Skinfaxi - 01.10.1911, Blaðsíða 1

10. BLAÐ
REYKJAVÍK, OKTÓBER 1911.
II. ÁR
Skinfaxi.
Samkvœmt ákvörðun sambandslaganna
■nýju er Skinfaxi nu fenginn í hendur rit-
nefnd, er þingið kaus.
Vér höfum nú ráðið ritstjóra við blaðið,
Jónas kennara Jónsson frá Hriflu. Hann
mun vera einna viðförulastur og fjölkunn-
ugastur allra Ungmennafélaga, og hyggj-
um vér gott til ritstjórnar hans.
Vort hlutverk munum vér sérstaklega
telja að sjá um að mál þau er efst eru í
hugum Ungmennafélaga verði rædd í blað-
inu. Jafnframt væntum vér góðra frétta
utan af landi, að engin ný og góð hugs-
un fari fyrir ofan og neðan garð Skinfaxa.
Um aLt slíkt biðjum við menn að skrifa
ritstjóra.
Afgreiðslu og innheimtu alla hefir Björn
Þórhallsson í Laufási við Reykjavík; sjá
,um það nánar annarsstaðar í blaðinu.
Svo hleypum vér Skinfaxa glaðir úr
hlaði og vonum að hann verði fjörugur,
sprettharður og vinsæll.
Reykjnvík 28. okl. 1911.
Guðbrandur Magnússon. Áyúst Jósefsson.
Tryijyvi Þórhallsson.
Stefnan.
Engin uppgötvun 19. aldarinnar hefir
reynst jafn þýðingarmikil þeirri, að allar
skapaðar skepnur geta meira eða minna
breytst eftir því hvernig með þær er farið.
Menn fundu að lífið alt, hver vera,
hver tegund, var mjúk og mótanleg;
mikið mátti að gera, eftir því sem að var
unnið; gera einstaklingana misjafna, stund-
um sterka og fullkomna, stundum veika
og lítilsiglda, stundum nokkuð af hvoru-
tveggju.
Fátt gat gert menn bjartsýnni en þessi
skoðun. Fyr var nauð aumingjanna óbæt-
andi; sumir þóttust útvaldir, vera fædd-
ir til að vera gæfumenn, njóta lifsins og
drotna í heiminum; aðrir, þeir veiku, þeir
kúguðu, héldu þeir góðu menn að ættu
að vera eilífir þjónar og undirlægjur þeirra
sterku; gerðir vegna þeirra. Til þessara
manna, til þeirra þjáðu, kom kenningin
um breytileik lífsins eins og hressandi fagn-
aðarboðskapur. Fátæklingurinn kúgaður
og smáður, dreginn úr ósigri í ósigur,
skildi nú að hann var líka, maður, í hon-
um bjó líka manndómsneisti, sem gat log-
að og lýst, ef hans var réttilega gætt. Þá
breyttist málið alt. Þá fundu þeir sem
skildu hvað hér var á seiði, að fyrir hverj-
um manni var um lífið að tefla, að hver
sá sem ekki gat étið af lífsinstré, honum
var hörmungin vís.
Hvernig er þá ástatt hér á landi ? Eru
nokkrir þeir meðal okkar, sem mætti óska
rneiri þroska? Lítum á ástæðurnar. Við
vitum að Islendingar eru kyngóð þjóð,
sterk að uppruna, komin af þeim kynstofni,
sem nú drotnar í heiminum. Hinsvegar
er landið hart, langt frá uppspreltum menn-
ingarinnar, og hefir nú um margar aldir
lotið stjórn, sem bæði hefir vantað vilja
og vit til að leiða þjóðina til nokkurs sig-
urs eða frama. Harka náttúrunnar, ein-
angrun og heimska drottinþjóðar okkar