Morgunblaðið - 16.06.2006, Síða 24

Daglegtlíf
júní
H
elgi Pálmarsson, sem
er á áttræðisaldri,
var verkamaður alla
sína starfsævi og
kom ekki nálægt
hannyrðum fyrr en fyrir nokkrum
árum. „Upphafið að þessu var að
ég var nýbúinn að missa konuna
mína, hættur að vinna og hafði lít-
ið við að vera. Þá fór ég að mæta í
félagsstarf aldraðra í Hlíðunum og
þar hitti ég Hrafnhildi Ólafsdóttur
handavinnukennara sem fór strax
að kenna mér að sauma,“ segir
Helgi.
Sr. Ólafur Jóhannsson, sókn-
arprestur í Grensáskirkju, segir
að þegar Hrafnhildur hafi verið
búin að koma honum upp á lagið
með saumaskapinn hafi Helgi ráð-
ist í það þrekvirki að gera alt-
arisdúk með leiðsögn Halldóru
Arnórsdóttur handavinnukennara
í félagsmiðstöðinni í Norðurbrún.
„Þetta sýnir hvað þessi fé-
lagsstarfsemi aldraðra hjá
Reykjavíkurborg hefur mikið
gildi,“ segir Ólafur.
Helgi segir það skipta miklu
máli fyrir eldri borgara að komast
inn í svona félagsmiðstöðvar og fá
góðar viðtökur og leiðbeinanda.
„Ég vissi ekki hvað sneri fram eða
aftur á nál þegar ég byrjaði en ég
hef ekki stoppað síðan ég náði
tökum á þessu og mitt uppáhald
er að sauma harðangur og klaust-
ur.“ Harðangur og klaustur er
sérstakur stingsaumur, álíka auð-
veldur og að drekka vatn að sögn
Helga.
Notaði 680 metra af garni
„Í júní í fyrra byrjaði ég á ljósa-
dúk með harðangurs- og klaust-
ursaum, gerði tvo í einu, síðan
skírnarkjólinn og var búinn með
hann fyrir áramót. Í byrjun jan-
úar í ár byrjaði ég svo á alt-
arisdúknum og 1. maí saumaði ég
síðustu sporin í honum. Það hefði
þótt ótrúlegt áður fyrr að ég væri
að brjóta frídag verkamanna með
því að sauma,“ segir Helgi sem
var aðeins fjóra mánuði með alt-
arisdúkinn. „Það voru í kringum
680 metrar af garni sem ég notaði
í hann.“ Ólafur segir þessar gjafir
Helga mjög kærkomnar. „Dúk-
urinn hans Helga setur svip á alt-
arið enda velti Helgi því mikið
fyrir sér hvernig dúkurinn færi
best á því.“ Altarisdúkurinn og
skírnarkjóllinn voru formlega af-
hentir og blessaðir við messu síð-
asta sunnudag og segir Helgi að
það hafi verið ómetanleg stund
fyrir sig. Í messulok bauð Ólafur
öllum að koma að altarinu og
skoða dúkinn og segi hann að
kvenfólkið hafi verið sérstaklega
duglegt að koma upp til að rýna í
saumaskapinn hans Helga.
Næst er það jóladúkurinn
„Dúkurinn var á sýningu í
Norðurbrún í vor og þá voru kon-
ur að spyrja hver hefði saumað
hann og þegar þeim var sagt það
þá trúðu þær því ekki. Þær komu
til mín og spurðu hvernig ég hefði
farið að þessu og ég svaraði þeim
yfirleitt á léttu nótunum og sagð-
ist hafa gert þetta með tánum,“
segir Helgi glottandi. „Ég hef
heyrt marga segja að karlmaður
geti aldrei saumað svona. En ís-
lenska þrjóskan kom mér áfram.
Ég var að skoða mynd af skírn-
arkjól, eins og ég gerði, þegar ein
konan í félagsstarfinu sagði við
mig; „Þú getur aldrei saumað
svona.“, þá fór ég til Halldóru
handavinnukennara og sagði við
hana: „Eigum við ekki að sauma
það sem ekki má nefna,“ og hún
fattaði strax hvað ég var að
meina, útvegaði efnið og ég saum-
aði. Þegar ég var kominn af stað
saumaði ég mest heima á kvöldin
og strax á morgnana, en ég er
alltaf kominn á fætur klukkan sex.
Halldóra kíkti svo stundum á mig
til að athuga hvort allt gengi ekki
vel.“
Helgi segir það nauðsynlegt að
hafa eitthvað fyrir stafni á efri ár-
unum.
„Maður verður bara að aum-
ingja ef maður gerir ekki neitt.“
Aðspurður hvað handavinnan gefi
honum svarar hann: „Ekki nema
allt, ég hef félagsskapinn af nám-
skeiðunum, þar er alltaf nokkurt
stuð og ég hef gaman að því að fá
fólkið til að hlæja. Þetta heldur
mér uppi.“ Helgi hefur ekki byrj-
að á neinu nýju síðan hann lauk
við altarisdúkinn þar sem hann
hefur verið veikur en nú er hann
allur að ná sér og þá hyggst hann
gera jóladúk.
Að eigin sögn er Helgi lítið fyrir
aðrar hannyrðir en útsaum. „Ég
prófaði einu sinni að skera út en
það átti ekki við mig, svo prjónaði
ég líka en mér leiddist það. Út-
saumur virðist höfða meira til mín
en annað. En ef mér hefði verið
sagt á yngri árum að ég myndi
eyða elliárunum í að sauma hefði
ég sagt að þá væri ég kominn yfir
sundin blá, það hefði mér þótt slík
fjarstæða.“ Helgi getur ekki svar-
að því hvort hann muni sauma
fleiri gjafir fyrir kirkjuna. „Ég læt
hverjum degi nægja sínar þján-
ingar,“ segir Helgi að lokum og
hlær.
 HANNYRÐIR | Helgi Pálmarsson er á áttræðisaldri og saumaði skírnarkjól og altarisdúk fyrir Grensáskirkju
Harðangur og klaustur í uppáhaldi
Síðasta sunnudag voru
helgaðir í Grensáskirkju
skírnarkjóll og
altarisdúkur sem Helgi
Pálmarsson saumaði og
gaf kirkjunni. Ingveldur
Geirsdóttir hitti Helga
og séra Ólaf Jóhannsson
til að fræðast um þessar
fallegu gjafir.
ingveldur@mbl.is
Morgunblaðið/Sverrir
Helgi Pálmarsson og séra Ólafur Jóhannsson, sóknarprestur í Grensáskirkju, standa hér við altarið í kirkjunni.
Um 680 metrar af garni fóru í dúkinn sem sómir sér vel á altarinu.
Skírnarkjóllinn hans Helga er ein-
staklega vandaður og fallegur.