Skinfaxi - 01.10.1911, Blaðsíða 2

74
SKINFAXI
heíir svo öldum skiftir leikið sér að því að
hrjá og hrekja, beygja og brjóta íslenska
kynstofninn.
Loksins komu betri timar. Allir Islend-
ingar fundu kvölina, niðurlæginguna og
sársaukann. Sumir skildu líka af hverju
meinið stafaði, og hafa síðan nnnið að að
bæta það. Ungmennafelagar eru í þeim
hóp. Því hvað eru félögin annað en neyð-
aróp gáfaðrar en þjáðrar alþýðu, hróp að
nú hafi verið beðið nógu lengi; nógu margar
aldir, árangurslaust, vonandi eftir hjálp
frá öðrum; yfirlýsing um að nú vilji hún
hjálpa sér sjálf, og skeyti engu um böl-
bænir og spott þairra sem byggja upphefð
sína á niðurlæging hennar?
Hvað gerum við þá? Eigum við að
steypa okkur í vafasöm stórfyrirtæki. Eig-
um við að útbreiða tjárglæfra- og kjötkatla-
pólitík? Nei, síst af öllu. Starfsvið okk-
ar er langt frá vígvelli svefngöngumann-
anna; við eigum heima alstaðar J^ar sem
„lítið lautarblóm — langar til að gróa“,
alstaðar þar sem Islendingur berst við að
auka sér manndóm og þroska. Því við
vitum að Jiað er satt sem Goethe sagði;
„Þar sem góður maður gengur, þar er
vígður staður.“
Við vitum vel að náttúran og viðburðir
liðinna alda hafa krept okkur, og beygt
okkur. Við vitum að þó efniviðurinn og
uppistaðan i þjóð okkar sé góð enn, þá
er ívaf nútíðarmenningar okkar ekki að
sama skapi vandað. Við vitum að við-
fangsefnið er þar, að við eigum fyrst að
berjast við sjálfa okkur, ekki innbyrðis hvor
við annan, eins og oftast sést, heldur hver
við eiginn veikleika, og erfða- og ávana-
galla sina.
H var er þá hjálp okkar ? I reynslunni.
Athugum þá þætti þjóðlífsins íslenska, sem
eru góðir og sterkir, athugum hvernig og
hversvegna þeir urðu svona. Bætum þá
við reynsiu annara þjóða, það sem bestu
menn þeirra hafa fundið að eflir og full-
komnar manninn. Bræðum það besta úr
reynslu sjálfra okkar og annara í deiglu
ósjúkrar dómgreindar, og þá finnum við
hvar liggur vegur Ungmennafélaganna.
En við erum dreifðir; há fjöll, miklar
vegalengdir og breiðar ár skilja okkur að.
Aðeins einn kemur til okkar allra. Það
er Skinfaxi. Hann er tunga okkar og
boðberi. Ilann flytur út um alla dali og
allar strendur, það sem við hugsum og
áformum, sjálfum okkur og þjóðinni til
gagns og heilla.
Jónas Jónsson.
Helgi Valtýsson.
Hann var kosinn sambandsstjóri 1908r
í stað Jóhannesar Jósefssonar, sem þá var
erlendis. Áður hafði Helgi verið formað-
ur Ungmennafélags Reykjavikur, var einn
af stofnendum þess.
Á stjórnarárum Helga hefir sambandið
færst allmikið i aukana, enda hafa mörg
nýt félög risið upp á þvi tímabili, en nokk-
urn þátt á Helgi í því beinlínis, t. d. með
ferðalögum til Ungmennafélaga.
Ætlunin var ekki sú, að gefa hér neitt
yfirlit yfir starf Helga i þarfir Ungmenna-
félaganna, en þó get eg ekki gengið fram
hjá þrennu í línum þessum, er félögin
eiga Helga sérstaklega að þakka, en það
er Skinfaxi, skíðahvatningin og skógrækt-
arvakningin.
Skinfaxi væri líklega ekki til, ef Helga
hefði ekki notið við, og alt sem hann hefir
fyrir hann unnið, hefir hann gert endur-
gjaldslaust.
Fyrstur manna hefir Helgi hvatt landa
sina til skiðafara, bæði í ræðu og riti, og
þó enn sjái þess lítil merki, fer þó von-
andi ekki hjá því, að af þeim hvötum verði
góður árangur áður langt líður.
Og þó sumum hafi komið skógræktar-
áhugi annarsstaðar að, en frá Helga, þá
er enginn vafi á því að öllu drengilegar
hefir enginn hvatt til skógræktar en hannr