Skinfaxi - 01.03.1912, Blaðsíða 1

S&lxvjaxl
3. BLAÐ REYKJAVÍK, MARZ 1912. m. ÁR

Um sund.
Eigum við að útbreiða sund ? Vissulega,
iþví að varla er í neinu landi meiri þörf á
-að iðka þá íþrótt en hér, og þó erum við
]aar allra þjóða eftirbátar. Mikill fjöldi Is-
Oendinga rekur atvinnu á hafinu; aðrir
flytja nauðsynjar sínar eftir flóum og fjörð-
um. Og á sjálfu þurlendinu má varla
■snúa sér við, svo að ekki þurfi yfir ár,
■miklar, breytilegar og hættulegar, þar sem
•örlítil atvik: steinn í botni, sem hesturinn
fellur um, flóð í ármynninu, sem dýpkar
-vaðið fáeinar klukkustundir, getur hæglega
“valdið slysi.
Og því miður meir en getur. Á hverju
ári drukkna tugir manna í sjó og vötnum
og oft hefði slysið ekki komið fyrir, ef
sundíþróttin væri útbreiddari. Og svona
ihefir gengið í margar aldir, en þó hefir
þjóðin setið auðum höndum og aðgerðu-
ílaus, haldið áfram að vera varbúin, þar
sem hún gat verið nógu sterk, haldið á-
fram að láta náttúruna heimta árlega voða-
ilegar mannfórnir, hér í mannfáa landinu.
Þörfin til að forða fjörinu slysum og
'bráðum dauða ætti ein saman að knýja alla
íslendinga til að vera sundmenn. En þar
við bætist þó önnur þörf, ekki einungis að
lifa, heldur að lifa vel og hreinlega eins
og siðaðri pjóð sæmir. Við íslendingar
erum af sumum kallaðir gáfuð þjóð, þó
við breytum oft heimskulega. Við erum
af öðrum nefnd góð þjóð, þó við hegð-
■um okkur oft illa. En enginn lifandi
maður, hvorki innlendur né útlendur, hefði
nú í margar aldir getað kallað okkur hrein-
láta þjóð. En það að spara sápu og
loft og Ijós, er einhver sú dýrasta spar-
semi, sein til er.
Því fer þannig hér á landi, að þó vatnið
í ám og höfum svifti margan góðan dreng
lífi, þá er þó vatnsleysið á landi enn grimm-
ara. Það hafir hjálpað rakanum, sólar- og
loftleysinu til að beygja og þjaka þjóðina,
það veldur miklu af veikluninni, sjúkdómun-
um og skammlífinu i landinu. Það kvelurtil
bana ungviðin, sem gætu átt löngum aldri
að fagna í betri kringumstæðum.
Hreinlátt fólk í menningarlöndunum þvær
allan líkamann einu sinni á dag til að
viðhalda heilsunni. Hjá okkur þarf ekki
að lýsa ástæðunum í þessu efni. Allir
þekkja þær, því miður.
En má ekki breyta þessu ? Jú vitanlega,
með því að gera hvern einasta mann i
landinu vel syndan. Þá mundu færri slys-
in, færri sjúkdómarnir, þá mundi hrein-
Iæti aukast, þá mundi lífið lengjast. Þykir
mönnum ekki ómaksins vert að vinna að
því ?
Og sú var tíðin að ekki þurfti að brýna
sundnám fyrir Islendingum; þá, á gull-
öldinni, var þjóðin á þvi þroskastigi, að hún
gat ekki látið vera með að nema alt það,
sem efldi lífið og heilsuna í landinu.
Og lítum við kringum okkur til annara
þjóða, þá er athafnaleysi okkar jafn víta-
vert. Allar grannþjóðir okkar telja sund
beinlínis nauðsynlegt hverjum manni og
láta kenna það á þjóðarkostnað eins og
lestur og skrift.
Þó þarf þar víða rnikinn kostnað við:
mikil hús, vatn og hitaleiðslu. En hér á