Skinfaxi - 01.01.1910, Qupperneq 7

SKINFAXI
31
verið, og er sjálísagt víða ennþá hér á landi,
engu raeira hreinlæti á efnabæjum sumum
en í kotum fátæklinganna. Já fátæklingarnir
eru oft þrifnari en efnamennirnir. Til vóru
margir ríkisbœir, þar sem alt löðraði í sóða-
slcap. Einmitt þetta hefir' lcomið mestu öþrifn-
aðarorði á fijóð vora. Vissu útlendingar, að
óhreiniætið væri alt fátæktinni að kenna,
þá hefðu dómar þeirra um það orðið eitt-
hvað vægari.
Æskumenn! hvort sem þið nú eruð í
íélögum eða ekki, gerið nú hreinlætið að
einu áhugamali yðar. Þið þurflð ekki að
byrja með því að stofna til baðhúsa. Nóg
er, að hver æskumaður út af fyrir sig byrji
með að halda sér vel hreinum.
Byrji með að baða sig eða þvo allan á
hverju iaugardagskveldi eða þá á hverjum
sunnudagsmorgni. Ekki þarf nema 10—20
mínútur til þess. Og ekki þarf mikið um-
stang eða mörg áhöld. Hægt er að gera
það í fjósi, liesthúsi, eða þá fjárhúsi. Ekki
þarf annað en auðan bás eða krók, svo
meis eða kassa til að sitja á, fjöl til að
standa á, þvottaskál eða bala, þurkunefnu,
sápumola og greiðu. Svona getur hver á
eftir öðrum laugað sig. Þegar hlýtt or, þá
má gera þetta úti. Nóg er vatnið víðast
hvar á landi voru. En byrja skal gætilega,
helst með volgu vatni inni í hiýju húsi.
Og svo má smávenja sig við kuldann. Ekki
skal baða fyr en góðum tíma eftir máltið,
helst rótt fyrir borðun. Ekki þreyttur eða
kaldur. Gott er líka að æfa sig í smá
fimleikum eða undirbúningsæflngum rétt á
eftir baðinu. Og sé heilsan veik, er best
að spyrja lækni, hvenær og hvernig baða
skal. Nákvæmari almennar baðreglur
munu læknar vorir gefa. Annars er eitt-
hvað til af þeim, minnir mig, í heilbrigðis-
ritum vorum.
G. H.
Ungmennafélags-glímusöngur.
—o—
„Afl í hraustum armi,
æskulíf í tauvum.
Brýst um hjarta í barmi,
breunnr fjör úr augum.“ —
Fram á völlinn vaskir sveinar bruna,
vígalegir, sýna karimenskuna.
Fornra kajipa fangbrögð vilja þreyta,
fyltir móði, kröftum sínum beita.
Ganga geyst að verki,
gumar nýrra tíma.
Beyta beinsins serki,
búnir til að glíma.
Kraftar, hugir, sterkum tökum taka,
táp og' dugur hopar ei til baka.
Enn á þjóð vor manndómsmikla sveiua,
mátt og hreysti, djörfung til að „reyua.“
Grettistökum taka,
traust á félagsbandið. —
Stríða, vinna, vaka,
vernda fóstur-landið.
Styðjum framsókn, hugum hærra lyftum,
hryndum ólýð, — viðjum af oss sviftum.
Lífs og sálar glímubrögðum beitum,
blómgum, cflum félagslíf í sveitum!
Vakir viða í sveitum
vilji til að starfa.
Fornra fjörtök þreytum,
fósturjörð til þarfa.
Ungmannshugir áfram stefna vilja,
út í lífið, tilgang- þess að skilja. —
Nú skal gömlum kreddu-heiglum hrynda,
hugi vora að eining saman binda.
Gumar allir glíma
glímu lífs og- dauða;
stríða, borjast stíma
stirð við kjörin nauða.
Meðan blóð og orka í æðum vollur,
æskumóður þó í brjóstum svellur.
Lifi hreystin, þrek og vilji og þjóðiu,
þekking, listin, dygð og' hvatarljóðin !
Jens Sœmundsso n.
-0<*0<K>-