Tíminn - 17.11.1990, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 17. nóvember 1990
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁI
Ungu elskend-
umirsátu íbíln-
um og ræddu
framtíðina þegar
byssuhlaupi var
stungiðinnum
bílgluggann.
Ástarfundurinn endaði
með tveimur morðum
Ungu elskendumir sátu í bflnum úti við Biscayneflóa, rétt eins og svo
mörg önnur kvöld. Þau horfðu á stjömumar og töluðu um eitt og
annað, einkum framtíðina saman. Þetta örlagaríka kvöld, 6. nóvem-
ber 1988, var milt og parið horfði á báta sem liðu framhjá og flski-
menn sem köstuðu netum sínum í lygnan sjóinn. Grunlausir ung-
lingarair áttu bjarta framtíö fyrir höndum og nutu góðs stuðnings
ástríkra fjölskyldna sinna. Þau vom bæði frá öðmm Iöndum og unnu
ötullega að því að aðlaga sig og koma undir sig fótunum í borgarlífi
Miami, þar sem meiri hraði er á öllu en þau vom vön að heiman.
Stúlkan hét Isilia Paguada, var 18
ára, gullfalleg, fædd í Hondúras og
gekk í Jackson-menntaskólann.
Unnusti hennar var Frank Najarro,
19 ára glæsilegur piltur frá E1 Sal-
vador. Hann gekk í Dade-mennta-
skólann. Þau höfðu kynnst um það
bil ári áður er þau voru í sama gagn-
fræðaskóla.
Þau höfðu í heiðri sterk fjölskyldu-
tengsl og menningararf þjóða
sinna. Fyrst þegar Frank kom til
Miami naut hann aðstoðar Hjálp-
ræðishersins. Hann var svo þakklát-
ur fyrir hjálpina að hann starfaði
endurgjaldslaust hjá Hjálpræðis-
hernum góðan tíma á eftir því hon-
um fannst hann þurfa að launa
greiðann með því hjálpa öðrum sem
nýkomnir voru til landsins.
Þar sem Isilia og Frank sátu og
ræddu áætlanir sínar var byssu-
maður á ferli skammt frá. Hann
hafði allt aðrar áætlanir. Hann
fylgdist með hverri hreyfingu unga
fólksins meðan rökkrið féll yfir.
Þegar aldimmt var orðið, gekk hann
að bflnum.
Morðinginn gekk fyrst að Frank og
stakk hlaupsöguðum .22 hlaupvídd-
ar riffli inn um opinn bflgluggann
og heimtaði peninga. Frank var
skelfingu lostinn og svaraði því til
að hann væri ekki með peninga á
sér. Af fullkomnu miskunnarleysi
tók morðinginn nokkrum sinnum í
gikkinn og skaut Frank á innan við
30 sm færi. Særður til ólífis féll
ungi maðurinn niður í sætið og
blóðið spýttist úr skotsárunum.
Isilia æpti af hryllingi og skelfingu
þegar morðingi unnusta hennar
gekk fram fyrir bflinn, staðnæmdist
við gluggann hennar megin og
beindi að henni rjúkandi vopninu.
Hann seildist inn fyrir greip um öxl
hennar og heimtaði nokkra hringa
sem hún var með. Isilia var svo
hrædd að hún þorði ekki annað en
taka af sér hringana og afhenda
honum. Hiklaust og án nokkurrar
ögrunar tók morðinginn enn í gikk-
inn og hleypti nokkrum sinnum af.
Fyrsta skotið kom í handlegg stúlk-
unnar og hún reyndi að verjast hin-
um skotunum en það var vonlaust.
Loks seig hún í blóði sínu fram af
sætinu og miskunnarlaus morðing-
inn skaut enn og batt þar með enda
á líf hennar.
Lögreglumaður
fann líkin
Eftir ódæðisverkið hljóp hann að
bíl sem beið og ók burt. Lífsglöðu
elskendurnir hefðu aldrei getað
ímyndað sér slíkan atburð. Rólegt
fjöiskyldulíf, heiðarlegt uppeldi og
ást þeirra til hvors annars var allt
svo gerólíkt og víðsfjarri þeim veru-
leika sem þau reyndu þetta skelf-
ingarkvöld.
Líkin voru óhreyfð f bflnum þar til
um sjöleytið um morguninn að um-
ferðarlögreglumaðurinn John
Bagnardi ók framhjá á eftirlitsferð
sinni um tengiveginn milli borg-
anna Miami og Miami Beach en þær
eru tengdar saman með löngum
leiruvegi sem á eru nokkrar brýr.
Bagnardi kom auga á silfurgráan
Plymouth sem stóð niðri við fjöru-
kambinn. Hann ók að honum og
hugðist athuga málið til vonar og
vara. Ekki hvarflaði að Bagnardi að
hann fyndi neitt annað en það
venjulega við þessar aðstæður, elsk-
endur í faðmlögum eða tóman bfl í
eigu einhvers fiskimannsins. Því
miður gegndi öðru máli í þetta
sinn.
Nú tekur rannsóknarlögreglumað-
urinn Nelson Andreu við og skýrir
sjálfur frá rannsókn málsins eins og
hún gekk fyrir sig:
Þegar Bagnardi kom að bflnum sá
hann þegar hvers kyns var og kall-
aði á hjálp um talstöð sína. Þar sem
líkin voru í umdæmi Miamiborgar,
barst kallið á stöðina til okkar.
Daniel Sanchez varð fyrstur á vett-
vang. Hann girti staðinn af til að
vernda sönnunargögn sem kynnu
að finnast umhverfis bílinn og kall-
aði síðan upp morðdeildina.
Thomas Watterson kom á vettvang
og kannaði aðstæður en gerði síðan
yfirmanni sínum viðvart, Mike
Gonzales. Númer bflsins var sett í
tölvu og þá kom fram að bfllinn var
skráður á Frank Najarro sem var
búsettur skammt frá. Tveir lög-
reglumenn fóru til heimilis hans og
hittu þar fyrir ættingja Franks.
Þótt ekki hefðu verið borin form-
leg kennsl á líkin var strax vitað af
lýsingu aðstandenda á klæðnaði
Franks að pilturinn var hann. Lík-
legast þótti þá að stúlkan væri Isilia
unnusta hans. Það voru aðstand-
endur Isiliu sem síðast sáu parið
saman kvöldið áður.
Þegar lögreglumennirnir komu
aftur á morðstaðinn var klukkan
orðin tíu og tæknimenn að leggja
síðustu hönd á vettvangsrannsókn.
Næst lá fyrir að rannsaka líkin sem
lágu eins og alblóðug hrúgöld í
framsætinu og á gólfinu framan við
það. Allt var ljósmyndað frá öllum
hliðum áður en hreyft var við
nokkru í bflnum og lögreglulækn-
irinn tók við.
Vitni hringir
Mörg skot höfðu hæft bæði fórnar-
lömbin og öll í höfuð og efri hluta
líkamans. Ljóst var af skotsárum á
handleggjum stúlkunnar að hún
hafði reynt að verja sig. Eftir frum-
rannsókn á staðnum voru líkin
flutt til krufningar sem er skylda í
svona tilfellum. Auðvitað vissi lög-
reglan hvert banameinið var en
skýrsla krufningalæknis ræður úr-
slitum.
Eftir að farið var með líkin var bfll-
inn rannsakaður vandlega að innan.
í honum fundust fjögur skothyiki
úr .22 hlaupvíddar riffli og kven-
hringur á gólfinu við framsætið far-
þegamegin. Annar hringur lá á
jörðinni rétt utan við bfldyrnar.
Bfllinn var síðan dreginn á rann-
sóknarstofuna til leitar að fingarför-
um.
Síðar um daginn var rætt við að-
standendur Isiliu sem sögðu að
Hin gullfallega Isilia Paguada sést hér með nokkra af Samræður í almenningsgarði, sem maður varð
hríngunum sem morðingi hennar rændi. áheyrandi að, urðu til þess að Lavarity Robertson var
I \ handtekinn. Hann neitaði fýrst öllu en talaði af sér.
Frank hiefði sótt hana um hálfsex-
leytið ogjþau ætlað í stöðvar Hjálp-
ræðishersins að venju. Þá kom fram
að Isilia hafði farið að heiman með
veski og fjóra hringa sem varj lýst
fyrir lögreglumönnum. Þeir fóru
síðan heim til Franks og ræddu bet-
ur við foreldra hans. Þeir höfðu
einnig talið að þau Isilia ætluðu á
Herinn og þegar hann kom ekki
heim hringdu þau heim til Isiliu.
Báðar fjölskyldurnar sögðu að unga
parið hefði oft og iðulega setið í
bflnum við leirubrúna, horft á sjó-
inn og stjörnurnar og gert áætlanir
um framtíðina.
Fréttir um morðin í fjölmiðlum
leiddu til þess að mikið var hringt á
stöðina og ótal borgarar buðu fram
aðstoð sína. Næstu tvo sólarhring-
ana unnu Robertson, Watkins.
Martinez og Ochoa lögreglumenn
hvfldarlaust að því að hafa uppi á
morðingjanum. Þar sem tveir
hringar Isiliu höfðu ekki verið á lík-
inu, voru þeir teiknaðir eftir lýsingu
fjölskyldunnar og myndirnar birtar
í sjónvarpi og blöðum ef vera kynni
að einhver hefði reynt að veðsetja
þá eða jafnvel gefið þá. Það bar eng-
an árangur.
Það var ekki fyrr en 11. nóvember
að til mín hringdi maður sem ekki
vildi í fyrstu láta nafns síns getið.
Hann kvaðst hafa orðið áheyrandi í
almenningsgarði að samtali um
morðin. Þegar þetta gerðist gjör-
þekkti ég ekki málið enda hafði ég
ekki unnið við rannsóknina. Bruce
Robertson stjórnaði henni og ég
ræddi strax við hann. Hann var tor-
trygginn, enda höfðu margar svona
vísbendingar ekki leitt til neins.
Þar sem mér hafði tekist að fá
manninn til að greina frá nafni og
símanúmeri, hringdi Robertson til
hans. Maðurinn tjáði honum að
tveimur dögum eftir morðin hefði
hann verið í almenningsgarði í
hverfinu sínu með fleiri mönnum
þegar einn þeirra leiddi talið að
morðunum. Þar kom fram að morð-
inginn hafði verið að veiða fisk þeg-
ar hann sá bílinn og ákvað að ræna
þá sem í honum voru. Sá sem
hringdi vissi ekki hver náunginn
var sem vissi þetta en hann þekkti
annan í hópnum með nafni. Sá
hlustaði líka í forundran á frásögn-
ina.
Morðinginn nefndur
Maðurinn sem hringdi margend-
urtók að hann vildi ekki flækjast í
málið en kvaðst þó fús til að skýra
frá því sém hann hefði heyrt í garð-
inum. Robertson kom á stefnumóti
með þeim oftar en einu sinni en
maðurinn kom aldrei. Viku síðar
hringdi hann enn og gaf nú upp
nafn og heimilisfang annars sem
heyrt hafði samtalið í garðinum.
Robertson óskaði þess að við Spe-
ar félagi minn færum og ræddum
við þetta nýja vitni. Við fórum í
skólann þar sem viðkomandi starf-
aði og ræddum við hann. Hann við-
urkenndi að hafa upplýsingar um
málið og samþykkti að koma með
okkur á stöðina og tala við Robert-
son.
Samtalið gekk stirt í fyrstu því
maðurinn vildi draga í Iand en loks
fékkst hann til að tala og það varð
til þess að málið leystist og hægt var
að handtaka morðingjann.
Vitnið var í garðinum ásamt
nokkrum kunningjum og voru þeir
að spjalla um stúlkur. Skyndilega
sagði einn úr hópnum sem maður-
inn þekkti aðeins undir nafninu La-
varity að hann hefði gert dálítið
ljótt og yrði að segja frá því. Hann
hélt áfram og sagði viðstöddum að
hann hefði farið með vinum sínum
niður að sjó til að veiða fisk og
drekka bjór. Þeir hefðu séð silfur-
gráa bílinn og Lavarity ákveðið að
ræna þá sem í honum voru. Aðeins
einn úr hópnum vildi taka þátt í því
en hinir fóru.
Lavarity bætti síðan við að hann
hefði gengið að bílnum með byssu-
hólkinn, sagt nokkur orð við pilt-
inn undir stýri og svo bara skotið
hann í öxlina. Síðan hefði hann far-
ið farþegamegin og strokið stúlk-
unni um hálsinn og öxlina en hún
brugðist illa við og fjarlægt hönd
hans. Þá hefði hann bara skotið
hana líka.
Þar sem vitnið var svo tregt til að
tala í fyrstu ákvað Robertson að láta
það gangast undir lygamælispróf til
að sannprófa söguna. Ekki bar á
öðru en það stæðist prófið og síðan
var tekin nákvæm skýrsla. Þegar
vitninu var ekið heim bauðst það til
að benda lögreglunni á húsið sem
Lavarity þessi ætti heima í, svo og
annar úr hópnum sem heyrt hafði
frásögnina. Eftir að hafa skilað vitn-
inu af sér fór lögreglan í tiltekið
hús, hafði þar uppi á umræddu vitni
og rosknum ættingja þess.
Gamli maðurinn var tregur til að
leyfa þeim yngri að tala við lögregl-
una en eftir að málið var skýrt fyrir
honum gat hann ekki neitað. Pilt-
urinn hafði nánast sömu sögu að
segja og fyrra vitnið og nefndi einn-
ig Lavarity. Lögreglumennirnir
vildu að sjálfsögðu hafa uppi á Lava-
rity sem fyrst áður en einhver var-
aði hann við svo hann gæti stungið
af. Nú var klukkan rúmlega 11 að
kvöldi en ákveðið að var að heim-
sækja Lavarity klukkan fimm um
morguninn og koma honum ræki-
lega á óvart.
Taladi fljótt af sér
Þrír lögreglumenn fóru á staðinn.
Einn ættingi Lavaritys kom til dyra
og bauð mönnum inn. Andartaki
síðar kom Lavarity út úr herbergi
sínu. Hann var kaldur og rólegur og
samþykkti fúslega að koma á stöð-
ina til yfirheyrslu. Það kom í hlut
okkar Spears að yfirheyra hann.
Hann vildi ekki nýta sér réttinn til
að þegja en kvaðst skyldu segja okk-
ur allt af létta. Fullt nafn hans var
Lavarity Robertson.
Nafni hans og yfirmaður okkar átti
ekki að koma á vakt fyrr en síðdegis
en þar sem hann hafði manna
lengst unnið að rannsókninni lét-
um vi hringja til hans og tilkynna
honum þessa framvindu mála.
Hann var kominn á stöðina klukkan
sjö og tók við af mér við yfirheyrsl-
una.
í fyrstu neitaði Lavarity að hafa
nokkuð komið nálægt morðunum
og ekki einu sinni hafa heyrt um
þau. Eftir að honum voru sýndar
skýrslur hinna vitnanna viður-
kenndi hann loks að hafa farið að
veiða fisk með félögum sínum og