Morgunblaðið - 31.07.2007, Side 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 31. JÚLÍ 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Bjarnveig Jen-sey Guðmunds-
dóttir fæddist í
Neðri-Miðvík í Aðal-
vík 16. júní 1926.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 23. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Margrét Bjarna-
dóttir, f. í Efri-Mið-
vík í Aðalvík 14.5.
1895, d. í Reykjavík
26.9. 1990 og Guð-
mundur Halldórs-
son, bóndi, bókbindari og úrsmið-
ur, f. í Rekavík bak Látur 1.6.
1884, d. í Reykjavík 19.11. 1973.
Systkini Bjarnveigar eru: Laufey
Jakobína, f. 25.5. 1914, Sigríður
Kristjana, f. 22.4. 1916, d. 15.12.
1990, Halldór, f. 10.7. 1922, d.
28.2. 2003, Kristján Albert, f. 29.4.
1929, og Ingibjörg Sólrún, f. 29.1.
1936. Margrét og Guðmundur
hófu búskap í Neðri-Miðvík í Aðal-
vík en fluttu árið 1931, þegar
Bjarnveig var 5 ára, til Látra,
Aðalvík, þar sem þau bjuggu til
ársins 1947 er þau fluttust til Bol-
ungarvíkur og þaðan til Reykja-
víkur.
Bjarnveig giftist 27.12. 1947
Agnari Áskelssyni bifreiðarstjóra,
f. 22. september 1924. Foreldrar
hans voru hjónin Guðrún Lovísa
Jónsdóttir, f. á Kálfskinni 3.8.
1890, d. í Hafnarfirði 24.7. 1985 og
Áskell Þorkelsson, útgerðarmað-
ur í Hrísey, f. á Ytri Másstöðum
7.11. 1983, d. í Hrísey 5.8. 1961.
Bjarnveig og Agnar eignuðust sex
börn, sem eru: 1) Áskell bygginga-
verktaki, f. 28.1. 1949, kvæntur
Jóhönnu Þórarinsdóttur banka-
starfsmanni, f. 26.5. 1954. Börn
þeirra eru Agnar húsasmiður, f.
5.3. 1978 og Björg, nemi, f. 9.9.
1984. Áður átti hann með Stellu
Gróu Óskarsdóttur Sigurbjörgu
Ósk landslagsarkitekt, f. 20.1.
1969, gift Eiríki Blöndal verk-
fræðingi, f. 23.10. 1970, og eiga
þau tvö börn. 2) Guðmundur Grét-
ar klæðskeri, f. 3.3. 1952, kvæntur
Justu Agnarsson hönnuði, f. 4.1.
1959. Börn þeirra eru Peter Fred-
rik verslunarmaður, f. 17.8. 1986
og Anne Justa nemi, f. 27.1. 1990.
Áður átti hann með Jónínu Olsen
Agnar, tölvunarfræðing, f. 29.7.
Níelsi Guðmundssyni, f. 6.6. 1965,
og eiga þau tvö börn, en með fyrri
sambýlismanni sínum, Valdemar
Johnsen, f. 5.12. 1968, á hún einn
son. Þórarin. Heiðar verkfræð-
ingur, f. 15.9. 1977, en hann á með
Sigurveigu Hermannsdóttur, f.
27.5. 1977, eina dóttur. Sambýlis-
kona Harðar er Sigrún Berg Sig-
urðardóttir hjúkrunarfræðingur,
f. 17.12. 1957, en dóttir hennar og
fósturdóttir Harðar er Þjóðbjörg
Heiða, nemi, f. 1.8. 1990.
Veiga, eins og hún var oftast
kölluð, gekk í barnaskóla að Látr-
um og bjó í foreldrahúsum þar til
hún fór, 14 ára gömul, til Ísafjarð-
ar í húsmennsku hjá hárgreiðslu-
konu, samtímis námi í gagnfræða-
skóla. Síðan nam hún hárgreiðslu í
tvö ár á Ísafirði og lauk því námi í
Reykjavík. Sveinspróf tók hún í
Reykjavík árið 1945 og meistara-
réttindi fékk hún árið 1948. Veiga
starfaði fyrst á hárgreiðslustofu í
Reykjavík en fluttist síðan til
Keflavíkur og setti þar upp hár-
greiðslustofuna Sunnu árið 1946
og varð þar með fyrsta iðnlærða
hárgreiðslukonan á Suðurnesjum.
Stofuna rak hún í þrjú ár en þá
seldi hún hana. Við tóku heimilis-
störf og barnauppeldi, en jafn-
framt tók Veiga konur heim í hár-
greiðslu og því til viðbótar tók hún
að sér fatasaum fyrir fólk. Síðar
vann hún ýmis störf utan heimilis
með heimilisstörfunum, allt til árs-
ins 1976 er hún setti upp hár-
greiðslustofu að nýju, þá nýorðin
fimmtug. Þá stofu, Hárgreiðslu-
stofuna Hrund í Kópavogi, rak
hún til ársins 1988 en þá missti
hún húsnæðið í Kópavogi. Varð
það til þess að hún flutti stofu sína
til Keflavíkur þar sem hún keypti
húsnæði undir hana og starfaði
þar í átta ár. Veiga var formaður
prófnefndar í hárgreiðslu í Kefla-
vík í marga áratugi. Einnig starf-
aði hún með Hárgreiðslumeistara-
félagi Íslands og var þar í vara-
stjórn. Hún tók þátt í starfi Kven-
félags Keflavíkur og í starfi Mál-
freyjufélagsins Freyju í Keflavík
og lauk þar hæsta stigi. Veiga
starfaði mikið að andlegum mál-
um í mörg ár, sérstaklega þau hin
síðari, og stóð meðal annars fyrir
bænahring á heimili sínu í mörg
ár. Hún hjálpaði mörgum á ýmsan
hátt, til dæmis voru ófáar ferð-
irnar sem Veiga fór á sjúkrahús,
elliheimili og í heimahús til að að-
stoða konur sem höfðu ekki tök á
að fara á hárgreiðslustofu.
Útför Bjarnveigar verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
1970, kvæntur Soffíu
Heiðu Hafsteins-
dóttur sjúkraliða, f.
24.9. 1968 og eiga
þau þrjú börn. 3)
Hildur Jórunn kenn-
ari, f. 21.12. 1953.
Fyrri sambýlismaður
hennar var Bjarki
Ólafsson, f. 1.9. 1954.
Þau skildu. Dóttir
þeirra er Björk,
grafískur hönnuður,
f. 6.10. 1971, gift
Frederic Gaussen
viðskiptafræðingi, f.
9.6. 1969 og eiga þau tvö börn.
Seinni sambýlismaður Hildar var
Kristinn Sigurðsson, f. 1.5. 1951.
Þau skildu. Synir þeirra eru Bene-
dikt nemi, f. 19.8. 1987, Kristinn
nemi, f. 16.12. 1989 og Bjarni Jens
nemi, f. 10.5. 1991. 4) Agnar Ari
húsasmiður, f. 21.2. 1957. Sam-
býliskona hans var Auður Gísla-
dóttir, f. 12.2. 1961. Þau skildu.
Tvíburasynir þeirra eru Agnar
Ari nemi, og Gísli Grétar nemi, f.
6.7. 1989. Áður átti hann með Þór-
eyju Eyjólfsdóttur Kristin Örn
nema, f. 1.5. 1983, í sambúð með
Berglindi Örnu Stefánsdóttur
nema, f. 22.8. 1983, og eiga þau
eina dóttur. 5) Halldór Heiðar raf-
eindavirki, f. 31.5. 1958, kvæntur
Bjarnhildi Helgu Árnadóttur. Syn-
ir þeirra eru Árni Bjarnmundur
kerfisfræðingur, f. 2.4. 1977, í
sambúð með Sæunni Her-
mannsdóttur, f. 25.5. 1978 og eiga
þau þrjú börn, og Atli Már nemi, f.
10.9. 1983. 6) Finnbjörn Vignir
verkefnastjóri, f. 11.1. 1964. Hann
kvæntist Ingibjörgu Hólmfríði
Árnadóttur, f. 12.1. 1965. Þau
skildu. Börn þeirra eru Lovísa
Anna nemi, f. 1.12. 1987, Arnór
Ingi nemi, f. 9.5. 1989, Axel Arnar,
f. 9.6. 1996 og Margrét Ásta, f.
25.11. 2001.
Fyrir hjónaband átti Bjarnveig
með Benedikt Benediktssyni, f.
28.10. 1917, d. 17.10. 1981, Hörð
Þór rafmagnsverkfræðing, f. 16.7.
1947. Hörður Þór ólst upp hjá föð-
ur sínum og föðursystur, Maríu
Benediktsdóttur, f. 19.11. 1899, d.
13.2. 1977. Hann kvæntist Unni
Aðalheiði Ágústsdóttur, f. 30.5.
1950. Þau skildu. Börn þeirra eru
tvö: Hanna María íslenskufræð-
ingur, f. 9.1. 1969, í sambúð með
Elsku Veiga, það fá engin orð lýst
hve sárt ég sakna þín. Fyrir 18 árum
varð ég þess aðnjótandi að fá að
kynnast þér og Agnari. Frá fyrsta
degi var ég velkomin, þú tókst mér
opnum örmum. Barnabarn ykkar,
Agnar, maðurinn minn, bjó þá hjá
ykkur. Við bjuggum hjá ykkur í tvö
ár og sá tími var mjög góður. Þú
hugsaðir mikið um heilsuna og
keyptir mikið af mat í heilsubúðum.
Þú vildir ekki sjá að elda óhollan mat.
Ég man til dæmis ekki eftir því að þú
hafir nokkurn tímann keypt pylsur.
Ég lærði margt af þér, þú varst
ákveðin og sjálfstæð. Þú varst alltaf
að gera eitthvað með höndunum, hár-
greiðslan var þitt aðalstarf en þú
hafðir einnig gaman af því að sauma.
Þegar ég gifti mig aðstoðaðir þú mig
við að laga kjólinn minn. Þér fannst
það ekkert mál því þegar þú varst
yngri með börnin þín heima saum-
aðir þú marga brúðarkjóla og fleira
fyrir fólk. Þú varst alltaf að gera eitt-
hvað fyrir aðra og gefa af þér. Þú
hafðir þann hæfileika að láta öðrum
líða vel. Ef fólk var lasið var oft leitað
til þín og þú baðst fyrir því. Það er
gott að koma í Sóltúnið og finnst mér
það vera eins og að koma heim. Ég og
Agnar eigum þrjú yndisleg börn og
er elsta barnið okkar, hún Berglind
Líf, er stödd í skóla í Englandi, hún
saknar þín alveg óendalega mikið,
líkt og við öll gerum. Missir okkar er
mikill en eftir standa minningar um
góðar stundir og hjartahlýja konu
sem lét sig varða um líðan og velferð
annarra. Þú hefur verið mjög góð
amma og mig langar að þakka þér
fyrir allt það sem þú hefur gert fyrir
mig. Þú kallaðir mig oft tengdadóttur
þína og kynntir mig oft sem slíka.
Elsku Agnar minn, missir þinn er
mikill og ég bið góðan Guð að styrkja
þig. Fjölskyldunni og öðrum að-
standendum votta ég mína dýpstu
samúð. Elsku Veiga, maður er aldrei
undir það búinn að kveðja en nú hef-
ur þú verið kölluð til starfa annars
staðar. Ég veit að Erna systir ásamt
fullt af öðru góðu fólki tekur vel á
móti þér þar.
Mig langar að kveðja þig með ljóði
eftir ömmu mína.
Ó ljúfi Jesús líknar vor
sem leggur allra manna spor
lækna dóttur og ljáðu þrótt
lýstu henni dag og nótt.
Tak hana í friðar faðminn þinn
svo finni hún mátt og kærleik þinn
svo lifað geti hún laus við þraut
í ljósi þínu á nýrri braut.
Þú tveggja heima byggir brú
byggð á kærleik, von og trú
á henni finnur höndina hennar
vorn hug á öldum ljósvakans.
(Sigurunn Konráðsdóttir.)
Ég sakna þín, elsku Veiga mín.
Soffía Heiða Hafsteinsdóttir.
Ég var svo lánsöm að kynnast
Veigu frænku minni þegar ég var um
fimmtugt og hún aðeins eldri. Betri
manneskju hef ég ekki kynnst. Hún
var hafsjór af fróðleik um svo margt
sem skiptir máli í lífi fólks. Veiga var
mikill mannvinur og var alltaf að
rétta fram hjálparhönd þeim sem
þurftu á hjálp að halda, sérstaklega
eldra fólki. Ég segi bara við lifðum í
góðum heimi ef við ættum marga
álíka minni hjartkæru Veigu. Agnar
og Veiga stóðu eins og klettar við hlið
hvort annars.
Við fjölskyldan vottum Agnari og
þeirra myndarlegu börnum og fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning mikilhæfrar
konu, Bjarnveigar Jenseyjar Guð-
mundsdóttur.
Borghildur Jónsdóttir.
Elsku Veiga mín, þú varst mér
sem önnur mamma. Þú varst með
mömmu þegar hún fæddi mig og þið
systur voru alltaf svo nánar og pöss-
uðuð börnin fyrir hvor aðra. Þú tókst
við mér og hafðir mig þegar ég fékk
kíghóstann og mamma var að koma
heim af spítalanum með litla bróður
og mátti ekki koma með hann heim í
kíghóstaumhverfi. Ég man hvað ég
grét og hélt að mamma vildi mig ekki
lengur af því að hún hefði fengið ann-
að barn. En þú sannfærðir mig um að
svo væri nú ekki og leyfðir mér að
hringja oft og tala við mömmu. Eftir
þetta fór ég oft alein í rútunni að
heimsækja Veigu frænku. Það var
svo dásamlegt að spjalla við þig og þú
lést mig alltaf finna að það skipti máli
sem ég sagði þó barn væri. Svo settir
þú permanent í hárið á mér og mér
fannst ég alltaf vera svo fín eftir að
ég heimsótti þig. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið að kveðja þig og
koma með mömmu til þín á spítalann.
Hve yndislegt það var að sjá ykkur
systur kveðjast því þið vissuð báðar
að þetta var kveðjustundin. Og þú
sagðir í gríni við mig: „Ég sagði alltaf
við Lullu, þú dekrar hana Maddý
alltof mikið,“ um leið og þú brostir
stríðnisbrosi til mín, – svo falleg
varstu eins og drottning þó þú værir
svona mikið veik. Tárin mín duttu á
koddann þinn og ég hvíslaði að þér
hve mikið mér þætti vænt um þig og
þá sagðir þú þessi gullkorn sem ég
geymi í hjarta mínu: Af hverju held-
urðu að ég kalli oft uppáhaldsbarna-
barnið mitt Maddý? Elsku Veiga
mín, ég veit að þú elskaðir öll þín
barnabörn jafnt, en stundum eignast
þau barnabörn sem við höfum mest
afskipti af sérstakt pláss í hjarta okk-
ar. Ég sagði við mömmu: „Ég er viss
um að þúsund englar hafa tekið á
móti Veigu, því hún var alltaf með
englunum að hjálpa veikum og
mamma veistu að þið eigið eftir að
hittast mun oftar og betur hinum
megin, því síðustu árin hérna megin
var svo erfitt fyrir ykkur báðar að
komast á milli til heimsókna.“
Mamma brosti og svaraði: „Já, það er
ég líka viss um – elsku Veiga mín,
Guð blessi hana og hennar heim-
komu.“
Þessi samúðarkveðja er frá
mömmu og mér um leið og við biðjum
góðan Guð að umvefja Agnar og
börnin þeirra, barnabörn og barna-
barnabörn, umvefja þau umhyggju,
ást og sátt, svo Veiga mín eigi betra
með að kveðja þau og hefja sitt starf
á himnum sem ég er sannfærð um að
hún var kölluð til.
Margrét og Laufey systir.
Það er undarlegt hvernig tilfinn-
ingar eins og sársauki, hryggð og
léttir blandast saman án þess að
hægt sé að skilja þar á milli. Elsku
Veiga mín er ekki lengur hér, hún er
farin heim, í ljósið þaðan sem hún
kom.
Þessi fáu orð frá mér eru í raun
þakkarbæn til Guðs fyrir það að dótt-
ir mín skyldi fá að eiga svo dásam-
lega ömmu.
„Jesús, ég þakka þér fyrir Veigu.
Þakka þér fyrir allt það sem hún var
mér og barninu mínu, alltaf. Þakka
þér fyrir allar samvistir okkar og
takmarkalausan kærleika. Þakka þér
fyrir fallegu jólakveðjurnar, þakka
þér fyrir allt, góður Guð.
Ég bið þig um að taka hana í faðm
þinn, umvefja hana í eilífu ljósi þínu
og gefa henni friðinn sem er æðri öll-
um skilningi, í Jesú nafni.“
Stella Gróa Óskarsdóttir.
Ég man vel eftir hvernig amma
stóð með greiðu í annarri hendi og
skæri í hinni. Greiddi einhverri kon-
unni og rak svo upp þennan létta
hlátur og hallaði höfðinu aftur um
leið. Bjartur hlátur hennar fyllti hár-
greiðslustofuna og öllum þeim sem
komu þangað leið vel. Þar fékkst ekki
bara klipping eða permanett heldur
líka kaffibolli, súkkulaðibiti og heil-
ræði í kaupbæti. Fyrir marga sem
komu þangað var þetta ekki bara
hárgreiðsla heldur staður fyrir hvíld
og sáluhjálp. Fólk eins og amma mín
er sjaldgæft. Það var eins hvert sem
hún kom, hún umvafði fólk jákvæðri
orku og geislum. Sóst var eftir nær-
veru hennar og leið öllum betur eftir
að hafa átt með henni stund. Amma
mín dó 81 árs en fyrir mér var hún
aldurslaus. Hún gat sett sig í spor
allra og skildi fólk hvort sem það var
10, 30 eða 70 ára. Víðsýni hennar og
skilningur á mannlegu eðli var ein-
stakur. Hún fékk alla til að finnast
þeir sérstakir, hver á sinn hátt. Hún
kenndi mér ótalmargt. Hún kenndi
mér að vaxa sem persóna, að rækta
sálina og opna sjóndeildarhringinn.
Aldrei að staðna í lífinu heldur halda
áfram og reyna að bæta sig, læra
meira og verða betri. Einnig að líta í
eigin barm og ekki dæma of hart.
Auk þess sem amma var mikill sálu-
hjápari var hún ákaflega framtaks-
söm.
Ég man sem barn að það var sama
hve snemma ég vaknaði og fór niður í
eldhús. Hún var alltaf vöknuð á und-
an og með bros á vör byrjuð á dags-
verkinu. Gjarna með morgunleikfim-
ina í gangi var hún að skúra gólfið
eða undirbúa turna af samlokum sem
fóru í nesti sona hennar. Að því loknu
skellti hún kannski í köku, tók úr
þvottavélinni og sagði mér eina sögu.
Hún var dugleg að gera og hugsa um
ótal hluti í einu. „Svona er tvíburinn,“
sagði hún þá brosandi, „hann getur
gert svo margt í einu“, bætti hún við
er einhver viðstaddur fylgdi henni
ekki alveg eftir er hún óð úr einu í
annað.
Það var ósjaldan sem hún sat róleg
og ræddi við mig, að hana setti hljóða
og svo sagði hún allt í einu, „nú er
hún blessuð mamma mín hér, hún er
að strjúka mér um vangann“.
Það er huggun mín í þessari sorg.
Að amma mín sé komin í faðminn til
Margrétar langömmu. Að hún sé
komin heim þar sem líf hennar byrj-
aði. Þegar ég loka augunum sé ég
hana umvafða þessu fallega hvíta
ljósi sem hún sagði mér alltaf að sjá
fyrir mér er ég legðist út af á kvöldin.
Þessar línur sem hér fara á eftir
skrifaði ég til hennar er ég var
kannski 18 ára.
Þú ert styrkur minn og hald.
Þú ert trú mín og von.
Þú ert mitt lífsins ljós.
Þú ert lífið sjálft.
Þú ert sú sem ég alltaf leita til
er ég af veginum fer.
Um þig lýsir hið skæra ljós
sem lýsir upp svörtustu hella,
skærustu stjörnur og skærustu sól.
Þú ert sú allra besta, elsku kella.
Minning hennar verður ljós í lífi
mínu og ég veit að hún mun strjúka
mér um vangann.
Elsku afi, ég vona að þú fáir allan
þann styrk sem þú þarft. Amma lifir í
þér.
Björk.
Bjarnveig Jensey
Guðmundsdóttir
Elsku mamma.
Þú ávallt hefur hugann haft
hjá þeim sjúku og sáru
og guðdómlegan gefið kraft
með gæsku trú og áru.
Þinn sonur
Halldór Heiðar.
HINSTA KVEÐJA
✝
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KARLA NÍELSEN,
andaðist á Droplaugarstöðum, mánudaginn
16. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Margrét Hafliðadóttir, Bjarni Þorkelsson,
Anna Norris,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566 - www.englasteinar.is
Sendum
myndalista