Morgunblaðið - 30.06.2008, Síða 24

24 MÁNUDAGUR 30. JÚNÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorbjörg Jóns-dóttir fæddist á
Efri-Dálksstöðum á
Svalbarðsströnd
16. ágúst 1928.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 21. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Þorláks-
son, þá bóndi á
Efri-Dálksstöðum,
síðar bókbindari á
Akureyri, f. í
Stafnsholti í
Reykjadal í S.-Þing. 16. mars
1884, d. á Akureyri 25. febrúar
1951 og Elinbjörg Baldvinsdóttir
frá Efri-Dálksstöðum, f. á Veiga-
stöðum á Svalbarðsströnd 20. júlí
1889, d. í Reykjavík 29. desem-
ber 1981. Þorbjörg var þriðja
barn foreldra sinna. Þau eign-
uðust fjögur börn, fyrst tvíbura
8. janúar 1926. Annar þeirra dó
rétt eftir fæðingu óskírður; hinn
hét Ingólfur, d. 18. maí 1927.
Eftir lifir Baldur, prófessor em-
eritus í Reykjavík f. 20.1. 1930.
Þorbjörg giftist 28.9. 1957
Kristjáni H. Ingólfssyni frá
Víðirhóli á Hólsfjöllum, síðar
tannlækni í Reykjavík, f. 9.5.
1931. Þau skildu 1978. Synir
stærðfræðinemi í Óslóarháskóla,
f. 2.5. 1987. 3) Sigurður tölv-
unarfræðingur, verkefnastjóri
hjá Símanum, f. 3.5. 1965, kvænt-
ur Ingibjörgu Birnu Ólafsdóttur
viðskiptafræðingi, forstöðumanni
hjá Glitni, f. 4.11. 1964. Börn
þeirra eru þrjú: Katrín Birna, f.
24.12. 1992; Fannar, f. 1.6. 1997,
og Sindri Snær, f. 25.2. 2004.
Þorbjörg ólst upp á Akureyri.
Hún lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla Akureyrar
1945, gekk síðar í Húsmæðra-
skóla Akureyrar og sótti hús-
stjórnarskóla í Danmörku
sumarið 1953. Hún var við ýmis
störf á Akureyri fyrir giftingu,
m.a. í Prentverki Odds Björns-
sonar, en lengst á Skattstofu
Akureyrar. Eftir giftingu bjuggu
þau hjónin lengst af í Reykjavík,
og móðir hennar var hjá þeim í
heimili. Eftir skilnaðinn varð
Þorbjörg ritari í dóms- og
kirkjumálaráðuneyti og vann þar
óslitið, uns hún lét af störfum
fyrir aldurs sakir 1998. Hún bjó
þá lengst af á Meistaravöllum 33.
Fyrir rúmu ári fór hún að kenna
sér meins sem síðar reyndist
vera ólæknandi hrörnunar-
sjúkdómur, venjulega nefndur
MND. Síðustu mánuðina var hún
á sjúkrahúsum og hjúkrunar-
heimilum.
Útför Þorbjargar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
þeirra eru: 1) Ing-
ólfur efnaverkfræð-
ingur, framkvæmda-
stjóri hjá Alcoa
Fjarðaáli á Reyðar-
firði, búsettur á Eg-
ilsstöðum, f. 19.12.
1958, kvæntur Ólaf-
íu Einarsdóttur
hjúkrunarfræðingi,
f. 18.5. 1958. Börn
þeirra eru fjögur: a)
María Huld, f. 10.6.
1980, er að ljúka
meistaraprófi í sál-
fræði frá Kaup-
mannahafnarháskóla, fyrrver-
andi sambýlismaður Hallur
Hróarsson og dóttir þeirra Eva
Rakel, f. 27.6. 2002; b) Einar
Þór, byggingarverkfræðingur,
doktorsnemi í verkfræði í Kaup-
mannahöfn, f. 1.5. 1982, kvæntur
Evu Dögg Guðmundsdóttur
nema í menningar- og innflytj-
endafræðum í háskólanum í Hró-
arskeldu, f. 6.3. 1982; c) Ingólfur
Örn framhaldsskólanemi á Egils-
stöðum, f. 30.7. 1991; d) Bjarni
Már, f. 7.5. 1997. 2) Jón Egill
prófessor í veðurfræði í Ósló, f.
18.9. 1960. Kona hans er Rita
Moi, veðurfræðingur frá Jaðri í
Noregi, f. 14.5. 1955. Sonur
þeirra er Kristian Jonsson Moi
Elsku mamma. Það er með mikl-
um trega að ég skrifa þessi orð til
þín því þótt að ljóst væri hvert
stefndi með veikindi þín þá hélt ég
að við kæmum til með að eiga meiri
tíma saman. Þetta gerðist allt svo
hratt.
Það er fjölmargt sem kemur upp
í hugann þegar horft er til baka, yf-
ir farinn veg. Það var einstaklega
skemmtilegt að koma í óvæntar
heimsóknir til þín. Þá voru ævin-
lega teknir fram kaffi–eða teboll-
arnir, jólakakan gjarna tekin úr
frystinum og sótt „súkkulaði úr
skáp“. Ég man sérstaklega eftir því
þegar ég var á stjörnuskoðunar-
námskeiðum vestur í bæ fyrir
nokkrum árum síðan og kom þá
gjarna í kvöldheimsókn til þín í
kjölfar tímasetunnar. Þú sýndir
áhuga mínum á stjörnufræðilegum
málefnum ss. svartholum, ljósárum
og massamiðjum mikinn áhuga og
við áttum einstaklega skemmtileg
samtöl um óravíddir alheimsins.
Mér finnst þetta lýsa þínum per-
sónuleika vel. Þú varst svo góður
hlustandi og einhvern veginn hægt
að ræða við þig um alla skapaða
hluti.
Þegar við bjuggum tvö saman í
Eskihlíðinni tengdumst við mjög
sterkum böndum. Þetta voru erfiðir
tímar fyrir okkur bæði, sálarlífið
með bresti og peningar af skornum
skammti. Einhvern veginn náðum
við að fleyta okkur yfir erfiðustu
hjallana, helst með húmor og
sprelli. Oft var stutt í hvella og
smitandi hláturinn þinn og minni-
stætt þegar við fengum hlátur-
sköstin okkar saman, oft af litlu til-
efni. Eftir sitja margar minningar
um glaðar stundir og kátínu.
Þú varst mjög barngóð og eft-
irminnilegt hversu yngstu börnin
höfðu gaman af að koma til þín og
leika sér að gömlum leikföngum,
skoða bækur og lita. Þar sem þú
varst bíllaus gastu ekki boðið börn-
um í bílferðir eða lengri ferðalög. Í
staðinn voru farnar gönguferðir um
vesturbæinn og strætisvagnaferðir
ofan í miðbæ Reykjavíkur sem voru
mjög spennandi fyrir litla krakka
enda meiri nýnæmi í slíku en hefð-
bundnum bílferðum. Börnin fundu
líka öðrum fremur þá hlýju og
væntumþykju sem frá þér
streymdi.
Trygglyndi þitt gangvart fólki
sem kynntist þér var einstakt.
Þetta kemur berlega fram í því að
fjölmargir sem þú kynntist á lífs-
leiðinni sleit aldrei tengslum við þig
þrátt fyrir að ár og áratugir liðu.
Dæmi um þetta eru fjölmörg td.
vinir úr húsmæðraskólanum í Dan-
mörku, barnaskólavinkonurnar frá
Akureyri, samstarfsfólk úr dóms-
og kirkjumálaráðuneytinu og ferða-
félagar í mörgum skemmtilegum
ferðalögum þínum um heiminn. Það
er aðdáunarvert hvað þú tókst veik-
indum þínum og baráttu við MND
sjúkdóminn af mikilli yfirvegun og
æðruleysi. Alltaf hélstu reisn þinni
og virðugleika í þessari erfiðu bar-
áttu þrátt fyrir að öllum væri ljóst
hvert stefndi. Þegar ég lít yfir
þennan tíma í dag er mér hulið
hvernig þú gast verið svo sterk og
yfirveguð á þessum erfiðu tímum.
Elsku mamma mín, þakka þér
fyrir þau góðu gildi sem þú hefur
haldið að okkur afkomendum þín-
um, bræðrunum þremur og barna-
börnunum. Gott hjartalag, trygg-
lyndi og heiðarleika sem var svo
lýsandi fyrir tilveru þína og líf allt.
Blessuð sé minning þín. Þinn
Sigurður.
Ég kynntist Þorbjörgu tengda-
móður minni síðla árs 1977, þá 19
ára gömul, er við Ingólfur elsti son-
ur hennar hófum okkar lífsgöngu
saman.
Þau Kristján tengdafaðir minn
áttu heimili sitt í Hvassaleitinu þar
sem oft var líf og fjör, enda þrír
hressir strákar á heimilinu og í
mörg horn að líta.
Á þessum tíma bjó Elinbjörg
móðir hennar hjá þeim og minnist
ég þess hversu notalegt það var að
sitja við eldhúsborðið að loknum
kvöldverði, drekka kaffi og spjalla
við þau hjónin og gömlu konuna. Þá
var víða komið við, mikið hlegið og
gantast, enda hafði Þorbjörg gam-
an af tilsvörum okkar unga fólksins
og rak upp miklar hlátursrokur
þegar svo bar undir, en hláturinn
hennar var mikill og smitandi.
Hún lifði sig heilshugar inn í það
sem strákarnir hennar voru að fást
við hverju sinni og tók virkan þátt í
umræðu um þau dægurmál sem
þeim voru efst í huga. Þorbjörg
vann ekki utan heimilis á þessum
árum en húsmóðurstarfið var henni
hugleikið og sinnti hún því af alúð.
Eftir skilnað þeirra hjóna fór
hún að vinna utan heimilis, en alltaf
var hún sama mikla húsmóðirin.
Við komum aldrei að tómum kof-
anum hjá henni hvað mat og drykk
varðaði, og það þýddi ekkert að
skreppa í kaffi í 5 mínútur, því hún
var alltaf búin að dekka borð og
töfra fram alls kyns kræsingar.
Þar sem við Ingólfur höfum flest
okkar búskaparár verið búsett er-
lendis eða úti á landi, hittum við
Þorbjörgu óreglulega. En þegar
hún átti von á okkur í heimsókn þá
reiddi hún fram það besta sem hún
átti og það eru ófá lambalærin eða
jólakökurnar sem við höfum sporð-
rennt við borðið hennar.
Ósjaldan þáði ég þak yfir höfuðið
hjá henni í þessum heimsóknum
mínum. Þá skapaðist gjarnan næði
til að spjalla fram eftir kvöldi og
fram á nótt, velta steinum og vöng-
um yfir lífinu og tilverunni. Við
höfðum ekki alltaf sömu sýn á hlut-
ina, og þá hrökk gjarnan upp úr
henni, þegar hún var óskaplega
hissa: Ja hérna manneskja. Og þar
sem ég hafði gaman af þessari
undrun, þá stríddi ég henni stund-
um með því að ýkja aðeins. Þá varð
hún ennþá meira hissa.
Á þessum stundum kynntumst
við vel, betur og betur eftir því sem
árin liðu og gagnkvæm virðing óx
og skilja þessi kynni eftir minningu
um góða og fallega konu sem ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast.
Þorbjörg var vönduð kona, og
allt sem frá henni kom bar þess
merki. Þegar barnabörnin tóku að
fæðast eitt af öðru, þá prjónaði hún
fallegar litlar peysur, sokka og húf-
ur á þau. Fjölskyldan öll var Þor-
björgu dýrmæt og hafði hún gaman
af barnabörnunum sínum og uppá-
tækjum þeirra og naut að vera
samvistum við þau.
Baldur bróðir hennar og öll hans
fjölskylda voru henni kær, enda
voru þau systkinin hvort öðru ná-
komin og höfðu mikið og gott sam-
band. Gat hún flutt okkur fréttir af
þeim öllum þegar langt var á milli
frænda.
Að leiðarlokum þakka ég Þor-
björgu samfylgdina, fyrir allar
góðu stundirnar sem okkur hlotn-
uðust, fyrir að vera amma
barnanna minna og fyrir kærleiks-
ríku orðin og góðar óskir okkur til
handa.
Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Ólafía.
Tengdamóðir mín kvaddi þennan
heim með reisn á sólríkum júnídegi
og er það í raun þakkarvert að fá að
kveðja þannig.
Sjúkdómurinn sem varð hennar
banamein tók hana á skemmri tíma
en nokkurt okkar hafði órað fyrir.
En þó dauðinn sé sár þegar hann
kemur þá er þakklæti ofarlega í
huga fyrir að hún þurfti ekki að
fara verr út úr baráttunni við
MND. Fyrir rúmu ári var hún heil
heilsu, farandi ferða sinna fótgang-
andi og vikulega í sund en síðan um
páska hafði hún ekki getað staðið í
fæturnar og var bundin við hjóla-
stól. Nú er hún horfin til annarra
heimkynna og sjálfsagt farin að
hlaupa þar við fót að nýju.
Þegar við fjölskyldan héldum í
tveggja vikna sumarfrí á sólar-
strönd í júní hvarflaði ekki að okk-
ur að við myndum ekki hitta
tengdamömmu aftur á lífi en þetta
sýnir okkur að vegir Guðs eru
órannsakanlegir.
Ég læt öðrum eftir að rekja ævi
og ættir tengdamömmu en eftir að
hafa verið tengdar í tæp tuttugu ár
er það traust, tryggð og heiðarleiki
sem kemur mér fyrst í hug þegar
ég hugsa til hennar. Hún var gjaf-
mild, rausnarleg og fjölskyldan
hennar hafði forgang fram yfir flest
annað og var okkur alltaf tekið
fagnandi er við komum í heimsókn
og veitt vel.
Mig langar fyrir hönd fjölskyld-
unnar að þakka öllu því góða fólki
sem annaðist hana af mikilli alúð í
veikindum hennar. Hún kynntist
einnig vönduðu fólki sem glímdi við
erfið veikindi og aðstandendum
þeirra og þeim þökkum við líka fyr-
ir hlýju og vinsemd í hennar garð
og okkar.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Hvíl í friði, elsku tengdamamma
mín,
Ingibjörg Birna.
Þegar ég var lítil stelpa, man ég
eftir mér í eldhúsinu þínu í Eski-
hlíðinni, hangandi fram á eldhús-
bekkinn að dást að súkkulaðikök-
unni þinni, hinni einu sönnu, sem
þú bakaðir í hvert skipti sem von
var á okkur Einari í heimsókn. Ég
horfði á þykkt lag af súkku-
laðikremi og velti fyrir mér hvernig
í ósköpunum þú hefðir farið að því
að búa til þessar hnífjöfnu öldur í
kremið. Þetta hafði ég hvergi ann-
ars staðar séð. Betri súkkulaðiköku
var ekki hægt að hugsa sér. Þú
hafðir gaman af því þegar ég bað
þig um uppskriftina, um það bil 12
ára gömul. Það var í fyrsta skipti af
mörgum sem ég fékk hjá þér upp-
skrift, því allt sem þú snertir í eld-
húsinu breyttist í hinar ljúffeng-
ustu kræsingar. Vonbrigðin leyndu
sér ekki þegar ég tók út úr ofninum
eina klesstustu köku sem sögur
fara af. Öldurnar í kreminu voru
líka mjög langt frá því að gera kök-
una að augnakonfekti. Mörgum ár-
um og klessukökum síðar sann-
færðist ég um að þú notaðir
ömmu-töfra við baksturinn. Það er
mér mjög minnisstætt hvað þú
hlóst hátt og mikið þegar ég sagði
þér frá þessari hugljómun minni.
Þegar ég flutti til Íslands 19 ára
gömul, urðum við nágrannar, ég á
stúdentagörðunum og þú á Meist-
aravöllunum. Ég skrapp oft til þín,
t.d. ef það voru hlé á milli kennslu-
stunda og hringdi þá á undan mér.
Þegar ég kom skömmu síðar, stóðst
þú í glugganum og beiðst eftir mér.
Þú tókst síðan á móti mér í dyr-
unum með orðunum; „Sæl, elsku
Mæja mín“. Þú varst alltaf svo glöð
að sjá mig og alltaf búin að dekka
upp í eldhúsinu með penum kaffi-
bollum með undirskálum. Jólakak-
an góða og gerbollurnar voru ávallt
á sínum stað á borðinu og jafnvel
smákökur og annað góðgæti sem
leyndist í skápum og skúffum. Mað-
ur fór aldrei svangur frá ömmu og
oftar en ekki fékk maður nesti með
heim.
Eftir að Eva Rakel fæddist labb-
aði ég oft með vagninn til þín í
kaffi. Eva Rakel lék sér þá með
gamla dótið, á meðan við sátum í
eldhúskróknum. Þú hafðir sjálf
leikið þér með dúkkurúmið þegar
þú varst lítil stelpa, síðan ég og mér
þótti vænt um að sjá Evu Rakel
leika með það líka.
Þessi ár sem ég bjó á Íslandi,
langt frá fjölskyldunni, fannst mér
ég alltaf vera að koma heim þegar
ég kom til þín. Við höfðum sér-
staklega gaman af að tala um
hversu mikið tímarnir hafa breyst.
Ég hafði gaman af að hlusta á þig
segja mér frá þínum yngri árum og
þú hafðir gaman af að heyra hvern-
ig ég upplifði heiminn með öðrum
augum í nútímanum. Þá var mikið
hlegið í eldhúskróknum á Meist-
aravöllunum.
Þú reyndist mér alltaf svo vel,
meira að segja í fyrrasumar þegar
þú varst að byrja að finna fyrir
veikindunum. Þá komst þú til Eg-
ilsstaða og passaðir Evu Rakel fyr-
ir mig part úr degi í heila viku.
Elsku amma, takk fyrir alla um-
hyggjuna og góðu stundirnar okkar
saman. Ég mun ávallt geyma fal-
legu minningarnar um þig. Guð
geymi þig.
Þín,
María Huld.
Elskulega amma, njóttu
eilíflega Guði hjá,
umbunar þess, er við hlutum,
ávallt þinni hendi frá;
þú varst okkar ungu hjörtum,
eins og þegar sólin hlý,
vorblómin með vorsins geislum
vefur sumarfegurð í.
Hjartakær amma, far í friði,
föðurlandið himneskt á,
þúsundfaldar þakkir hljóttu
þínum litlu vinum frá.
Vertu sæl um allar aldir,
alvaldshendi falin ver;
inn á landið unaðsbjarta,
englar Drottins fylgi þér.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði, elsku amma.
Kveðja frá barnabörnum,
Katrín Birna Sigurðardóttir,
Fannar Sigurðsson og
Sindri Snær Sigurðsson.
Þorbjörg mágkona mín hefur
kvatt. Áratugasamfylgd er lokið og
það varpar skugga á birtu sumars-
ins. Kynni okkar hófust 1955 þegar
við Baldur, bróðir hennar, rugluð-
um saman reytum okkar. Vel var
tekið á móti mér í Munkaþverár-
stræti 6 á Akureyri þegar ég kom
þangað fyrst. Þar bjuggu þær
mæðgur, tengdamóðir mín, sem þá
hafði verið ekkja í nokkur ár, og
Þorbjörg, dóttir hennar. Tengda-
föður minn hitti ég aldrei. Heimilið
bar þess vitni að vel væri farið með
og hirðusemi í heiðri höfð. Það hef-
ur ugglaust reynst gott veganesti. Í
stofunni í Munkaþverárstræti 6 var
elsti sonur okkar Baldurs skírður
og ber nafn föðurafa síns.
Tveimur árum síðar giftist Þor-
björg Kristjáni Ingólfssyni sem þá
var í tannlæknanámi. Þau voru
fyrstu árin búsett á Akureyri og
þar fæddist elsti sonur þeirra, Ing-
ólfur. Síðan fluttust þau til Reykja-
víkur ásamt Elinbjörgu, tengda-
móður minni.
Næstu ár voru ár annríkis í námi
og störfum. Fjölskyldurnar stækk-
uðu. Þorbjörg og Kristján eignuð-
ust Jón Egil og Sigurð, og við eign-
uðumst Stefán og Ólaf. Það gladdi
okkur öll að drengirnir náðu vel
saman og þau vináttubönd haldast
enn. Samgangur var greiður þó að
samfundir yrðu með köflum strjálli
þegar aðstæður breyttust og hver
sneri sér að sínu eins og gengur.
Eftir að Þorbjörg lauk gagn-
fræðaprófi fór hún í húsmæðra-
skóla. Að þessu bjó hún alla tíð í
sínum heimilisrekstri sem var með
miklum myndarbrag. Hún var
hannyrðakona og listfeng eins og
kom í ljós þegar hún fór að fást við
postulínsmálun. Gullfallegir gripir
bera þess vott, enda var hún vand-
virk og nákvæm með afbrigðum.
Á yngri árum á Akureyri vann
Þorbjörg við skrifstofustörf, en um
árabil helgaði hún krafta sína heim-
Þorbjörg Jónsdóttir
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesú mæti.
(Höf. ók.)
Þín
Eva Rakel,
langömmu-stelpa.
HINSTA KVEÐJA