, búlduleitur og
með stór brún augu sem alltaf virtust
hissa.
— Hann er góður drengur, sagði
vinur hans. — Öllum er vel við hann.
Christopher átti heima hjá foreldr-
um sínum I Chula Vista og var sóttur
þangað til yfirheyrslu. Það vom Ola-
is og Hansen sem ræddu við hann og
hann sagði þeim að hann heföi ffétt
um morðið og orðið forviða. — Það
var hræðilegt, viðurkenndi hann. —
Ég ætlaði ekki að trúa því.
Hann kvaðst hafa kynnst Frey-hjón-
unum um það bil fimm ámm áður I
tengslum við unglingadeild Hjálp-
ræðishersins. Þar var Doris leiðbein-
andi og hann 14 ára. Þau urðu góðir
vinir.
Snemma árs 1986 var Doris Frey
nauðgað þegar hún var að koma úr
vinnunni I Sorrento. — Hún sagðist
hafa verið á gangi að bílnum, þegar
náunginn greip hana, útskýrði Christ-
opher. — Hún sagði að það heföi ver-
ið skelfileg reynsla.
Um það leyti var Charles Frey er-
lendis og Christopher kvaðst hafa
farið að venja komur sínar til Dorisar
í því skyni að hugga hana og halda
henni félagsskap. Hann var svo góð-
ur félagi að þau urðu elskendur eftir
nokkra mánuði.
Samband þeirra hélt áfram þótt
Charles Frey kæmi heim en loks
komst hann að öllu saman og þau
hættu að hittast. Ekki stóð það þó
lengi, því eftir mánuð fóra þau að
hittast aftur að næturþeli. Christop-
her kvaðst síðast hafa heimsótt Doris
fimmtudagskvöldið fyrir morðið og
ekki hafa heyrt um atburðinn fyrr en
á sunnudagsmorgun.
— Þetta var mikið áfall, sagði hann.
— Hvað get ég sagt meira?
Olais leit á Hansen sem leit aftur á
Christopher og spurði hann hvort
hann væri íús til að gangast undir
lygamælispróf. Eftir útskýringar á I
hveiju það væri fólgið, féllst Christ-
opher á það. Olais og Hansen biðu
ffammi meðan prófið var tekið og
þegar sérfræðingurinn kom fram,
hristi hann aðeins höfúðið. Christop-
her kom brátt ffam líka, leit á lög-
reglumennina og spurði hressilega:
— Hvemig stóð ég mig?
— Þú féllst, svaraði Olais. — Þú
segir okkur ekki sannleikann.
Boðaöur til morðs
Christopher lét fallast niður I næsta
stól og búlduleitt andlitið nánast lak
niður eins og lofti væri hleypt úr
blöðm. Svo brast hann í grát.
Hann sagðist hafa hitt Doris Frey
nokkmm sinnum I vikunni íyrir
morðið. — Hún var æst, sagði hann.
— Hún sagðist ekki þola hjónaband
sitt lengur og álagið væri að fara með
sig.
Christopher hafði eftir Doris að
Charles væri sífellt að neyða hana til
kynmaka og henni væri svo illa við
það að hana langaði mest til að
myrða hann með hnífi eða eitra fyrir
hann. — Ég hélt að hún meinti þetta
ekki, sagði pilturinn.
Hann bætti við að hún hefði sann-
fært hann um að henni væri fyllsta al-
vara og að hún vildi að hann yrði við-
staddur morðið, sem yrði að sjálf-
sögðu um helgi, því Charles væri
aldrei heima endranær. Christopher
kvaðst hafa stungið upp á skilnaði en
Doris aftekið slíkt þar sem maður
hennar féllist aldrei á skilnað.
Miðvikudagskvöldið 15. júlí
hringdi Doris til Christophers og bað
hann að koma klukkan eitt eftir mið-
nætti á laugardagskvöld, af því hún
þyrfti að hitta hann. Hann samþykkti
það og horföi á sjónvarp þar til for-
eldrar hans fóm að sofa, en ók þá
heim til Dorisar. Hann lagði bílnum
að húsabaki, kleif yfir girðinguna og
fór inn um bakdymar. Doris beið I
eldhúsinu og var að hella upp á kaffi.
Christopher kvaðst hafa verið viss
um að Doris heföi hringt til sín til að
fá sig I rúmið með sér. Þetta var
venjulegur tími og líklega væri
Charles farinn til Langasands aftur.
Hins vegar var Doris I uppnámi og
með óttasvip. — Hvað er að? spurði
hann.
— Ég reyndi að bjóða honum drykk
en hann vildi ekkert, svaraði hún. Þá
vissi Christopher til hvers hann haföi
verið kallaður.
— Við verðum annaðhvort að stinga
hann eða beija hann í höfúðið, haföi
Christopher eftir Doris. — Hér hafa
innbrotsþjófar gengið ljósum logum,
svo ég kenni þeim bara um. Hann
kvaðst hafa reynt að telja henni hug-
hvarf og reynt að sannfæra hana um
að hún slyppi aldrei frá þessu, en hún
hafi ekki viljað hlusta.
Þá kvaðst hann hafa farið inn í stofú
og ýtt skildinum frá glugganum, en
síðan elt Doris inn í hjónaherbergið,
þar sem hún fór upp í rúm. Hún rót-
aði I rúmfötunum og lyfti svo upp
hníf. — Ég veit ekki hvort hann var
þar, en ég sá hana ekki taka hann I
eldhúsinu, útskýrði Christopher. —
Kannski var hann I rúminu allan tim-
ann.
Hljóp heim að soffa
Hann sagðist því næst hafa séð Dor-
is stinga mann sinn með hnífnum. —
Hann vaknaði ekki alveg, sagði hann.
— Þá stakk hún hann aftur og ég
hljóp út.
Christopher sagðist hafa hlaupið
alla leið til Chula Vista og farið inn
um glugga heima hjá sér. Síðan fór
hann að sofa, þrátt fyrir að atburðim-
ir stæðu honum ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum.
Lögreglumennimir tveir hlustuðu
þolinmóðir á Christopher Foster létta
á hjarta sínu ... og innsigla örlög sín.
— Hjálpaðirðu henni að stinga
manninn sinn? spurði Olais.
Christopher hristi höfuðið. Hann
væri ekki morðingi og þegar hann sá
Doris brjálast með hnífmn lagði hann
á flótta.
Eftir þennan framburð var Christop-
her úrskurðaður I gæsluvarðhald
vegna gmns um morð.
— Bara að ég heföi aldrei komið ná-
lægt henni, sagði hann. —Það er
mesta skyssa I heimi að eiga vingott
við gifta konu. Hann sagðist jafnvel
telja nú orðið að nauðgunin, sem
leiddi þau Doris saman 1986, heföi
aldrei átt sér stað. Hún heföi búið
söguna til svo hann vorkenndi henni.
— Ég ætlaði að verða vegalögreglu-
maður, sagði hann. — Doris spillti
því fyrir mér.
Doris Frey kom fyrir rétt I nóvem-
ber 1988. Henni hafði verið boðið að
játa sig seka um manndráp en neitaði.
Hún kvaðst fyllilega saklaus. Kvið-
dómur fann hana hins vegar seka um
morð að yfirlögðu ráði og hún var
dæmd I lífstíðarfangelsi með mögu-
leika á náðun eftir 25 ár.
Christopher Foster mótmælti engu
og var dæmdur nokkmm dögum síð-
ar í sex ára fangelsi.
Revak dómari, sem kvað upp báða
dómana, lýsti Doris Frey sem ráðrikri
konu og sagði að hún heföi næstum
þvingað Christopher til að taka þátt I
morðinu. Um Christopher sagði hann
hins vegar að harrn væri ungur maður
sem beygst heföi undir vilja sér eldri
konu sem gat farið með hann að vild
sinni.
Hann sagði málið sérstætt að því
leyti að hvomgur sakbomingurinn
heföi játað að hafa stungið fómar-
lambið. Doris hélt fram sakleysi sínu
og Christopher þrætti fyrir að vera
morðinginn. — Þama skýtur skökku
við, sagði dómarinn. — Maðurinn
var stunginn 37 sinnum og enginn
gerði það.
Vantaði ekki eitt-
hvað?
Eftir á þótti ýmsum fúllmikill mun-
ur á dómunum og að fá heföi mátt á
hreint hvort hinna ákærðu stakk
Charles Frey. Aldrei var til dæmis
fyllilega úr því skorið hvort stung-
umar vom eftir örvhentan mann eða
hvort Christopher var það, né heldur
hvers vegna bíll hans, sem stóð alla
morðnóttina að húsabaki hjá Doris,
var aldrei athugaður. Aldrei kom
heldur fram hvað orðið haföi um
morðvopnið eða hvort þeirra kom því
undan.
Doris Frey og Christopher Foster af-
plána nú dóma sína í fangelsum í
Kalifomíu.