Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.2008, Síða 13

Eftir Magnús Sigurðsson
mas8@hi.is
V
ið höfðum kveikt á raf-
magnsofninum og skriðið
undir sæng. Nokkra
stund lágum við þögul,
flæktum saman fótleggi
okkar og hendur og bið-
um þess að heitur blást-
ur ofnsins dreifðist um
herbergið. Bæði höfðum við dregið sokka á
fætur, þykka ullarleista sem ég hafði fengið
senda að heiman hingað suðureftir. Hvin-
urinn í ofninum drundi óþægilega í eyrum
og mér tókst ekki að útiloka hann, fór að
hugsa um næsta rafmagnsreikning í þessum
kulda. Myrkur umlukti okkur. Dúfurnar á
þakinu kurruðu og hófu sig reglulega til
flugs, andvaka og órólegar af einhverjum
ástæðum.
Þegar hlýtt var orðið undir sænginni sá
ég að unnusta mín var við það að festa
svefn. Ég hnippti í hana, klöngraðist heldur
klunnalega yfir hálfsofandi líkama hennar
og slökkti á ofninum á steingólfinu, ávarpaði
hana með nafni þegar hún sneri sér á hina
hliðina og svipti af mér sænginni.
„Un beso,“ bað hún um. Unnusta mín hef-
ur ólæknanlega unun af því að vera kysst í
tíma og ótíma. Ég laut yfir andlit hennar og
vonaðist til að vekja hana af yfirvofandi
svefni með stuttum kossi.
„Meira,“ umlaði hún vonsvikin þegar ég
sleit mig úr örmum hennar. Hún hafði enn
ekki opnað augun og virtist í raun sofa,
rödd hennar svefndrukkin. Ég minntist
fyrstu nótta okkar saman, eftir að ég kom
hingað til fundar við hana síðasta sumar í
svellandi hita, nýútskrifaður og með fyr-
irheit um vel borgaða þýðingarvinnu.
Þá leigðum við herbergi utar í borginni
og sváfum á einbreiðri dýnu, tvær ókunnar
manneskjur að kalla eftir stutt kynni. Þriðju
nóttina á dýnunni settist hún ofan á mig,
dró svefnskyrtuna yfir höfuðið og beindi
geirvörtum sínum upp í munninn á mér, í
fastasvefni. Ég saug þær, hvorki sofandi né
vakandi. Velti henni svo ofan af mér, settist
sjálfur klofvega yfir funheit brjóst hennar
og stýrði mér upp í munninn á henni, nokk-
uð þjösnalega.
Þegar svefninn rjátlaði af okkur stuttu
síðar og við sáum hvað gerst hafði dró ég
mig skömmustulegur út úr henni og kyssti
löðrandi varir hennar í afsökunarskyni. Dí-
sætur keimur var af kossinum, ekki hið
beiska bragð sem ég hefði ætlað. Í kjölfar
þessara ástaratlota elskuðumst við, en ég
vogaði mér ekki aftur upp í hana. Þó þráði
ég að sjá varir hennar og kinnar belgjast út
á ný.
Nú sný ég henni á magann og byrja að
nudda holdmiklar axlir hennar og bak í
myrkrinu. Unnusta mín hefur fitnað síðan
ég kom. Hún stynur af ánægju, andlit henn-
ar grafið í svæfilinn.
„Ég get ekki sofið,“ hvísla ég í eyra henn-
ar og beygi mig yfir hana, kyssi háls hennar
og axlir, fikra mig niður eftir hryggjarsúl-
unni og dreg náttbuxurnar gætilega niður á
mið læri. Lágvært uml hennar er vísast í
mótmælaskyni. Nærbuxunum leyfi ég að
vera en tosa þær lítið eitt inn í skoru rass-
kinnanna stóru, dreg nærbuxur sjálfs mín
niður um mig.
„Nú banka ég á bakdyrnar,“ hvísla ég
stríðnisfullur í eyra hennar, þrýsti mér upp
að dúnmjúkum rasskinnum hennar og sé að
munnkrókarnir taka örlítinn kipp upp á við,
þrátt fyrir allt. Ég færist í aukana, bít gæti-
lega í holdmiklar rasskinnarnar, svefnvolg-
ar, og hnusa af henni rétt í svip svo lítið ber
á.
Ég hef ekki farið í grafgötur með löngun
mína til „bakdyramaka“ í samlífi okkar. Hef
þó aldrei farið fram á slíkt berum orðum, af
eindrægni þess sem heimtar og fær að lok-
um. Veit sem er að hún myndi ekki taka
slíkt í mál. Þess konar aðfarir að líkama
kvenmannsins kallar hún „contra natura“ og
slær um sig, kemur mér á óvart. Þá er ekki
laust við að sjálfum þyki mér hneigð mín
nokkuð skammarleg, að sjálfur sé ég örlítið
„contra natura“ að hafa til slíks samlífis
löngun. Afbrigðilegur. Fullur ónáttúru.
Reyndar þykist ég vita að unnusta mín
njóti ástaratlota okkar að sífellt takmark-
aðra leyti. Þó þráir hún líkamlega nánd við
mig og sækist eftir henni, einkum eftir því
að vera kysst. Þá kemur fyrir að ég njóti
þess að fela andlit mitt í brjóstum hennar,
hvíla þar þreytt höfuð og láta gæla við hár
mitt. En nú leggur hún blátt bann við fingr-
um og tungu milli fótleggja sinna. Ég get
ekki sagt að ég sakni þess mjög að grafa
andlit mitt í löðrandi sköp hennar. En
gjarnan vildi ég fá að reyna mig betur með
fingurinn.
Augu mín hafa vanist myrkrinu og ég fer
enn blíðum höndum um þjóhnappa unnustu
minnar. Þetta gríðarmikla tungl ofan á
bleikmunstruðu sængurfötunum okkar sem
minna mig alltaf á kápuna utan um klám-
sögur Vitu Andersen. Ég renni tungunni
eftir smáhrufóttu yfirborði þessa hnattar og
nudda sjálfum mér upp við rasskinnarnar
stóru. Hætti mér þó ekki inn á milli þeirra,
í holið.
Stæði ásetningur minn til slíkra myrkra-
verka ætti mér þó að reynast slíkt leikur
einn, og leiði nú hugann að smásögum Vitu
sem ég stalst til að lesa sem unglingur, bak-
við luktar dyr herbergis míns og faldi bók-
ina djúpt ofan í skrifborðsskúffu. Það kem-
ur mér á óvart hversu glöggt ég man enn
sumar lýsingar bókarinnar.
„Ég get ekki sofið,“ endurtek ég þegar
hugur minn hvarflar á ný frá forboðnum
bókum. En þegar ég sé að unnusta mín hef-
ur steinsofnað við atlotin fýkur í mig. Ég
hysja upp um okkur bæði og fleygi mér nið-
ur við hlið hennar. Hún snýr sér á hina hlið-
ina, reið yfir brussuganginum, en sofnar
jafnharðan.
Mér er á hinn bóginn fyrirmunað að festa
svefn. Hlusta eftir vængjaþyt og kurri á
þökunum mér til samneytis í andvökunni, en
þar er allt fallið í ljúfa löð.
Hrollköld íbúðin letur mig frá því að
varpa af mér sænginni. En mér leiðist og er
skyndilega ásóttur ljótum hugrenningum,
nokkuð sem ég ræð illa við í þögn og til-
breytingarleysi myrkursins. Hugsunin er
ágeng og sér mig ekki í friði svo ég stíg
loks fram úr, læt dyrnar að svefnherberginu
ofurgætilega aftur. Því nú skal elskan mín,
dúfan mín, sem ég mun aldrei gera nokkuð
illt, fá að sofa. Sest við eldhúsborðið, vafinn
náttslopp og angan unnustu minnar, og
sting úr ódýrri rauðvínsflösku allt þar til
hugsunin drukknar í göróttum leginum. Bíð
þess að morgni á strætum þessarar skítugu
borgar.
Andvaka
Teikning/Godur
» „Ég get ekki sofið,“ endurtek ég þegar
hugur minn hvarflar á ný frá forboðnum
bókum. En þegar ég sé að unnusta mín hefur
steinsofnað við atlotin fýkur í mig. Ég hysja
upp um okkur bæði og fleygi mér niður við
hlið hennar. Hún snýr sér á hina hliðina, reið
yfir brussuganginum, en sofnar jafnharðan.
Höfundur er rithöfundur og þýðandi. Hann er
þýðandi Söngvanna frá Pisa eftir Ezra Pound
sem komu út á síðasta ári.
SMÁSAGA
Eftir Þorvald Þorsteinsson
kennsla@kennsla.is
Það upplýsist hér með að myndin sem birtist með greininni„Hvað heldurðu að þú sért?“ í Lesbók Morgunblaðsins 24. maísl. var aðeins hluti myndverks eftir undirritaðan. Þar sást að-
eins andlitsmynd án viðeigandi texta.
Verkið er nú birt hér í heild sinni.
Umrædd grein var sú fjórða sem birtist í greinaröð undirritaðs um
þátt skapandi hugsunar í skólakerfinu og þá ómetanlegu eiginleika
sem skólar okkar búa að í hverjum nemanda og kennara og öðrum
sem starfi þeirra tengjast í smáu sem stóru.
Fyrri greinarnar birtust 12. apríl, 26. apríl og 10. maí í kjölfar
opnuviðtals 5. apríl undir fyrirsögninni „Tækifærið manneskjan“,
sem jafnframt varð yfirskrift greinaflokksins.
Ég hafði áætlað, samkvæmt minni innprentuðu excelhugsun, að
ljúka þessum áfanga í sköpunarferli „Tækifærisins“ með nokkurs
konar samantekt í 5. og síðustu greininni og átti hún að birtast hér í
dag. Viðbrögð lesenda hafa hins vegar reynst svo óvænt og gjöful og
tækifærið svo afgerandi að ég hef ákveðið, í samráði við umsjón-
armann Lesbókar, að fresta lokagreininni til hausts og gefa efni
hennar frekara andrými í ljósi þeirrar deiglu sem hér hefur skapast.
Hér birtist þannig í reynd ánægjulegt dæmi um hið skapandi og
jafnframt raunhæfa vinnuferli sem hvað ákafast er haldið á lofti í um-
ræddum greinum.
Um leið og ég þakka lesendum Lesbókar kröftugt og skapandi inn-
legg hvet ég hina sem enn standa tvístígandi á þröskuldinum til að
láta í sér heyra.
Þökk þeim
sem ... bíddu!
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. JÚNÍ 2008 13
Einar Már Jónsson
Maí 68 –
Frásögn
„Fyrir þá sem ekki hafa kynnt sér það
sem gerðist vorið ’68 er bókin mikill
fengur, hún fer allítarlega yfir söguna
og lýsir vel þeirri ringulreið sem ríkti
í París þetta vor, bæði á götum úti og
í pólitíkinni.“
Þröstur Helgason – Lesbók Morgunblaðs-
ins, 24. maí 2008.
„… skyldulesning fyrir öll ungmenni
sem hafa áhuga á að bæta veröldina.“
Þráinn Bertelsson – Fréttablaðið, 31. maí 2008
„Síðasta bók Einars, Bréf til Maríu, kom út í fyrra og hlaut mikið umtal.
Vefritið hvetur lesendur sína til að kynna sér þessa bók.“
– Vefritið, 6. júní 2008
Vandaðar bækur fyrir vandláta lesendur
sími 561 0055 • www.ormstunga.is