Morgunblaðið - 04.07.2006, Síða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚLÍ 2006 29
MINNINGAR
✝ Ármann Helga-son fæddist á
Þórustöðum í Öng-
ulsstaðahreppi (nú
Eyjafjarðarsveit)
17. desember 1917.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 20. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Helgi Eiríksson,
bóndi, f. 12. júlí
1884, d. 2. febrúar
1964, og Hólmfríður
Pálsdóttir, hús-
freyja, f. 18. apríl 1889, d. 9. mars
1974. Systkini Ármanns eru Páll,
f. 20. mars 1914, d. 12. júní 1994,
Þuríður, f. 30. júní 1915, d. 14.
apríl 1979, Líney, f. 24. september
1919, d. 7. maí 1990, Halldór, f. 4.
janúar 1923, d. 9. janúar 1976, Jó-
hann, f. 16. janúar 1926, Sigríður,
f. 18. apríl 1931, og Sigrún, f. 8.
mars 1936.
Ármann ólst upp á Þórustöðum.
Að loknu stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Akureyri 1937
hóf hann nám við læknadeild Há-
skóla Íslands. Hann
lauk kennaraprófi
frá Kennaraskóla
Íslands vorið 1938
og hóf það sama ár
kennslu við Gagn-
fræðaskóla Akur-
eyrar þar sem hann
kenndi samfellt til
ársins 1978, auk
stundakennslu við
Iðnskólann á Akur-
eyri. Eftir það starf-
aði hann á Fræðslu-
skrifstofu
Norðurlands eystra
til 1989.
Ármann var félagi í Karlakór
Akureyrar og sat í stjórn Bridge-
félags Akureyrar í nokkur ár.
Hann var félagskjörinn endur-
skoðandi hjá KEA 1954–1960.
Ármann var ókvæntur og barn-
laus. Hann átti lengst af heimili
með systkinum sínum, en bjó síð-
ustu árin í Kjarnalundi við Akur-
eyri.
Úför Ármanns verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hann var stór og mannvænlegur
barnahópurinn sem var að alast upp á
Þórustöðum á fyrstu áratugum síð-
ustu aldar. Átta börn í norðurendan-
um og sex í þeim syðri. Eins og nærri
má geta, í svo stórum ungmennahópi,
ríkti þarna glaðværð og léttleiki. Mik-
ið spilað, dansað og sungið. Um tíma
var starfandi þar kvartett, tveir
bræður úr norðurenda og tveir úr
suðurendanum.
Ég átti því láni að fagna að fá að
alast upp hjá þessu góða fólki. Fyrstu
þrjú árin í norðurendanum á Þóru-
stöðum og síðan í Hrafnagilsstræti 8 á
Akureyri. Þar héldu heimili afi og
amma, mamma og þrjú af systkinun-
um. Hin voru raunar aldrei langt und-
an og alltaf til taks þegar á þurfti að
halda. Ármann, eða Addi frændi, tók
þátt í að ala stelpuna upp. Hann leiddi
mig niður í bæ til þess að horfa á jóla-
sveinana birtast á svölum Kaup-
félagshússins fyrir jólin, eins og
reyndar dóttur mína síðar. Og hann
leiddi mig niður í bæ fyrsta skóladag-
inn og keypti handa mér skólatösku
áður en við fórum svo að hitta kenn-
arann. Þetta var sko engin hliðar-
taska með Mikka mús eins og vinkon-
ur mínar áttu. Þetta var stór og sterk
leðurtaska, bæði með axlarólum og
haldi. Þú notar axlarólarnar meðan
þú ert í barnaskóla, en síðan þegar þú
ferð í Gagnfræðaskólann og Mennta-
skólann þá notar þú haldið, sagði
hann. Þetta gekk allt eftir og þó að ég
hafi um tíma í Gaggó átt strigaskjóðu
með andliti Che Gevara máluðu á, þá
tók ég fljótt aftur upp samband mitt
við leðurtöskuna og hún fylgdi mér til
loka Menntaskólans, sterk og traust
eins og gefandinn.
Ármann kenndi stærðfræði við
Gagnfræðaskólann á Akureyri í ára-
tugi, og var ákaflega farsæll kennari.
Hann sagði mér að þegar hann hefði
náð því að kenna þremur kynslóðum
þá hefði sér fundist nóg komið. Eftir
það starfaði hann á Fræðsluskrifstofu
Norðurlands eystra.
Hann var glaðvær og skemmtileg-
ur, söng í áratugi í Karlakór Akureyr-
ar auk ýmissa smærri kóra og spilaði
bridge frá unga aldri, allt þar til í vor.
Hann átti svo mikið safn af verðlauna-
gripum að þegar hann fluttist á elli-
heimili fylltu þeir marga kassa. Hann
átti ákaflega auðvelt með að ná til
barna og unglinga og þess nutum við
frændsystkinin og okkar börn. Börn-
unum mínum var hann alltaf sem
besti afi. Ég þakka honum af alhug
allt það sem hann hefur gert fyrir mig
og mína.
Hólmfríður Andersdóttir.
Ármann Helgason var heilsteyptur
og góðviljaður maður, vel að sér og
áhugasamur um mörg og ólík málefni.
Hann var gæddur sérstakri sam-
skiptagáfu og vingjarnlegri en
traustri framgöngu sem höfðaði ekki
síst til barna og ungs fólks. Þessi eig-
inleiki dugði honum afar vel í lífsstarf-
inu sem kennari við Gagnfræðaskóla
Akureyrar. Þar kenndi hann einkum
stærðfræði og þar lágu leiðir okkar
fyrst saman. Sem stærðfræðikennari
var hann í senn skýr í framsetningu,
lagði sig fram um að liðsinna nemnd-
um, en gerði jafnframt kröfur um ár-
angur sem nemendur vildu gjarna
uppfylla, ekki síst af virðingu kenn-
arann.
Ármann gegndi mikilvægu hlut-
verki í uppeldi og lífi konu minnar,
sem frændi með aukið uppeldis- og
ábyrgðarhlutverk, einn af stórfjöl-
skyldunni, sem tók mér sem tengda-
syni með miklu ástfóstri. Ég, og síðar
börnin okkar, eignuðumst hlutdeild í
þessu hlýlega og fastmótaða sam-
félagi fjölskyldunnar þar sem borin
var virðing fyrir öllum, ekki síst yngri
kynslóðinni.
Ármann var áhugasamur um fé-
lagsmál og íþróttir, um landið og nátt-
úruna. Hann kunni góð skil á gróðr-
inum, fuglaáhuga deildum við og hann
var áhugasamur veiðmaður, sérstak-
lega þó við silungsveiði. Man ég að
tengdamóður minni, systur Ármanns,
sem stýrði heimilisrekstrinum, þótti
oft nóg um veiðina sem gera þurfti að.
Hann var virkur þátttakandi í
íþróttum, s.s. blaki, badminton og hin-
um víðfræga akureyrska skallabolta
langt fram á efri ár. Þá var hann af-
burðagóður bridgespilari og vann
fjölmarga titla og verðlaun á þeim
vettvangi. Hann lagði iðulega hvert
spilið á fætur öðru og horfði á knatt-
spyrnuleik í sjónvarpinu á meðan. Og
ég hafði hann grunaðan um að muna í
smáatriðum allt sem hann spilaði. Ár-
mann var söngmaður góður og hafði
yndi af tónlist.
Ármann gerðist íbúi á dvalarheim-
ilum Akureyrarbæjar fyrir rúmum
áratug, fyrst á sambýlinu á Skólastíg
en flutti svo þaðan í Kjarnalund. Á
báðum þessum stöðum naut hann
góðs félagsskapar heimilisfólksins
jafnt sem starfsfólksins. Í Kjarna-
lundi hélt hann áfram að spila bridge
með heimilisfólkinu þar til fyrir
skömmu, að heilsan fór að gefa sig.
Ármann var okkur öllum trúr og
dyggur vinur og áhugasamur um vel-
ferð allrar fjölskyldunnar. Daglegar
samvistir með honum léðu lífinu yf-
irvegun og öryggi, og ekki síst kank-
vísi. – Okkur fannst meira að segja
skemmtilegt þegar við skældum smá-
vegis yfir Lassie í sjónvarpinu á laug-
ardögum – .
Nú er þessari vegferð Ármanns
lokið, vegferð sem einkenndist af
virðingu og umhyggju fyrir samferða-
fólkinu. Við í fjölskyldunni nutum
þess ríkulega. Þakklæti og gleði
munu ævinlega fylgja minningunni
um þennan gáfaða og vammlausa
mann.
Úlfar Hauksson.
Hniginn er að velli heiðursmaður-
inn og snilldarkennarinn Ármann
Helgason frá Þórustöðum í Kaup-
angssveit að liðnum löngum starfs- og
ævidegi. Við, sem kenndum við Gagn-
fræðaskóla Akureyrar samtímis hon-
um, eigum á bak að sjá drenglyndum
starfsbróður og traustum vini.
Ármann kom fyrst að skólanum
sem fastakennari haustið 1938 eftir að
hafa lokið stúdentsprófi frá MA og
kennaraprófi frá Kennaraskóla Ís-
lands. Hann gegndi þeirri stöðu til
sextugs (1977), þar af var hann yf-
irkennari í 10 ár (1961–1971). Loks
var hann stundakennari árin 1977–
1981. Starfsmaður skólans var hann
því í 43 ár, sem er næstlengsti starfs-
tími nokkurs manns við skólann.
Aðalkennslugrein hans var stærð-
fræði, enda var hann mikill stærð-
fræðingur að eðli, og erfiðar þrautir
þeirrar greinar voru honum ljúfur
leikur. Honum veittist einnig auðvelt
að kenna þessa rökföstu grein og
ljúka upp hugargáttum nemenda
sinna til skilnings á henni. Þeir virtu
hann líka og dáðu, ekki aðeins sem
lærimeistara í strangri námsgrein,
heldur jafnframt sem lipurmenni og
góðmenni í daglegri umgengni.
Ármann var, að hætti margra
stærðfræðinga, mikill og snjall skák-
maður og briddsspilari. Einnig var
hann mjög vel að sér í íslenskum bók-
menntum, góður hagyrðingur og
textasmiður og ágætur söng- og radd-
maður.
Hann hafði þann vandasama starfa
í fjölmennum og ört vaxandi skóla að
semja þá flóknu raðþraut, sem var
stundaskrá komandi vetrar, ekki ein-
göngu á yfirkennaraárunum, heldur
flest haust, meðan hann var við skól-
ann. Hann lagði þá oft nótt við dag og
sparaði ekki erfiðið til þess að allir
yrðu ánægðir, kennarar og nemend-
ur. Á vordögum stjórnaði hann venju-
lega útreikningi aðaleinkunna og end-
urskoðun þess útreiknings, svo að
ekki yrðu fundnar reikningsskekkjur
á prófskírteinum nemenda, enda varð
þeirra ekki vart.
Skólinn átti í Ármanni ötulan, flug-
skarpan og dyggan starfsmann, sam-
kennarar og aðrir starfsmenn skólans
hjálpsaman, ljúflyndan og gaman-
saman samverkamann og nemendur
úrvalskennara í kennslustundum og
glaðværan félaga á útivistardögum og
skólaferðalögum.
Við, sem enn lifum úr gamla, sam-
heldna kennarahópnum í Gagnfræða-
skóla Akureyrar, eigum Ármanni
Helgasyni afar margt að þakka, og
þakklátur hugur okkar fylgir honum
nú úr hlaði. Sjálfur þakka ég honum
jafnframt árin mörgu, sem við áttum
saman í Karlakór Akureyrar.
Við Ellen sendum fólki hans hlýjar
samúðarkveðjur á saknaðarstund og
biðjum vini okkar allrar blessunar
með þökk fyrir löng og góð kynni.
Sverrir Pálsson.
ÁRMANN
HELGASON
 Fleiri minningargreinar um Ár-
mann Helgason bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Líney
Sumt fólk hefur yfir að búa svo sér-
stakri nærveru að návist þess tengir
okkur hin við það djúp sem sumir
kalla guðdóm og aðrir innri frið.
Þannig áhrif hafði nærveran hans afa
Þóris á mig og heimsókn til hans,
hvort sem það var í blokkina í
Hvassaleitinu, íbúðina úti á Seltjarn-
arnesi eða nú síðast í herbergið hans
uppi á Vífilsstöðum, fyllti mig jafnan
djúpri friðsæld eins og helst er að
finna úti í náttúrunni og í blíðum og
góðum félagsskap.
Öll áhugamál afa hvort sem það var
lestur góðra bóka, fluguhnýtingar, sil-
ungsveiði eða taflmennska báru ró-
lyndi hans vitni og hann hafði einstakt
lag á að njóta litlu hlutanna í lífinu.
Heit böð, góður matur, neftóbak og
kaffibolli á eftir, í mesta lagi eitt visk-
ístaup ef gera átti sér dagamun.
Afa Þóri var umhugað um að okkur
í fjölskyldunni liði og vegnaði vel og
það var tvennt sem honum var sér-
staklega í mun um að okkur barna-
börnunum hlotnaðist á lífsleiðinni.
Annað var ástin og hitt var góð
menntun. Ástina vildi hann að við
eignuðumst því hann hafði svo góða
reynslu af henni. Menntunina vegna
þess að honum hafði farist hún á mis.
Afi kom öllum sínum fimm börnum til
manns á verkamannalaunum og megi
aðrir gera betur. Hann var skarp-
greindur og var lifandi sönnun þess
að góða menntun er ekki að finna í
skólagráðum. Hann hafði svo gott
minni og gat svo oft komið á óvart
með þekkingu sinni og hollum ráðum
sérstaklega er varðaði allt varðandi
heilsu og mataræði.
Afi varð mér góður trúnaðarvinur
og vinátta okkar óx með hverju ári. Ef
sótti að mér depurð fannst mér fátt
betri lækning en að ganga út á Sel-
tjarnarnes og horfa á góða bíómynd
með afa. Þá ræddum við oft um per-
sónulega hluti og ósjaldan bar ástina
á góma. Afi var nefnilega alltaf svo
skotinn í ömmu. Hann þreyttist aldrei
á því að segja mér frá því hvernig
hann nældi sér í hana fyrir norðan og
það var alltaf eins og hann væri jafn-
hissa á því að honum hefði borið gæfa
til að takast ætlunarverkið.
Afa var einnig umhugað um ástar-
málin mín og þegar ljóst var að ég
væri að flytja til Bretlands á leið til
leiklistarnáms var honum mikið í mun
að ég myndi ekki eignast breskan eig-
inmann. Ég hélt auðvitað að hann
væri hræddur um að hann að missa
litlu skellibjölluna sína alfarið til út-
landa en afi sem bjó alltaf yfir lúmsk-
um húmor sagði í staðinn: „Þú ættir
frekar að ná þér í Íra því þeir eru
miklu líkari okkur Íslendingum.“ Þótt
afi hefði alla tíð verið heimakær skildi
hann útþrána í mér og sagði að ég
hefði erft hana frá ömmu. Hann hvatti
ömmu alltaf til að nýta öll tækifæri
sem henni gáfust til að bregða sér í
skemmtiferðir til útlanda þó að hann
hefði sjálfur ekki lengur heilsu til að
ferðast. En amma var ekki fyrr lögð
af stað út á Keflavíkurflugvöll en afi
var farinn að sakna hennar, hóf að
telja dagana og hlakkaði mest af öllu
til að fá hana aftur heim. Afi var orð-
inn líkamlega máttfarinn síðustu
daga lífs síns og þótt hugurinn væri
enn skarpur gat hann undir það allra
síðasta ekki lengur tjáð sig með orð-
um eða líkamsbeitingu. Við sem elsk-
uðum hann erum þakklát fyrir að afi
þurfti ekki að þjást og fékk að kveðja í
friði eins og honum var einum lagið.
Mamma sagði mér að þegar amma
hefði kvatt afa á spítalanum kvöldið
áður en hann dó hefði eitt tár trítlað
niður um vanga hans. Það var honum
líkt. Að pakka allri ástinni inn í eitt lít-
ið tár á kveðjustundinni. Ömmu, mér
og svo mörgum öðrum sýndi hann
einmitt svona, á sinn hógværa hátt,
svo djúpan kærleik og hlýju. Ég get
ekki hugsað mér neitt verðmætara en
það og þess vegna er þakklæti mér
efst í huga. Þakklæti og von um að ég
megi alltaf varðveita og minnast frið-
arins sem fylgdi afa mínum Þóri.
Þóra Karítas
Árnadóttir yngri.
 Fleiri minningargreinar um
Stefán Má Þórisson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Stefán Finn-
bogason, Helena Pálsdóttir og
Anna Pála Sverrisdóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Minningar-
greinar
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegrar eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og langömmu,
ELÍNAR KRISTÍNAR ÞÓRÐARDÓTTUR,
áður til heimilis í Álftamýri 24,
Reykjavík.
Erlendur Þórðarson,
Hrafn Björnsson, Guðrún Biering,
Arnar Hrafnsson, Dagný Laxdal,
Franklín Máni Arnarsson, Þröstur Hrafnsson,
Linda Udengård, Baldur Þorsteinsson,
Elín Anna Baldursdóttir, Þórður Hans Baldursson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÚN JÚLÍUSDÓTTIR,
Syðra-Skörðugili,
Skagafirði,
verður jarðsungin í Glaumbæjarkirkju
fimmtudaginn 6. júlí kl. 14.00.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum af alhug þeim sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR INGA GUÐMUNDSSONAR
skipstjóra og útgerðarmanns,
Bessahrauni 11b,
Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sjúkrahúss
Vestmannaeyja.
Kristín Pálsdóttir,
Guðmundur Huginn Guðmundsson, Þórunn Gísladóttir,
Bryndís Anna Guðmundsdóttir,
Páll Þór Guðmundsson, Rut Haraldsdóttir,
Gylfi Viðar Guðmundsson, Sólrún Erla Gunnarsdóttir,
afabörn og langafabarn.