Tíminn - 01.06.1991, Side 10

Laugardagur 1. júní 1991
SAKAMAL SAKAMAL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
Metnaðargjarn
kirkjunnar þjónn
Skólafélagar hans kölluð hann
„klerkinn“ vegna trurækni hans.
Síðar hefði „böðullinn“ ef til vill átt
betur við.
Slysið var enn óhugnanlegra íyrir þá
stítf reynd að fómarlambið var ung og
talleg kona, sem aðeins hafði verið gift
í fimm vikur. Lögreglumaðurinn
horfði dapur á lík ungu konunnar,
sem lá í baðkari fullu af vatni, og á
banvæna rafmagnsofninn sem lá á
flísunum. Hann velti því fyrir sér
hvemig nokkur maður hefði getað
verið svona kærulaus.
Hillan við hlið baðkarsins, sem ofn-
inn hafði staðið á, var tæplega tíu
sentimetra breið. Mjög lítið hefði
þurft til þess að ofninn dytti niður í
baðkarið.
Og það hafði greinilega gerst og þó
svo að rafmagnsöryggin hefðu
spmngið þegar ofninn datt hafði það
ekki gerst nægilega snemma. Eins og
annars staðar á Bretlandi hefur borgin
Cardiff á strön Wales 220 volta raf-
straum. Og kvöldið 10. mars 1978
höfðu þessi 220 volt skekið líkama
hinnar 32 ára gömlu Glenys Darling
og orðið henni að bana jafnskjótlega
og hún hefði verið sett í rafmagnsstól-
inn. Eina huggunin sem unnt var að
finna í þessum harmleik var að dauð-
inn hefði að öllum líkindum verið
skjótur og tiltölulega sársákalaus.
Daniel Jones lögregluforingi lét
mönnum sínum eftir að rannsaka og
ljósmynda vettvang og hélt niður í
dagstofuna þar sem harmi lostinn eig-
inmaðurinn sat og drakk koníak.
Barry Darling var dökkhærður,
grannur og myndarlegur maður sem
leit út fyrir að vera mun yngri en árin
33 sögðu til um. Hann var nýskipaður
kirkjuþjónn í Llandaff söfnuðinum í
suðvesturhluta borgarinnar og húsið
sem slysið hafði átt sér stað var bú-
staður kirkjuþjónsins sem kirkjan út-
vegaði.
Lögregluforinginn tilheyrði öðrum
söfnuði og þekkti því ekki Barry Dar-
ling en vissi að hann var nýgiftur af
því að heimilislæknir hjónanna hafði
sagt honum frá því, en það hafði verið
fyrst verk Darlings að hringa í heimil-
islækninn þegar slysið átti sér stað.
Læknirinn þekkti Darling vel þar sem
hann hafði starfað sem aðstoðarmað-
ur kirkjuþjóns frá 1964 og þar til hann
var hækkaður upp í stöðu kirkjuþjóns
þegar Allen Gordon, gamli kirkju-
þjónninn, lést í janúar 1978.
Reyndar hafði Darling ekki verið op-
inberlega skipaður kirkjuþjónn fyrr
en eftir að hann giftist þann 3. febrúar,
þar sem staðan krafðist þess að sá sem
skipaði hana væri giftur. FVrri kona
Darlings, Susan Fetter, hafði skilið við
hann árið 1972.
Læknirinn fór að vísu ekki út í öll
þessi smáatriði, en hann hafði tekið
slysið mjög nærri sér því hann hafði
sjálfúr verið viðstaddur brúðkaup
ungu hjónanna og þekkti þau allvel.
Þegar lögregluforinginn tók fram-
burð Darlings upp á segulband komst
hann að því að Glenys kom frá heima-
bæ Barrys Darling, Halifax, og þau
hefðu verið kærustupar þegar þau
voru unglingar.
Brostnar vonir
Darling hafði verið mjög trúhneigð-
ur maður alla tíð og sungið í kirkju-
kómum í Halifax. Hann hafði viljað
helga líf sitt kirkjunni og gerast prest-
ur. Því miður kom í ljós að námshæfi-
skilnað. Hún var nú gift aftur og virt-
ist hamingjusöm. Sama var að segja
um Barry sem ekki hafði hreyft nein-
um mótmælum varðandi skilnaðinn.
Þessar staðreyndir komu ekki allar
fram í frásögn Barrys þegar Jones
ræddi við hann en þær komu fram í
skýrslu aðstoðarmanns hans, sem
hafði verið gert að safna saman öllum
mögulegum upplýsingum varðandi
málið.
Reyndar varð skýrslan ekki umfangs-
mikil, þar sem ekki var miklar upplýs-
ingar að hafa. Hún innihélt aðallega
myndir og lýsingar af vettvangi og
skýrslu tæknimannanna á rannsókna-
stofu lögreglunnar.
Tæknimennimir voru mjög vel þjálf-
leikar hans voru í lakara lagi og gat
hann því ekki látið þennan draum
sinn rætast, en þegar honum bauðst
staða aðstoðarkirkjuþjóns í Llandaff
söfriuðinum þáði hann hana með
þökkum.
Hann varð fljótlega vinsæll og hrein-
lega ómissandi innan safnaðarins, því
hann mætti undantekningarlaust til
messu og tók glaður að sér öll verkefni
sem hann var beðinn um að inna af
hendi.
En þrátt fyrir trúarhita sinn kom í
ljós að hann var ekki alveg ómóttæki-
legur fyrir töfrum hins kynsins. Hann
kynntist hinni 17 ára gömlu Susan
Fetter árið 1965 og kvæntist henni að-
eins mánuði síðar. Enginn gat láð
honum það, því Susan var mjög falleg
stúlka, skemmtileg og aðlaðandi.
Hún var einnig mjög ákveðin nú-
tímastúlka og það voru margir sem
sögðu, ekki laustvið illgirni, að Susan
hefði gifst Barry en ekki öfúgt
Hjónabandið entist í sjö ár, en þá
flutti Susan að heiman og fór fram á
Glenys Darling dó af raflosti aðeins fimm vikum eftir aö hún gekk í
hjónaband.
Dauöi Allens Gordon kom sér vel fýrir Barry Darling, en lögreglan gat
ekki sannaö aö um morð hefði verið að ræða.
aðir og skýrsla þeirra því mjög ná-
kvæm og þegar Jones var að fletta í
gegnum skýrsluna fékk hann bak-
þanka og fletti nokkrar síður aftur á
bak.
Lögregluforinginn vildi fá að vita
hvort eitthvað væri ekki eins og það
átti að vera.
Lögregluforinginn hafði eina spum-
ingu fram að færa. Hafði rafmagnst-
engillinn á baðherberginu verið virk-
ur?
Aðstoðarmaður hans sagðist hafa
gert ráð fyrir að svo væri, en tækni-
mennimir hefðu ekkert minnst á það
í skýrslu sinni. Hann yrði að fara yfir á
rannsóknastofuna og spyrja þá hvort
tengillin hefði verið virkur.
Af hveiju var snúran
svona löng?
Aðstoðarmaðurinn var hálfringlaður
þegar hann hélt til rannsóknastofunn-
ar til að afla umbeðinna upplýsinga.
Hann kom aftur með þau svör að
tengillinn hefði verið í fullkomnu lagi,
en verið óvirkur eins og allt annað raf-
magnskerfi hússins þegar lögreglan
kom á staðinn.
Lögregluforinginn dró þá fram eina
af myndunum sem teknar höfðu verið
á vettvangi. Þar sást snúran úr ofnin-
um þar sem hún kom upp úr vatninu
í baðkarinu og lá yfir gólfið og hvarf
inn um dymar að svefnherberginu.
Önnur mynd sýndi hvar snúrunni
hafði verið stungið í samband í svefn-
herberginu.
Atriðið sem hafði vakið athygli lög-
regluforingjans skipti sköpum. Ef
tengillinn í baðherberginu var í góðu
lagi, hvers vegna hafði Glenys Darling
þá sett ofninn sinn í samband í svefn-
herberginu?
Aðstoðarmaður lögregluforingjans
gat ekki svarað þeirri spurningu. En
hann benti á að snúran í ofninum
hefði verið óvenjulega löng. Raf-
magnsofnar voru ekki framleiddir
með svona löngum snúrum og jafn-
langa snúru og þama var um að ræða
hefði orðið að sérpanta í versluninni
sem seldi tækið.
Báðir lögreglumennimir þögðu dá-
góða stund. En síðar kom í ljós að þeir
vom báðir famir að hugsa um svipaða
hluti.
Þeir ákváðu nú að reyna að rekja það
hvar rafmagnsofninn hefði verið
keyptur. Aðstoðarmaðurinn hélt nú af
stað og kom aftur þremur og hálfri
klukkustund síðar. Hann hafði komist
að því að ofninn hafði verið keyptur
þar í bænum og það hafði verið
kirkjuþjónninn sjálfúr sem það gerði
um það bil viku áður en kona hans
lést. Hann hafði sérstaklega beðið um
svo langa snúru.
Þetta var einmitt það sem lögreglu-
foringinn hafði óttast að heyra og nú
lék lítill vafi á því í hugum lögreglu-
mannanna tveggja að Glenys Darling
hefði ekki farist af slysförum eins og
fyrst var talið. Rafmagnsofninn hafði
ekki fallið ofan í baðvatnið. Hann
hafði verið settur ofan í það.
En þá var einni mikilvægri spurn-
ingu ósvarað: Yrði unnt að sanna það?
Það virtist ólíklegt. í fyrsta lagi var
guðsótti og trúrækni Barry Darlings
svo vel þekkt að erfitt yrði að sannfæra
kviðdóm um að hann hefði gerst sek-
ur um dauðasynd á borð við morð.
Það var á allra vitorði að hann hafði
beðið daglega fyrir sáluhjálp forvera
síns, þar sem hann vissi að hann hafði
oft fengið sér sopa af víni fyrir messur.
Allen Gordon hafði verið ólíkur Barry
Darling, hafði verið glaðlyndur og kát-
ur karl, og hafði margsinnis reynt að
sannfæra aðstoðarmann sinn um að
guð myndi eflaust fyrirgefa sér slíka
smáyfirsjón.
Barry Darling hafði ekki látið sann-
færast. Hann sagðist sjálfur vera
reiðubúinn að fyrirgefa honum, en ef-
aðist um að guð gerði það. Þess vegna
bað hann stanslaust fyrir sálarheill
gamla mannsins.
Þetta var aðeins ein af mörgum svip-
uðum sögum sem gengu meðal safn-
aðarmanna um trúarhita kirkjuþjóns-
ins. Myndi kviðdómur fóst til að dæma
slíkan mann fyrir að myrða eiginkonu
sína, sérstaklega þegar engin sönnun-
argögn voru fyrir hendi?
Eini möguleikinn sem lögreglufor-
inginn sá í stöðunni var að reyna að
finna ástæðu fyrir morðinu. Þá kom
aðstoðarmaður hans með athuga-
semd sem varð til þess að kalt vatn
rann milli skinns og hörunds.
/