Morgunblaðið - 04.07.2006, Síða 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MENNING
tók ég með mér vefstól, en veit ekk-
ert hvað ég ætla að gera við hann.“
Fljótlega fór Ásgerður að láta að
sér kveða í íslensku listalífi. „Mér
fannst gott að nota ullina. Það var
miðill sem ég gat túlkað með.“
Lengi vel vildi Ásgerður þó ekki
láta kalla sig veflistakonu: „Ég get
vel þegið þann titil núna,“ segir hún
og hlær. „En á þessum tíma, þegar
ég var í Félagi íslenskra myndlist-
armanna, þar sem voru málarar,
teiknarar, og myndhöggvarar, þá
lenskra myndlistarmanna.
Nína Tryggvadóttir deyr
fyrst þeirra, og svo deyja þær
bara hver af annarri: Barbara
Árnason, Gerður Helgadótt-
ir, Áslaug frá Heygum, Ey-
borg Guðmundsdóttir, og
Ragnheiður Ream. Ég hafði
hafist handa við að teikna
verk, sex, sem ég kallaði lífs-
fleti – þá frétti ég að María
Ólafsdóttir, sem vann mest
úti í Kaupmannahöfn, væri
dáin.“
Ásgerður byrjaði á nýju
verki, Sjö lífsflötum: „Þetta
var svo sorglegt. Þær voru
allar á besta aldri og á sínu
blómaskeiði þegar þær féllu
frá. Þetta var mikil blóðtaka.“
Með vefstól í farteskinu
Ásgerður á að baki langan
og afkastamikinn listamanns-
feril. Hún nefnir sýningu í
Japan og aðra sem haldin var
undir merkjum Scandinavian
Today í Bandaríkjunum.
En ferillinn hófst í Í Myndlista- og
handíðaskólanum: „Þar hafði ég
ákaflega góða kennara og við vorum
látin teikna geysilega mikið. Svo fer
ég eins og fleiri, þegar stríðinu lýk-
ur, á Akademíið í Kaupmannahöfn.
Þegar ég fer út er að vakna hjá mér
löngun í eitthvað annað en að teikna
eða mála. Þá uppgötva ég þetta efni,
ullina,“ segir Ásgerður og bætir við:
„Ég held ég hefði hvort eð er aldrei
orðið góður málari. Þegar orðið var
tímabært að snúa aftur til Íslands
SÓLRÍKUR sumardagur er í
Reykjavík þegar ég hitti Ásgerði
Búadóttur á heimili hennar. Hún vill
ómögulega fara út í sólina fyrir ljós-
myndarann sem er með í för – hún er
búin að vera nógu mikið úti í dag.
Mér mætir roskin kona sem ber
sig af reisn þótt hún láti lítið fyrir sér
fara. Hún er hógvær; segist ekki
kunna að koma hlutunum frá sér
með orðum og langar að byrja að
tala um verkin sem hún sýnir í for-
dyri Hallgrímskirkju:
„Ég hélt ég væri hætt að sýna en
Jón Reykdal hafði samband við mig
og spurði hvort ég væri til,“ segir
Ásgerður af aðdraganda sýning-
arinnar. „Þegar ég fer uppeftir með
Jóni verð ég mjög hrifin af þessu
rými. Hátt til lofts og svo hreint og
fallegt.“
Á sýningunni gefur að líta fjögur
verk eftir Ásgerði, tvö úr einkaeigu
listamannsins og tvö sem fengin eru
að láni hjá Listasafni Háskólans. Ás-
gerði þykir verkin fara vel í rýminu:
„Opnunin var hátíðleg. Presturinn,
Jón Dalbú, opnaði sýninguna en Jón
Reykdal fjallaði um verkin og mig.
Ég fór þaðan með gjöf, Passíusálm-
ana áritaða af Jóni,“ segir Ásgerður
og bætir við: „Þó að ég hafi nú oft
hlustað á þá og lesið les ég núna á
hverju kvöldi einn sálm úr bókinni.“
Litið yfir farinn veg
„Þetta eru stór verk á minn mæli-
kvarða og frá mismunandi tímum.
Það elsta kalla ég Ís og eld frá árinu
1976,“ segir Ásgerður af sýningunni.
„Verkið gerði ég í tilefni af stofnun
Norræna textílþríæringsins. Um var
að ræða farandsýningu sem hófst í
Álaborg í Danmörku og endaði á
Kjarvalsstöðum.“ Innblásturinn að
verkinu sækir Ásgerður, eins og
nafnið gefur til kynna, til Íslands og
hún útskýrir kímin: „Það er alltaf
svoleiðis þegar ég er að vinna fyrir
sýningar erlendis að ég verð svo
stolt af landinu mínu.“
Önnur verk á sýningunni eru
Kyrrð frá árinu 1993, Dul frá 1991 og
Sjö lífsfletir frá 1977. Ásgerður segir
mér sögu síðastnefnda verksins:
„Það verk hefur sérstaka merkingu
fyrir mig. Þetta var á kvenna-
áratugnum þegar miklar listakonur
voru áberandi innan FÍM, Félags ís-
varð ég vond þegar verið var að
flokka mig í sérstakan hóp. Í
mínum augum vorum við öll í
listinni og ullin var bara minn
tjáningarmiðill.“
Þolimæði listamannsins
„Ég óf alla daga. Þó að vefn-
aðurinn sé miðill sem eigi vel
við mig er hann erfiður að vinna
með. Vefurinn er þannig að þú
verður að vita strax í byrjun
hvernig á að vefa verkið. Það
þarf þolinmæði til að vefa, því
eftir heilan dag við vefnað bæt-
ast, kannski, ekki nema sjö
sentímetrar við verkið.“
Ásgerður kom sér upp
ágætri vinnustofu á gamla
heimilinu sínu við Karfavog:
„Ég fór í bílskúrinn, eins og svo
margir listamenn gera en þar
var svo lágt til lofts að ég lét
gera tvo stóra loftglugga yfir
vinnuaðstöðunni. Svo ég leit
upp til Guðs og hann niður til
mín við vefstólinn,“ segir Ás-
gerður og útskýrir: „Ég held
að eftir því sem maður er með minna
vinnupláss hugsi maður í smærra
formi. Til að gera stóra hluti þarf
maður stórt rými.“
Og þannig vann Ásgerður verk
sín, undir víðáttu himinsins.
„Það þarf þolinmæði til að vefa“
Í fordyri Hallgríms-
kirkju stendur yfir sýn-
ing á verkum Ásgerðar
Búadóttur. Ásgeir
Ingvarsson ræddi við
listakonuna um ferilinn
og listina og verkin á
sýningunni.
Ís og eldur er meðal þeirra verka sem Ásgerður
sýnir í Hallgrímskirkju um þessar mundir.
Morgunblaðið/Ásdís
„Þetta var svo sorglegt. Þær voru allar á besta aldri og á sínu blómaskeiði þegar þær féllu frá,“ segir Ásgerður
Búadóttir um verk sitt Sjö lífsfletir sem hún óf til minningar um sjö íslenskar listakonur.
Sýning Ásgerðar Búadóttur í for-
dyri Hallgrímskirkju stendur til 26.
ágúst.
asgeiri@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
Á ÞAKINU
6. júlí kl. 20.00 örfá sæti
7. júlí kl. 20.00 örfá sæti
8. júlí kl. 20.00 laus sæti
13. júlí kl. 20.00 laus sæti
14. júlí kl. 20.00 laus sæti
15. júlí kl. 20.00 laus sæti
Miðasalan er í síma 568 8000
www.borgarleikhus.is
www.minnsirkus.is/footloose
Á ÞAKINU
Miðasala er í síma 568 8000 - www.borgarleikhus.is
„Fótafimin hitti í mark!“
„Áhorfendur stóðu upp í lok sýningar og klöppuðu bæði
leikarana og leikstjórann Unni Ösp Stefánsdóttur ítrekað upp.“
Fréttablaðið, grein 1. júlí 2006
„Vel heppnuð sýning!“
„Þorvaldur Davíð Kristjánsson og Halla Vilhjálmsdóttir
eru sannfærandi sem hið aðlaðandi ástfangna par enda
bæði stórglæsileg með mikinn sviðsjarma.“
„Dansinn er hér greinilega í fyrirrúmi með glæsilegum árangri.“
Morgunblaðið, gagnrýni 1. júlí 2006
STRAX í upphafi Rondós í C-
dúr eftir Beethoven mátti heyra
að píanóleikarinn Ann Taffel er
músíkölsk. Hún sýndi næma til-
finningu fyrir skáldskapnum
sem tónlistin tjáir; laglínur voru
fallega mótaðar og hljómurinn
víða notalega mjúkur. Því miður
var það engan veginn nóg í
næsta atriði efnisskrárinnar,
sem var Wandererfantasían eft-
ir Schubert. Verkið gerir tals-
verðar kröfur til tæknilegrar
færni píanóleikarans, en Taffel
stóð ekki undir þeim. Velflestar
hröðu nótnarunurnar voru
ójafnar og eftir því óskýrar. Það
sem eftir var drukknaði í óhóf-
legri pedalanotkun. Hljómar
voru auk þess ekki í jafnvægi;
oft voru bassanótur of sterkar
miðað við þær efstu. Útkoman
var býsna gruggug.
Svipaða sögu er að segja um
annað stórvirki á dagskránni,
sem var Andante Spianato &
Grand Polonaise Brillante eftir
Chopin. Seinni kafli verksins,
pólónesan, var fullhæg og flug-
eldasýningin máttlaus. Það var
eins og maður hefði keypt hina
ægilegu skotköku Egil Skalla-
grímsson – en hún svo sprungið
eins og hver önnur knalletta.
Auðvitað olli það gífurlegum
vonbrigðum.
Ég geri ráð fyrir að tauga-
óstyrkur hafi að hluta til valdið
þessum vandræðagangi. En það
er ekki hægt að skrifa allt á
stress. Sviðsskrekkur getur
vissulega orðið til þess að maður
gerir ekki eins vel og annars, en
oft verður fólk líka óhóflega
taugaóstyrkt þegar það veit að
það ræður ekki fyllilega við við-
fangsefni sitt.
Nokkur hæg verk á efnis-
skránni komu mun betur út, t.d.
voru þrjár Impróvisasjónir eftir
samtímatónskáld að nafni
Marga Richter athyglisverðar
og náði Taffel þar að skapa
magnaða stemningu. Noktúrna
eftir Chopin var líka að mörgu
leyti falleg. Verst að það dugði
ekki til.
Máttlaus
flugelda-
sýning
TÓNLIST
Listasafn Sigurjóns
Ólafssonar
Verk eftir Beethoven, Schubert,
Chopin, Scriabin og Marga Richter.
Föstudagur 30. júní.
Píanótónleikar
Jónas Sen
Fáðu úrslitin
send í símann þinn