Morgunblaðið - 16.06.2006, Qupperneq 13

100. LANDSLEIKUR KVENNA
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. JÚNÍ 2006 D 13
SIGURBERGUR Sigsteinsson, fyrr-
verandi landsliðsmaður í hand-
knattleik og leikmaður Fram í
knattspyrnu, var þjálfari landsliðs-
ins er það vann sinn fyrsta lands-
leik gegn Svisslendingum 19. ágúst
1985 í Dietikon í Sviss, 3:2. Erla
Rafnsdóttir, Ragna Lóa Stef-
ánsdóttir og Ragnheiður Jón-
asdóttir skorðu mörkin í leiknum.
Landsliðið var þannig skipað:
Erna Lúðvíksdóttir, Margrét Sig-
urðardóttir, Guðrún Sæmunds-
dóttir, Svava Tryggvadóttir, Ragna
Lóa Stefánsdóttir, Laufey Sigurð-
ardóttir, Vanda Sigurgeirsdóttir,
Erla Rafnsdóttir fyrirliði, Ásta
María Reynisdóttir, Ragnheiður
Jónasdóttir og Ásta B. Gunnlaugs-
dóttir. Karitas Jónsdóttir kom inn á
sem varamaður, en aðrir varamenn
voru Vala Úlfsdóttir, Arna Stein-
sen, Sigríður Jóhannsdóttir og
Halldóra Gylfadóttir.
Þess má geta að Sigurbergur er
tengdafaðir Jörundar Áka Sveins-
sonar, sem er núverandi landsliðs-
þjálfari Íslands. Hann er giftur
Herdísi, fyrrverandi landsliðs-
manni í handknattleik úr Stjörn-
unni.
Fyrsti
sigurinn
í Sviss
SIGRÚN Sigríður Óttarsdóttir lék
alls 32 landsleiki með íslenska
kvennalandsliðinu í knattspyrnu á
árunum 1992–1999. Hún var fyrirliði
í sex af þessum
leikjum og skoraði í
þeim þrjú mörk.
Sigrún, eða Ída eins
og hún er jafnan
kölluð, minnist
leiksins gegn Hol-
lendingum árið
1994, en leikurinn
fór fram í Rotter-
dam. „Við unnum
leikinn 1–0 og í
slíkri stöðu er ekk-
ert öruggt. Sigríður
Fanney Pálsdóttir
var markvörður
okkar í þessum leik
og hún tók sig til í
eitt skiptið og sólaði
sóknarmann hol-
lenska liðsins inni í
okkar vítateig. Við
sem stóðum vaktina
í vörninni fengum allar sjokk en
Sigga var ekki að stressa sig á
þessu, glotti og sagði eins og henni
einni er lagið: „Ég er aðeins að
kynda!““
Sigrún er sannfærð um að ís-
lenska kvennalandsliðinu muni tak-
ast að komast í úrslitakeppni stór-
móts, spurningin er ekki hvort
heldur hvenær það muni gerast.
Hún segir að þó svo að það sé ekki
svo langt um liðið frá því hún hætti
sjálf að spila hafi mikið breyst. „Það
er komin fullmikil atvinnumennska í
þetta. Mér finnst að stelpurnar séu
ekki að spila með
hjartanu og hafi
ekki eins gaman af
þessu og við gerð-
um. Nú eru gerðar
kröfur um peninga,
íbúð eða bíl fyrir
hvern sprett sem
þær taka. Við þurf-
um að taka til hjá
okkur sjálfum, það
þarf að jafna deild-
ina en spurningin er
hvaða ráð eru til
þess. Það virðist
vera til nóg af leik-
mönnum en ef þær
hrúgast allar í sömu
liðin verður deildin
áfram svona tví-
skipt eins og hún
hefur verið.“
Aðspurð um erf-
iðustu mótherjana og bestu sam-
herjana í landsliðinu segir Sigrún að
erfitt sé að gera upp á milli mótherj-
anna en hér heima hafi Ásthildur
Helgadóttir oft verið erfiður ljár í
þúfu. Besti samherjinn að mati Ídu
er Vanda Sigurgeirsdóttir, fyrrver-
andi landsliðsfyrirliði og landsliðs-
þjálfari.
Bara að kynda!
Eftir Ingibjörgu Hinriksdóttur
Sigrún Óttarsdóttir
ERLA Rafnsdóttir var á sínum tíma einhver fjöl-
hæfasta íþróttakona landsins og var í fremstu röð
bæði í knattspyrnu og handknattleik um langt
skeið. Hún lék 12 leiki með kvennalandsliðinu í
knattspyrnu frá 1982–1986 og skoraði í þeim fjög-
ur mörk. Erla hefur verið búsett erlendis í all-
mörg ár en svo heppilega vill til að hún verður hér
heima nk. sunnudag þegar Ísland mætir Portúgal
í sínum 100. landsleik.
Hún hlakkar til að hitta gömlu liðsfélagana og
fylgjast með landsliði Íslands en líkt og margar af
stöllum hennar í landsliðinu árið 1982 segir hún
að eftirminnilegasti landsleikurinn hafi verið
gegn Noregi þar sem norsku stúlkurnar náðu 2–2-
jafntefli í æsispennandi leik. „Norsararnir ætluðu
að taka okkur í nefið en þær voru heppnar að
jafna fyrir leikslok,“ segir Erla og nefnir þær
Rósu Valdimarsdóttur og Ástu B. Gunnlaugs-
dóttur sem bestu liðsfélagana.
Ætluðu að taka
okkur í nefið
INGIBJÖRG Jónsdóttir lék sex landsleiki með íslenska
kvennalandsliðinu á árunum 1986–1987. Hún segir að
sumar af sögunum um liðið séu þess eðlis að þær séu
ekki prenthæfar.
„En það var nokkuð skondið þegar ein okkar ætlaði að
taka góða dýfu út í sundlaug þar sem við bjuggum úti í
Þýskalandi. Hún áttaði sig bara ekki á því að það var
dúkur yfir lauginni svo við máttum bjarga henni upp
úr.“
Ingibjörg segir að mikið hafi breyst frá því hún var í
boltanum. Leikmenn eru teknískari, byrja að æfa miklu
fyrr og fá fleiri æfingar í viku.
„Ég myndi vilja stuðla að því að efnilegustu stelpurn-
ar hefðu tækifæri til þess að þroskast í sínu uppeldis-
félagi áður en stóru félögin þrjú gleypa þær,“ segir Ingi-
björg og nefnir að félagi hennar í Val, Guðrún Sæm-
undsdóttir, sé besti leikmaðurinn sem hún hefur leikið
með í landsliðinu og í þeirra félagsliði.
Dúkur á
sundlauginni
Landsliðið var í bleikum æfingabúningum á ferð sinni til Skotlands 1994. Hér eru þær Ásta B.
Gunnlaugsdóttir, Guðrún Jóna Kristjánsdóttir, Sigríður Pálsdóttir, Ragna Lóa Stefánsdóttir, Jón-
ína Víglundsdóttir, Helena Ólafsdóttir, Sigrún Óttarsdóttir, Sigurlín Jónsdóttir, Arney Magnús-
dóttir, Auður Skúladóttir, Vanda Sigurgeirsdóttir, Halldóra Gylfadóttir, Íris Steinsdóttir, Steindóra
Steinsdóttir, Bryndís Valsdóttir og Guðrún Sæmundsdóttir afar skrautlegar.
VÖNDU þykir ferð sem lands-
liðið fór til Rússlands 1996
mjög eftirminnileg. „Við höfð-
um ekki áður komið á austan-
tjaldssvæði svo þetta var okkur
alveg nýtt. Við lentum á hræði-
legu hóteli og gátum ekki
borðað matinn þar og vorum
að drepast úr hungri. Sendi-
ráðið bauð okkur svo í mat eft-
ir leikinn og við borðuðum og
borðuðum. Skagamenn fóru
svo til Rússlands um haustið og
þá pantaði sendiráðið heilan
helling af mat því þau héldu að
Skagastrákarnir borðuðu
meira en við stelpurnar. Það
kom svo í ljós að hrikalegur af-
gangur var af matnum hjá
strákunum því við höfðum ver-
ið svo svangar og ekkert borð-
að í marga daga. Í næstu ferð
til Rússlands var matur tekinn
með.
Katrín Jónsdóttir átti einnig
ógleymanlega setningu í þess-
ari sömu ferð til Rússlands. Við
fórum til Kreml og vorum að
skoða Lenín þar sem hann ligg-
ur í glerkistu og þarna voru
verðir með hríðskotabyssur.
Þá vall upp úr Katrínu: „Ekki
er hann lifandi?“ Við náttúr-
lega skelltum upp úr og upp-
skárum illt augnaráð frá vörð-
unum og vorum alveg vissar
um að lenda bara í Síberíu fyr-
ir slíka vanvirðingu. Þá var
Katrín nú að meina hvort þetta
væri nokkuð Lenín í raun og
veru, en ekki vaxbrúða eða
eitthvað svoleiðis.“
Borðuðu meira
en karlmenn
hún var að alast upp
Vanda Sigurgeirsdóttur lék 37 landsleiki og var fyrirliði í 27
leikjum. Hún varð síðan landsliðsþjálfari 1997–1998.