Tíminn - 20.07.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 20. júlí 1991 HELGIN jT 19
\MÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL SAKAMÁL
bænum. Hann var á leiðinni til
kennara síns. Hann hafði enga
ástæðu til að vera úti við þróna,“
sagði fulltrúinn.
„Gat læknirinn tilgreint dauða-
stundina?"
Fulltrúinn skýrði frá því að
dauðastundin hefði verið tilgreind
klukkan korter yfir þrjú á þriðju-
deginum.
„Þá hlýtur að hafa verið farið
þangað með hann í bfl. Drengurinn
fór að heiman klukkan hálfþrjú og
morðinginn hlýtur að hafa þurft að
minnsta kosti hálftíma til að nauðga
og misþyrma honum svona. Þannig
að það hefur ekki verið tími til að
fara þangað fótgangandi,“ sagði lög-
reglumaðurinn.
„Ég er hræddur um að þú hafir
rétt fyrir þér,“ sagði fulltrúinn. „Og
það merkir líklega að við getum ekki
leyst þetta mál. Við höfum engar
vísbendingar og ef morðinginn er
ekki einu sinni frá Mola de Bari..."
„Kannski við getum spurt lög-
regluna í Bari hvort hún hafi ein-
hverja slíka á skrá hjá sér. Kynvilltan
sadista sem nauðgar drengjum og
bítur af þeim kynfærin," stakk
lögregiumaðurinn upp á. „Það er
meira um slíkt í stærri borgum."
Bari, sem er í 25 kflómetra fjar-
lægð frá Mola de Bari, er borg með
um hálfa milljón íbúa. Fulltrúinn
var ekkert sérstaklega hrifinn af
hugmyndinni en um aðrar var ekki
að ræða og því var fyrirspurnin send
til skýrsluskrár lögreglunnar í Bari.
Tveir menn að verki
Svarið kom um hæl. Það var eng-
inn slíkur maður á skrá og læknar á
vegum lögreglunnar voru sann-
færðir um að slíkur maður væri ekki
til.
„Ef hann nauðgaði drengnum og
hafði einnig við hann munnleg
mök, þá hefur hann verið beggja
vegna borðsins í kynvillunni, bæði
virkur og óvirkur og læknar segja að
slíkt fyrirfinnist ekki,” sagði lög-
reglumaðurinn sem hringdi. “Þeir
telja að þama hljóti að vera um tvo
menn að ræða.“
Lögreglufulltrúinn hélt nú á fund
réttarlæknisins og skýrði honum frá
þeirri trú læknanna í Bari að tveir
menn hefðu staðið að morðinu og
spurði hann hvaða skoðun hann
hefði á því.
Læknirinn kvaðst ekki vera nógu
vel að sér í þessum efnum til að hafa
á þeim skoðun, en taldi að lækn-
amir í Bari vissu hvað þeir væru að
segja.
Lögreglufulltrúinn var heldur
ekki mjög vel að sér hvað varðaði
kynferðislegan afbrigðileika. Hann
vissi auðvitað að samkynhneigða
menn var að finna í Mola de Bari en
aldrei höfðu stafað nein vandkvæði
eða hætta af þeim.
Fulltrúinn ákvað nú að hafa aftur
samband við Bari og fá nánari upp-
lýsingar. í borg á stærð við Bari er
allar tegundir manna að finna og
þar fyrirfundust hópar kynvillinga
með kvalalosta. Lögreglumennirnir
komu sér saman um að lögreglan í
Bari reyndi að komast að því hvar
þeir menn hefðu verið niður komnir
þegar morðið átti sér stað.
„Við getum ekki ábyrgst að við
getum rakið slóð þeirra allra,” sagði
lögregluforinginn í Bari, “eða að við
vitum einu sinni um þá alla. Þetta
eru ekki menn í nánum tengslum
við lögregluna. En við gerum okkar
besta og látum ykkur vita."
Lögreglan í Mola de Bari gat ekki
gert sér vonir um meira og full-
trúinn gerði sér ekki miklar vonir.
Þó svo að kynferðislegar sadistar
hefðu ekki fjarvistarsönnun var það
engin sönnun þess að viðkomandi
hefði framið morðið.
Fulltrúinn ákvað því að halda
rannsókninni í Mola de Bari áfram
og sendi lögreglumenn til að
yfirheyra félaga Giovannis í skólan-
um og utan hans.
Honum sjálfum til mikillar undr-
unar bar þetta samstundis árangur.
í ljós kom að margir félagar Gio-
vannis álitu að hann hefði verið
myrtur af nemanda á lokaári skól-
ans, fimm árum eldri en Giovanni.
Sá hét Luigi Brescatti og það var á
allra vitorði að hann hafði mikinn
áhuga á Giovanni. Hann kom því
ósjaldan þannig fyrir að þeir borð-
uðu saman og hafði beðið hans á
skólagöngunum og fyrir utan að
skólatíma loknum.
Svo virtist sem Giovanni hefði
ekki verið mótfallinn þessum félags-
skap. Hann hefur að öllum líkindum
verið upp með sér. Ekki bara að
Brescatti var fimm árum eldri en
hann, heldur var hann myndarlegur,
íþróttamaður góður og af ríkum
ættum.
„Þetta hefur gefið sögum um að
hann væri samkynhneigður byr
undir báða vængi,“ sagði einn lög-
reglumannanna. „Sumir drengj-
anna voru ef til vill dálítið afbrýði-
samir. Þeir gátu ekki skilið hvað
Brescatti fannst svona áhugavert við
Giovanni, sem var bláfátækur, af
lágum stéttum og álíka íþrótta-
mannslegur og ömmusystir hans.“
„En er Brescatti hommi?“ sagði
fulltrúinn. „Mér er fjandans sama
hvað strákamir halda. Ég er að leita
að manni sem hægt er að gmna.
Hvað með farartæki? Hafði hann
aðstöðu til að fara með Giovanni út
að þrónni?"
„Hann á mótorhjól," var svarið.
„Hann gæti hafa gert það, en ég hef
ekki fundið neitt sem staðfestir það
að hann sé hommi. Þótt honum hafi
fallið vel við annan strák er ekki þar
með sagt að hann sé hommi.“
Rannsókninni var haldið áfram en
það var heldur fátt sem gerði Luigi
Brescatti gmnsamlegan.
í fyrsta lagi hafði Giovanni verið
eini náni vinur hans og lögreglu-
fulltrúinn hafði ekki gleymt því að
læknarnir í Bari höfðu talið að tveir
menn hefðu verið að verki.
í öðm lagi var ekkert það að finna
í fortíð Brescatti sem bent gæti til
þess að hann væri fær um að fremja
svo mddalegt ofbeldisverk. Reyndar
var hann álitinn af mörgum hálf-
gerður aumingi og ekki var vitað til
að hann hefði svo mikið sem lent í
slagsmálum.
Að lokum var það að ef hann var
sekur var hann ótrúlega góður leik-
ari miðað við aldur. Hann syrgði vin
sinn sárt og sveiflaðist á milli
þunglyndis og reiðikasta þar sem
hann krafðist þess að borgaraleg af-
tökusveit yrði mynduð til þess að
unnt yrði að afgreiða hinn seka
snarlega þegar hann fyndist.
Hann vissi vitanlega ekki að hann
lá sjálfur undir grun og að fylgst var
með honum. Fulltrúin hafði farið
með ýtmstu gát. Brescatti var af
ríkri og áhrifamikilli fjölskyldu og
enn sem komið var var ekkert sem
tengdi hann við morðið.
Lögreglan í Bari hafði gert sitt
besta til að rekja slóð manna sem
kynnu að hafa framið morðið en
ekki gengið sem best. Þeir sendu þó
lista yfir menn sem þekktir vom að
því ýmist að nauðga ungum drengj-
um eða bíta þá í kynfærin. Ekkert
nafn var á báðum listunum.
„Ef leysa á þetta mál verður það að
gerast hér,“ sagði fúlltrúinn. „Bari
getur ekki veitt okkur Iið.“
„Ég hef gengið eins langt með
Brescatti og ég get," sagði lögreglu-
maður. „Ef við viljum eitthvað meira
verðum við að kalla hann inn til
yfirheyrslu.“
„Vera kann að við neyðumst til
þess að lokum,“ sagði fulltrúinn.
„En við getum lent í heilmiklum
vandræðum ef við gemm það og
ekkert kemur út úr því. Mundu það
að margir krakkar í skólanum álíta
að hann sé sekur. Ef við handtökum
hann verður það álitið sönnun þess
Antonio Tanzi fékk hrós fyrir
góðmennsku sína þegar hann
kenndi fátæka drengnum
málfræði endurgjaldslaust.
að hann sé morðinginn. Þó svo að
hann verði ekki tekinn af lífi án
dóms og laga verður nær ógerlegt
fyrir hann að snúa aftur í skólann.
Þú getur rétt ímyndað þér hvemig
lögfræðingar fjölskyldunnar fæm
með okkur ef við gætum ekki
sannað neitt á hann.”
Ungur en dugandi
spæjari
Lögreglumaðurinn átti mjög auð-
velt með að ímynda sér það. Samt
sem áður var ákveðið að halda
rannsókninni áfram, en þar sem
bærinn var lítill og lögreglumenn-
imir þekkt andlit var ákveðið að fara
dálítið aftan að hlutunum. Ungur
frændi eins lögreglumannsins, sem
vonaðist sjálfur til að verða
lögreglumaður með tímanum, var
fenginn til að kanna málið svo lítið
bæri á. Hann var hæstánægður með
þann trúnað sem honum var sýndur
og stóð sig mjög vel.
Eftir fáeina daga kom hann til
lögreglunnar með nafnið Mario
Marziale. Drengurinn hafði sjálfur
enga hugmynd um að þarna var
komin vísbending og ekki lögreglu-
fulltrúinn heldur fyrr en hann hafði
kannað feril Marziales sem sinnti
herskyldu í Sarzina.
Þó svo að Marziale væri aðeins 19
ára gamall var hann þegar þekktur
meðal samkynhneigðra karla fyrir
ruddamennsku. Hann var sadisti og
vitað var til þess að hann hafði beitt
nokkra elskhuga sína harðræði.
„Og einn þessara elskhuga var
Luigi Brescatti," sagði lögreglumað-
urinn. Það var fyrir tveimur ámm
og sagt var að Luigi hefði þurft á
læknishjálp að halda. Fjölskyldan
þaggaði málið niður, þess vegna höf-
um við ekki frétt af þessu fyrr.“
„Hann kæmi vel til greina," sagði
Fulltrúinn. „Eini agnúinn er að
hann var í Sarzina og það er í
rúmlega þrjú hundruð kflómetra
fjarlægð héðan.“
Donato Giannico fékk þau
ummæli að hann værí “fallegur
en heimskur”.
Samt ákvað lögreglan að hafa
samband við herinn ef vera kynni að
Marziale hefði verið í leyfi.
Mario Marziane var ekki leyfi í
leyfi. Hans var saknað og svo hafði
verið frá því í byrjun mars. Herinn
hafði gefið út handtökuskipun á
hendur honum vegna liðhlaups.
„Þá er það komið,“ sagði lögreglu-
maðurinn ánægður. „Marziale og
Brescatti. Nú þurfum við bara að
bíða eftir því að herinn finni Marzi-
ale og nota játningu hans til að
negla Brescatti.“
„Að því tilskildu að hann náist og
að hann játi,“sagði fulltrúinn. „Ég er
um hvorugt viss. Hverja aðra var
Marziale í tengslum við áður en
hann hélt í herinn?"
„Ég skal útvega þér lista,“ sagði
lögreglumaðurinn.
Fulltrúinn fékk þó aldrei listann í
hendur.
Skömmu síðar þeyttist lögreglu-
maðurinn eins og eldibrandur inn á
skrifstofu hans. „Við höfum fengið
ótrúlegar upplýsingar. Tanzi og
Giannico eru báðir þrælöfugir og
hafa báðir átt í sambandi við Marz-
iale.“
Fulltrúinn þurfti að velta því fyrir
sér smástund um hverja væri verið
að tala.
„Meinarðu kennara drengsins?"
sagði hann. „Og var Giannico ekki
vinurinn sem fór með honum að
leita að Giovanni?"
„Rétt,“ sagði lögreglumaðurinn.
„Og þeir eru elskendur."
„Og hvað með það?,“ sagði full-
trúinn. „Við vitum að Tánzi gerði
það ekki því hann var heima hjá sér
að bíða eftir drengnum þegar
morðið var framið."
„Nei,“ sagði lögreglumaðurinn.
„Hann fór út að leita að honum með
Giannico."
„En ekki fyrr en drengurinn var
látinn," sagði fulltrúinn.
„Hann og Giannico fóru frá hús-
inu klukkan þrjú,“ sagði lögreglu-
maðurinn. „Einn nágranninn sá þá
fara.“
Fulltrúinn velti þessum upplýs-
ingum fyrir sér. „Og vitanlega vissi
Tanzi nákvæmlega hvenær dreng-
urinn færi að heiman og hvaða leið
hann myndi fara. Spurningin er
hvemig við förum að því að sanna
þetta.“
„Við gætum reynt að hræða þá,“
sagði lögreglumaðurinn. „Látum þá
vita að þeir eru grunaðir. Þeir geta
orðið hræddir og gert eitthvað
heimskulegt. Tanzi er klár er
Giannico vinnur í sögunarverk-
smiðju. Fallegur en heimskur."
„Reyndu það,“ sagði fulltrúinn.
„Við höfum engu að tapa.“
Féllu á eigin bragði
Bragðið heppnaðist, ekki alveg
eins og lögreglumaðurinn hafði
hugsað sér, en það heppnaðist. Dag-
inn eftir að Tanzi og Giannico fréttu
að þeir lægju undir grun, fyrir ein-
skæra tilviljun að þeirra áliti, fannst
jakki Giovannis á veginum rétt utan
við Mola de Bari. í vasanum var bréf
þar sem krafist var þrjátíu þúsund
dollara lausnargjalds, upphæð sem
ekki var í neinu samræmi við efna-
hag foreldra drengsins.
Jahá,“ sagði fulltrúinn. ,Á nú að
reyna að láta okkur halda að þetta
hafi verið mannrán. Hvað segir
tæknideildin um bréfið?"
„Þeir segja að ef við finnum ritvél-
ina sem bréfið var skrifað á, geti þeir
sannað að um þá ritvél hafi verið að
ræða,“ sagði lögreglumaðurinn.
„Fáðu húsleitarheimildir og láttu
rannsaka heimili þeirra beggja,"
sagði fulltrúinn.
„Það verða meiriháttar læti ef við
finnum hana ekki,“ sagði lögreglu-
maðurinn.
„Við finnum hana,“ sagði full-
trúinn.
Og það voru orð að sönnu. Rit-
vélin fannst í herbergi Antonio
Tcinzi.
Þeir félagar voru samstundis
handteknir, ákærðir fyrir morðið og
hnepptir í gæsluvarðhald.
Báðir neituðu þeir að vita nokkuð
um morðið á Giovanni og Tánzi
sagði að bréfið hefði verið skrifað
vikuna áður en það var framið og
hefði verið málfræðiæfing.
Lögreglan kokgleypti ekki þá
skýringu, yfirheyrslum var haldið
áfram og innan tíðar brotnaði Gian-
nico og játaði. Að hans sögn höfðu
þeir aðeins ætlað að „skemmta" sér
dálítið með drengnum, en sú
„skemmtun" farið aðeins úr
böndunum þannig að þeir sáu sig
tilneydda til að drepa hann til þess
að hann kæmi ekki upp um þá.
Tanzi játaði líka, en hélt því fram
að þeir hefðu verið undir áhrifum
frá Mario Marziale. Síðar kom þó í
ljós, þegar herlögreglan náði Marzi-
ale mánuði síðar, að hann hafði
hvergi komið nálægt Mola de Bari á
umræddum tíma.
Bæði Thnzi og Giannico voru
fundnir sekir um óvenjulela
grimmdarlegt morð.
Sjö þúsund manns voru viðstadd-
ir útför Giovanni Calatano og lög-
reglan varð að beita táragasi til að
koma í veg fyrir að múgurinn rydd-
ist inn í fangelsið og sæi um aftöku
morðingjanna á staðnum.
Lögreglan slæðir vatnsþróna þar sem líkið fannst.