Morgunblaðið - 06.07.2006, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. JÚLÍ 2006 31
MINNINGAR
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Hveragerði 14.
desember 1961.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands
29. júní síðastlið-
inn. Hún er dóttir
hjónanna Helgu
Baldursdóttur hús-
móður, f. 6. ágúst
1937, og Sigurðar
Guðmundssonar
bílstjóra, f. 30.
ágúst 1918, d. 19.
maí 1997. Systkini
Guðrúnar eru: 1) Halldór Már,
hálfbróðir samfeðra, f. 26. maí
1942, d. 14. október 1993. Móðir
Halldórs var Jóhanna Björg
Pálsdóttir, f. 17. júlí 1914, d. 28.
janúar 1948. Alsystkin Guðrún-
ar eru: 2) Margrét Björg, f. 14.
febrúar 1958, maki Ingvar Geir
Guðbjörnsson, þau eiga þrjú
börn. 3) Baldur, f. 10. febrúar
1959, maki Sveinbjörg Guðna-
dóttir. Baldur á fimm börn úr
fyrri sambúð og fimm barna-
börn. 4) Guðmundur, f. 18. jan-
úar 1963, maki Sigríður Björk
Sigurðardóttir, þau eiga þrjú
börn. 5) Hulda, f,
26. apríl 1974,
maki Sigurður
Hlíðar Dagbjarts-
son.
Guðrún hóf ung
sambúð með Jóni
Ögmundssyni frá
Vorsabæ í Ölfusi, f.
12. september
1956. Þau eignuð-
ust tvo drengi, þeir
eru: 1) Ögmundur,
f. 5. október 1979,
maki Ida Lön, f.
24. desember 1979.
2) Þorbjörn, f. 10. mars 1984,
maki Vigdís Anna Kolbeinsdótt-
ir, f. 14. október 1981, þau eiga
Daníel Örn, f. 10. febrúar 2002,
og Elínborgu Kötlu, f. 25. mars
2004.
Fyrstu árin bjuggu Guðrún og
Jón í Hveragerði og árið 1993
fluttust þau að Hjallakróki í Ölf-
usi og reistu þar bú. Þau slitu
samvistir í ársbyrjun 2004. Þá
fluttist Guðrún að Bjarkarheiði
5 í Hveragerði.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Hveragerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Guðrún var Hvergerðingur og bjó
þar stærstan hluta ævinnar. Hún var
lífsförunautur Jóns, tvíburabróður
míns, í tæp þrjátíu ár. Við tvíburarnir
höfum alla tíð verið náin og þegar
Guðrún kom inn í líf Jóns urðu tengsl-
in einnig sterk við hana. Góð vinátta
tókst með okkur Guðrúnu sem varaði
alla tíð. Ég fékk að vera heimagangur
á þeirra heimili og fylgjast með upp-
vexti sona þeirra. Foreldrarnir sýndu
mér mikinn heiður þegar þau báðu
mig að halda báðum drengjunum
undir skírn.
Guðrún var minnug og þekkti vel til
á Suðurlandi, var ættfróð og vissi
margt um fyrri tíð. Hún fylgdist vel
með öllu sem gerðist í kringum hana
og hafði sívirkan huga fram á síðasta
dag. Sérstaklega fylgdist hún vel með
sínu fólki og var annt um velferð þess.
Guðrún var vinmörg og gestrisin
og þótti gott að hafa fólk í kringum
sig. Hún þekkti veikindi og var um-
hyggjusöm þegar eitthvað bjátaði á
hjá öðrum Hún var mikil hannyrða-
kona og henni tókst ótrúlega að sinna
þessu áhugamáli þrátt fyrir skerta
getu. Jólaboð stórfjölskyldunnar, hjá
Guðrúnu og Jóni, á jóladaginn var
fastur liður í mörg ár. Í hugum dætra
minna var þetta jólaboð stór þáttur
jólahaldsins.
Í hartnær tvo áratugi hafði Guðrún
yfir sér harðan húsbónda, sem var
mikill heilsubrestur. Þessi húsbóndi
var miskunnarlaus og hélt henni föst-
um tökum. Hún sýndi mikinn lífsvilja
og óbilandi baráttuþrek frá byrjun
sinna veikinda og alveg þangað til yfir
lauk. Á þrítugsaldri greindist Guðrún
með MS-sjúkdóminn og var fljótlega
frá því bundin við hjólastól það sem
eftir var. Þá greindist hún þrisvar
með krabbamein. Tvisvar tókst Guð-
rúnu að vísa vágestinum á braut, en í
þriðja skiptið gat líkaminn ekki meir.
Heilsuleysi Guðrúnar var þungur
kross sem hún þurfti að bera seinni
hluta ævinnar. En lífið gaf henni líka
stórar gjafir. Guðrún átti alltaf góða
að sem veittu henni ríkulega af um-
hyggju og ástúð. Hún ólst upp hjá for-
eldrum sínum, í stórum systkinahópi.
Guðrún hóf sambúð ung að árum
með Jóni bróður mínum. Þau eign-
uðust tvo drengi, þá Ögmund og Þor-
björn. Fyrstu árin bjuggu þau í
Hveragerði en árið 1993 fluttu þau að
Hjallakróki í Ölfusi og endurbyggðu
býlið.
Guðrún var heima öll uppvaxtarár
drengjanna og fékk hún að njóta
þeirrar ánægju að sjá þá fara út í lífið,
fá sér lífsförunauta og stofna fjöl-
skyldur. Guðrún eignaðist tvö barna-
börn sem voru henni gleðigjafar.
Guðrúnu var það mikilvægt að vera
heima. Öll hjálpuðust þau að við að
halda fjölskyldunni saman og var Jón
ávallt á vaktinni að sinna Guðrúnu.
Þetta var mikið verkefni sem hann
sinnti af alúð og það þyngdist stöðugt.
Svo fór að leiðir Jóns og Guðrúnar
skildu fyrir 2½ ári. Á árinu 2004 flutti
Guðrún í Bjarkarheiði 5 í Hveragerði
og bjó sér fallegt heimili þar sem öll-
um var vel tekið. Hveragerðisbær tók
mynduglega á móti Guðrúnu og gerði
henni kleift að búa á sínu nýja heimili.
Þar annaðist hana faglegt og
umhyggjusamt starfsfólk.
Síðustu árin var stofnaður stuðn-
ingshópur kringum Guðrúnu. Ein-
staklingar í þessum hópi skiptust á að
vera hjá henni og aðstoða hana við
dagleg störf.
Synir hennar og tengdadætur,
móðir og systkini voru vakin og sofin í
að gæta Guðrúnar og gera henni
mögulegt að búa heima þar til yfir
lauk.
Ég þakka Guðrúnu okkar góðu
kynni í tæpa þrjá áratugi og bið Guð
að blessa minningu hennar. Elsku
Ögmundur og Þorbjörn, og aðrir ást-
vinir, Guð gefi ykkur styrk.
Anna María Ögmundsdóttir.
Hversdagshetja er fallin. Tveir ill-
vígir sjúkdómar sem læknavísindin
eiga enn ekkert svar við tóku saman
höndum við að beygja unga konu í
duftið. Líkaminn fór fljótt halloka fyr-
ir þeim sem fyrr réðst til atlögu, en
lífsviljinn gaf sig aldrei, ekki fyrr en
þeir í sameiningu slökktu lífsljós
hennar fyrir fullt og allt.
Guðrún mág/svilkona okkar var
ung að árum er hún varð meðlimur í
Vorsabæjarfjölskyldunni, þegar hún
og Jón í Vorsabæ felldu hugi saman.
Bæði fædd og uppalin í sömu sveit,
sprottin úr sama jarðvegi. Fljótlega
fæddist þeim sonur og annar innan
fárra ára. Í millitíðinni reistu þau sér
hlýlegt heimili uppi í Hveragerði í
seilingarfjarlægð frá Vorsabæ. Lífið
brosti við þeim, fyrirheitin lágu í loft-
inu.
En þá dró dökk ský upp á þeirra
himin. Guðrún greindist með MS-
sjúkdóm, sem sótti strax fram með
miklum þunga. Hækjur voru óumflýj-
anlegar og löngu innan við þrítugt var
þessi unga og fallega móðir algjörlega
bundin við hjólastól. Jafnhliða fór
styrkur og hreyfigeta í höndum
þverrandi. Þetta voru grimm örlög og
mikið lagt á þessa ungu fjölskyldu.
Æðruleysi Guðrúnar og Jóns var
þrátt fyrir þetta einstakt. Þótt þau
leituðu henni allra þeirra lækningar-
ráða sem hugsanleg voru, innanlands
og utan, án árangurs, héldu þau
ótrauð sínu striki. Þau festu kaup á
jörð í sveitinni sinni, Hjallakróki, og
þar reistu þau myndarlegt hús sem
þau fluttu í í byrjun síðasta áratugar.
Jón rak á þeim tíma stóra garðyrkju-
stöð uppi í Hveragerði og var því mik-
inn hluta dags við störf þar, en Guð-
rún var heima ásamt drengjunum og
húshjálpinni. Guðrún vildi vera heima
meðan þess var nokkur kostur og allir
lögðust á eitt til að svo mætti vera.
Jón tók einnig að byggja upp ört
stækkandi kjúklingabú í Hjallakróki,
sem gerði honum kleift að hætta
rekstri garðyrkjustöðvarinnar í
Hveragerði og flytja vinnu sína þann-
ig að mestu á heimajörðina, því mátt-
ur Guðrúnar minnkaði jafnt og þétt.
Við þessar erfiðu aðstæður hélt
Guðrún ótrúlegum sálarstyrk. Þeim
Jóni tókst að halda heimili þrátt fyrir
allt. Þau ólu saman upp tvo mann-
vænlega syni sem líka lögðu fram sinn
skerf til að skapa gott heimili; heimili
sem dró að sér fjölskyldur þeirra
beggja, vini og kunningja eins og ekk-
ert hefði í skorist. Um hver jól héldu
þau báðum fjölskyldunum myndarleg
heimboð, sem áttu drjúgan þátt í að
treysta fjölskyldubönd og samheldni.
Guðrún tók fullan þátt í þessu, ærsl-
aðist með og „dansaði“ meira að segja
með í kringum jólatréð í hjólastóln-
um. Áhugi hennar á lífinu og um-
hverfinu dvínaði aldrei. Þótt hún
dveldi nær öllum stundum heima var
ótrúlegt hvað hún tók eftir öllu í
kringum sig og var stálminnug á fólk
og atburði. Hún fylgdist grannt með
mannaferðum um sveitina og margir
duttu inn í kaffispjall og sögðu henni
fréttir.
Sjúkdómurinn gaf engin grið og nú
bættist krabbamein við. Í fyrstu var
það staðbundið og virtist sem tekist
hefði að uppræta það, en fyrir um það
bil ári síðan blossaði það upp aftur og
þá af illvígasta tagi. Öll þessi erfið-
leikaár duldist engum að Jón annaðist
Guðrúnu að meira eða minna leyti af
aðdáunarverðum dugnaði og geð-
prýði og gerði henni það í raun mögu-
legt að fylgja sonum sínum öll upp-
vaxtarárin, þar til þeir fluttu að
heiman og stofnuðu sín eigin heimili.
En smám saman tóku þessar
þrengingar að bitna á sambandi
þeirra. Þreytan tók að segja til sín og
að því kom að þau afréðu að slíta sam-
vistum. Áfellisdómar um það eru óvið-
eigandi með öllu, enda engum mögu-
legt að setja sig í þeirra spor í þessum
áralöngu og slítandi erfiðleikum. Það
sem skiptir máli er að þau komu sér
saman um þessa tilhögun. Jón reisti
henni nýtt hús í Hveragerði, sérsniðið
að hennar þörfum, og þau völdu sam-
an í það innréttingar og annað sem til
þurfti. Þarna hélt hún svo heimili með
dyggri aðstoð móður sinnar, systkina,
sona sinna og fjölskyldna þeirra allra
síðastliðin tvö ár. Þar undi hún hag
sínum vel og var það eftirtektarvert
að í þeim sjúkrahúslegum sem hún
þurfti að undirgangast þetta síðasta
ár leitaði hugurinn oftlega heim í
Bjarkarheiðina og þangað ætlaði hún
sér um leið og unnt væri.
Til hinstu stundar hélt hún þeim
eiginleika sínum að hafa lifandi áhuga
fyrir fólki og umhverfi sínu og æðru-
leysið var aðdáunarvert. Við þökkum
henni góða og gefandi samferð í nær-
fellt þrjá árutugi.
Elsku Helga, Ögmundur, Þorbjörn
og fjölskyldan öll. Við vottum ykkur
innlega okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Sólveig D. Ögmundsdóttir,
Bjarni Frímann Karlsson.
Elsku Guðrún, það er með söknuði
og trega sem ég kveð þig.
Ég man hvað ég kveið fyrir að hitta
fjölskyldu þína, en einhvern veginn
smullum við saman og urðum strax
mjög góðar vinkonur, en við vorum
mágkonur til margra ára. Eflaust hef-
ur það verið prjónaskapurinn og út-
saumurinn sem tengdi okkur saman
til að byrja með.
Síðan áttum við strákana okkar
með stuttu millibili og tókst þér alltaf
að vera aðeins á undan mér. Þeir voru
ekki ófáir dagarnir sem við eyddum í
að prjóna á prinsana og létum fátt
stoppa okkur við þetta áhugamál okk-
ar. Þegar þú komst galvösk í Þorláks-
höfn keyrandi á rútunni, sem mér er
svo minnisstæð, við helltum upp á
kaffi og síðan var hlegið, prjónað,
saumað og við bárum saman bækur
okkar um prinsana. Þegar ég átti svo
tvíburana sást þú um að prjóna peys-
ur á annað þrátt fyrir að hendurnar
hlýddu þér ekki alltaf. Þetta tókst hjá
þér með mikilli seiglu, þolinmæði og
ekki síst þrjósku.
Seinna flutti ég og fjölskyldan til
Hveragerðis og ekki minnkaði sam-
gangurinn við það. Stundum fórum
við í Vorsabæ með strákana að taka
upp rófur og gulrætur, það voru ynd-
islegar stundir við ána að þvo upp-
skeruna og stundum skruppum við
inn í Vorsabæ til Ögmundar og feng-
um okkur kaffitár hjá honum og
spjall.
Síðan fluttu þið fjölskyldan að
Króki í Ölfusi, þangað var alltaf jafn-
gott að koma.
Þér tókst að vera á undan mér að
verða amma og þvílík gleði sem mér
líður ekki úr minni þegar ég fór með
þér að skoða fyrsta barnabarnið í
fyrsta skipti, það var yndisleg stund.
Síðan átti annað eftir að bætast við og
ekki var gleðin minni þá.
Að horfa upp á þig ganga í gegnum
þau áföll sem þú varðst fyrir af þvílíku
æðruleysi og kjarki er aðdáunarvert
og aldrei var uppgjöf að finna. Þú
varst mikil hetja sem vert
er að líta upp til og taka til fyr-
irmyndar.
Elsku Guðrún og fjölskylda, mig
langar að þakka ykkur öllum fyrir all-
an stuðninginn sem þið hafið sýnt mér
í gegnum árin.
Blessuð sé minning þín, kæra vin-
kona.
Elsku Mundi, Ída, Tobbi, Vigga,
Daníel, Elínborg, Helga og fjölskylda,
við fjölskyldan vottum ykkur samúð
okkar
Heiða Guðna.
Nú ert þú horfin yfir móðuna
miklu, minn ágæti nemandi og síðar
næsti nágranni. Undanfarin ár hefur
sú spurning oft leitað á hug minn
hvernig það megi gerast að jafnþung-
ar byrðar séu lagðar á herðar einnar
og sömu manneskju. Við, sem drep-
um hér fæti á jörðu örskotsstund,
munum víst seint fá svar við þeirri
spurningu frá höfundi lífsins. Þér
kynntist ég fyrst sem nemanda í
Gagnfræðaskólanum í Hveragerði.
Fagurrauð umgjörð hársins um hvítt
andlitið var hið fyrsta sem vakti at-
hygli mína. Góðleikinn, sem mér þótti
ætíð frá þér stafa, er þó ríkari í minni.
Árið 1982 fluttist þú í raðhúsið á
Heiðarbrún 49 við hlið mér ásamt
Jóni manni þínum og syninum Ög-
mundi. Þar var heimili ykkar í rúman
áratug og sonurinn Þorbjörn bættist í
fjölskylduna árið 1984. Stuttu síðar
greindist þú með MS-sjúkdóminn.
Tuttugu ára baráttu þinni við þann
sjúkdóm og einnig krabbamein síðari
árin er nú lokið. Æðruleysi þitt, bjart-
sýni og kjarkur í þessari baráttu var
með eindæmum og geymir þig í huga
mér sem sanna hetju. Aldrei lagðir þú
árar í bát heldur gerðist listamaður
hins mögulega. Þú lagðir rækt við
handavinnu, sóttir ýmis námskeið,
fórst á hjólastólnum til bifreiðar og
annaðist hjálparlaust ýmsar útrétt-
ingar fjarri heimilinu. Hjá þér og
þinni fjölskyldu átti Össur sonur minn
margar góðar stundir og hafa þau
tengsl ekki rofnað síðan.
Minningin um þig verður mér,
konu minni og börnum fögur og lær-
dómsrík.
Að leiðarlokum sendum við að-
standendum þínum og ástvinum öll-
um innilegar samúðarkveðjur.
Björn Pálsson.
GUÐRÚN
SIGURÐARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Guð-
rúnu Sigurðardóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Sandra Rós
Jónasdóttir, bekkjarsystkini í
Grunnskóla Hveragerðis, Karlinna
og Helga Jós.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐGEIR ÞÓRARINSSON
klæðskeri,
áður til heimilis í Stóragerði 1,
Reykjavík,
sem lést á Landakotsspítala fimmtudaginn
29. júní, verður jarðsunginn í Dómkirkjunni í
Reykjavík föstudaginn 7. júlí kl. 11.00.
Dóra Guðrún Kristinsdóttir, Jón Þ. Hilmarsson,
Þórarinn Guðgeirsson, Vicki Guðgeirsson,
Eva Sigríður Kristmundsdóttir, Vignir Bjarnason,
Guðgeir S. Kristmundsson,
Davíð Örn Jónsson,
Hildur Ósk Jónsdóttir,
Christine McLaughlin, Steve McLaughlin,
Kevin Thorarinsson
og langafabörn.
Elskulegur bróðir okkar og mágur,
ÓSKAR SIGURÐUR VILHJÁLMSSON,
Víðimýri 10,
Sauðárkróki,
verður jarðsunginn frá Mælifellskirkju
laugardaginn 8. júlí kl. 11.00.
Ingimar Vilhjálmsson, Guðrún Kristmundsdóttir,
Laufey Vilhjálmsdóttir, Árni P. Björgvinsson,
Sigurlína Vilhjálmsdóttir, Sveinn Árnason,
Elísabet B. Vilhjálmsdóttir.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐMUNDUR MAGNÚSSON
fyrrverandi skrifstofustjóri
í Ríkisendurskoðun,
Árskógum 8,
lést miðvikudaginn 28. júní á hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ.
Jarðsett verður frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
11. júlí kl. 13.00.
Elísabet Jónsdóttir,
Jón Guðmundsson, Marta Kjartansdóttir,
Björg Guðmundsdóttir,
Gunnar Kr. Guðmundsson, Anna Guðný Björnsdóttir,
Örn Guðmundsson, Ragnhildur Sigurðardóttir,
barnabörn og langafabarn.