Tíminn - 20.07.1991, Blaðsíða 10

18
HELGIN
Laugardagur 20. júíí 1991
SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAK
Kennslustundin
endaði með morði
Smábærinn Mola de Bari liggur á milli
Adríahafsins og frjósamrar Pagliasléttunnar. Þar
búa um þrjátíu þúsund manns sem hafa framfæri
sitt aðallega af landbúnaði og fiskveiðum.
Landfræðilega séð er bærinn hrein paradís, en
margir íbúar þeirrar paradísar eru bláfátækir.
Alfredo Catalano og Maria kona hans voru fátæk.
Þau voru landbúnaðarverkamenn sem áttu ekki
sinn eigin landskika og bjuggu í niðurníddri
tveggja herbergja íbúð í subbulegri byggingu í
miðbæ Mola de Bari.
En þau bjuggu þar ekki ein. Hjónin áttu tvo syni,
Giovanni, sem var þrettán ára, og Damiano sem
var ellefu ára. Og Catalano-hjónin voru ákveðin í
því að synir þeirra skyldu eiga betri ævi en þau
höfðu sjálf átt kost á.
Tilraun fátækra
foreldra til að
mennta
drenginn sinn
hafði skelfilegar
afleiðingar.
Kennarinn sem
hafði tekið að
sér að kenna
honum
endurgjaldslaust
var ekki allur þar
sem hann var
séður.
Giovanni Catalano. Bæjarbúar voru reiðubúnir að taka morðingja
hans af lífi án dóms og laga.
Það var aðeins ein leið til að ná því
takmarki innan ramma laganna.
Menntun. Giovanni var vel greindur
og gekk vel í skólanum. Hann
langaði til þess að verða læknir og
kennarinn hans, dr. Fransisco
Binni, sagði að hann væri fær um að
láta þann draum sinn rætast.
Eini annmarkinn þar á, fyrir utan
þær fórnir sem foreldrarnir urðu að
færa til þess að geta kostað skóla-
göngu sona sinna, var sá að Gio-
vanni var ekki sérlega sleipur í
ítalskri málfræði.
Það mátti bæta úr því og dr. Binni
lagði til að Giovanni færi í aukatíma
hjá frænda hans, hinum nítján ára
gamla Antonio Tánzi.
Kennarinn sagði að Antonio
myndi ekki fara fram á háar greiðsl-
ur. Fjölskylda hans var auðug og átti
mikið ræktarland utan við bæinn.
Heimili Tánzi-fjölskyldunnar var
mjög glæsilegt og staðsett í dýrasta
hverfi bæjarins. Antonio þurfti ekki
að vinna fyrir sér á nokkurn hátt.
Þessi ráðstöfun tókst betur en
hjónin höfðu þoraö að vona. Um leið
og Antonio frétti hvernig fjárhag
þeirra var háttað, bauðst hann til að
kenna Giovanni endurgjaldslaust.
Þó svo að hlutir sem fást fyrir
ekkert séu oft einskis virði, reyndist
svo ekki vera í þessu tilviki. Antonio
reyndist hinn ágætasti kennari og
Giovanni tók örum framförum.
Giovanni hverfur
Þar til hann hvarf skyndilega
þriðjudaginn 11. mars 1986.
Foreldrar hans veittu hvarfi hans
ekki athygli fyrr en um kvöldverðar-
tíma, en jafnvel þá urðu þeir ekkert
sérstaklega áhyggjufullir. Giovanni
var alvörugefmn og skynsamur sem
vissi hvað beið hans ef hann stæði
sig ekki í skólanum. Hann yrði land-
búnaðarverkamaður eins og for-
eldrar hans eða, ef hann væri hepp-
inn, þjónn eða uppvaskari á ein-
hverju sumarhótelanna við strönd-
ina.
Catalona-hjónin gerðu því ráð
fyrir að honum hefði verið boðið að
borða hjá kennara og þar sem þau
höfðu ekki síma var engin leið að
gera þeim viðvart.
En þegar klukkan var orðin tíu
um kvöídið fóru þau að hafa
áhyggjurogAlfredo lagði afstað fót-
gangandi heim til Antonios Tánzi.
Hann sneri aftur klukkustund
síðar miður sín af áhyggjum. Gio-
vanni hafði aldrei komið í málfræði-
tímann. ÖII Tánzi-fjölskyldan var
heima við og enginn hafði séð hann.
Antonio hafði orðið svo undrandi
þegar Giovanni lét ekki sjá sig að
hann og vinur hans, Donato Gian-
nico, 24 ára, höfðu haldið af stað á
mótorhjóli þess síðarnefnda til að
svipast um eftir Giovanni, en árang-
urslaust. Antonio sagði Alfredo að
þetta væri í fyrsta sinn sem Gio-
vanni hefði ekki mætt í kennslu-
stund, hann hefði aldrei áður svo
mikið sem komið of seint.
Alfredo vissi ekki hvað hann ætti
að taka til bragðs. Manni, sem hefði
staðið örlítið ofar í þjóðfélagsstig-
anum, hefði eflaust dottið í hug að
leita til lögreglunnar, en það hvarfl-
aði hvorki að honum né konu hans.
Þess í stað leituðu þau á náðir ná-
granna sinna sem strax buðu fram
aðstoð sína við að leita að drengn-
um. Brátt slógust fleiri nágrannar í
hópinn og að lokum var svo komið
að flestir fullorðnir íbúar Mola de
Bari voru farnir að leita.
íbúar ítalskra smábæja hafa
sterka samfélagskennd. Sú stað-
reynd að Cataloni-hjónin voru bláfá-
tæk kom þessu máli ekkert við.
Barns var saknað. Það yrði að finn-
ast.
Drengurinn kom ekki í leitirnar
og að lokum datt einhverjum í hug
að leita á náöir lögreglunnar. Eitt-
hvað slæmt hafði greinilega átt sér
stað. Það var óhugsandi að drengur í
stöðu Giovannis hlypi að heiman og
ekkert slys hafði átt sér stað. Svo
hvar var hann?
Lögreglunni varð ekkert frekar
ágengt í leitinni að drengnum en
hinum almennu borgurum. Menn
höfðu séð drenginn skömmu eftir að
hann yfirgaf heimili sitt í miðbæn-
um, en enginn eftir það. Hann hafði
örugglega ekki komið til Tánzi-
heimilisins. Það hafði verið talsvert
af fólki þar í húsinu og í garðinum
þennan eftirmiödag og einhver hlyti
að hafa orðið þess var ef Giovanni
hefði komið þangað.
Astandið var nógu alvarlegt til
þess að opinber rannsókn var sett í
gang daginn eftir og yfirmaður
morðdeildar lögreglunnar, Dario
Marconi yfirfulltrúi, stjórnaöi
henni.
Yfirfulltrúinn, lágvaxinn maður
með blásvart hár, svört augu og
olífulitaða húð hins dæmigerða
Suður-ítala, gat samt sem áður
ekkert aðhafst. Það var hreinlega
ekkert til að rannsaka.
Vatnsþróin
Fimmtudaginn 13. mars var 29
ára gamall maður, Alonzo Dicarlo að
nafni, að ganga eftir akri um það bil
tvo kfiómetra fyrir utan bæinn.
Skammt fyrir utan stíginn var stór
steinsteypt vatnsþró, að stærð og
lögun eins og sundlaug, sem notuð
var til að vökva grænmetisakrana í
kring.
Fljótandi á grúfu í vatninu var
nakinn líkami ungs drengs og voru
hendur hans bundnar fyrir aftan
bak. Alonzo Dicarlo hafði fundið
Giovanni.
Þar sem Dicarlo efaðist ekki um
það eitt augnablik að Giovanni væri
látinn, gerði hann enga tilraun til að
ná líkinu upp úr þrónni, heldur
snerist á hæli og hljóp sem fætur
toguðu að næsta húsi og hringdi
þaðan í lögregluna.
Marconi yfirfúlltrúi kom hálftíma
síðar og með honum í för voru
aðstoðarmenn hans, réttarlækn-
irinn og tveir sérfræðingar frá
tæknideild lögreglunnar. Það sem
eftir stóð af starfsmönnum morð-
deildarinnar fylgdi fast á eftir í
sendiferðabfl með allan þann búnað
sem tiltækur var. Morð voru fátíð í
Mola de Bari og þetta var alvar-
legasta mál sem upp hafði komið
árum saman.
Aðstoðarmaður Marconis óð út í
ásamt öðrum lögreglumanni og í
sameiningu færðu þeir líkið að
bakkanum þar sem unnt væri að ná
því upp úr.
Þá fýrst varð lögreglumönnunum
Ijós sá óhugnaður sem um var að
ræða. Á líkinu voru greinileg og
óyggjandi merki kynferðislegra mis-
þyrminga.
Það hafði engan tilgang að skoða
líkið þar sem það var komið og rétt-
arlæknirinn fýrirskipaði því að það
yrði flutt beinustu leið í líkhúsið.
Sjúkrabfll var kominn á staðinn og
var flutningurinn því framkvæmdur
umsvifalaust.
Á meðan lokuðu lögreglumenn-
irnir niðurfalli þróarinnar svo ekk-
ert skolaðist burt. Botn þróarinnar
var hulin þykkri leðju og ekki var
loku fýrir það skotið að þar kynnu að
finnast mikilvæg sönnunargögn.
Að vísu var margt að finna í leð-
junni en ekkert sem ætla mætti að
tengdist morðinu. í nánasta um-
hverfi þróarinnar var heldur ekkert
bitastætt að finna. Lögreglumenn-
irnir héldu því tómhentir aftur til
lögregl ustöðvari nnar.
Lögreglufulltrúinn hélt nú til
líkhússins til að komast að því hvað
réttarlæknirinn hafði fundið. For-
eldrarnir höfðu verið látnir vita að
lík sonar þeirra væri fundið. Ekki
höfðu verið borin formleg kennsl á
líkið, en enginn efaðist um að þetta
væri lík Giovannis.
Ófreskjur að verki
Réttarlæknirinn hafði óskemmti-
lega sögu að segja. Drengnum hafði
verið nauðgað, eistu hans kramin og
getnaðarlimur hans mikið skadd-
aður.
„Einhver hefur bitið harkalega í
getnaðarlim drengsins," sagði lækn-
irinn, hljómlausri, bældri röddu.
„Guð minn almáttugur," sagði
lögregluforinginn. „En það hefur
varla verið banameinið?"
„Drukknun,“ sagði læknirinn.
„Hann hefur verið lifandi þegar
honum var fleygt í þróna og hendur
hans bundnar á bak aftur. Það var
engin leið fýrir hann að geta haldið
andlitinu upp úr vatninu og hann
hefur drukknað hægt.“
„Við lendum í vandræðum með
bæjarbúa þegar þetta verður gert
heyrinkunnugt," sagði lögreglufull-
trúinn. „Það verður erfitt að koma í
veg fýrir að grunaðir verði teknir af
lífi án dóms og laga. Hvenær hefur
þetta gerst?"
,ýVð öllum líkindum daginn sem
hann hvarf,“ sagði læknirinn.
„Hann hefur verið í vatninu í meira
en tvo sólarhringa. Ég verð þó að
gera nokkur próf til þess að geta
tilgreint það nánar."
„Geturðu lagað andlitið á honum
eitthvað?" sagði fulltrúinn. „For-
eldrarnir eiga eftir að bera kennsl á
líkið og þau ættu ekki að þurfa að sjá
hann svona."
Giovanni var ekki fögur sjón. í lif-
anda lífi hafði hann verið myndar-
legur drengur með reglulega and-
litsdrætti og fallegt blásvart hár. Nú
var munnur hans ataður froðu og
uppsölu og augun voru galopin og
starandi. Hárið lafði yfir andlit hans
og húöin var hrukkótt og þrútin af
völdum vatnsins.
„Ég get lokað munninum og aug-
unum," sagði læknirinn. „Þau þurfa
ekki að sjá líkama hans, ég breiði
yfir hann lak. Það verður skárra en
það er nú. Viltu sjá böndin sem ég
tók af úlnliðum hans? Ég gætti þess
að skemma ekki hnútana."
„Já,“ sagði lögreglufulltrúinn.
„Það kann að vera eina vísbendingin
sem við höfurn."
Sú vísbending virtist ekki upp á
marga fiska. Snærið var venjulea
þvottasnúra og hnútarnir ósköp
venjulegir.
„Sendu böndin til tæknideild-
arinnar,” sagði fulltrúinn. “Vera
kann að þeir geti fundið eitthvað út
úr þessu."
Én tæknideildin reyndist ekki fær
um það og lét vita af því strax
morguninn eftir. Einnig hafði verið
rannsakað allt sem fannst í vatns-
þrónni en án árangurs. Svo virtist
sem enga vísbendingu væri að finna
í málinu.
„Eitt vitum við þó,“ sagði full-
trúinn við menn sína. ,>lorðinginn
er öfuguggi með kvalalosta af verstu
tegund og kynvilltur. Læknirinn
heldur því fram að getnaðarlimur
drengsins hafi nánast verið bitinn í
sundur. Það getur varla verið um
marga slíka að ræða hér í Mola de
Bari.“
„Engan, hefði ég nú haldið," sagði
einn lögreglumannanna. “En af
hverju er víst að hann hafi verið
héðan? Líkið fannst í tveggja kfló-
metra fjarlægð frá bænum."
„En drengurinn var gripinn hér í