Skinfaxi - 01.03.1912, Blaðsíða 4

20
SKINFAXI
il þörf er á vakningu heima á fjölmörg-
um svæðum menningarlífsins, hve mikil
þörf er ekki að eins á meiri framsóknar-
þrá, heldur fyrst og fremst á meiri fram-
sóknar-vilja.
En mér getur Iíka stundum ennþá
bjartari sýnir en laufgaða framtíðarskóga,
Ijósfagra kornakra, brunandi eimlestir og
vinnandi vélar. Eg sélikaframtiðarmenn.
Eg sé þá, vaknaða til ljósrar meðvitundar
um landsins og lífsins duldu gæði, og
mannanna margbundnu krafta. Eg sé
þá með viljaafli vinna að áframhald-
andi viðreisn og vakningu þjóðarinnar und-
ir íslenskum fána. Eg sé þá rýma hverju
meininu af öðru út úr þjóðarsálinni, eig-
ingirninni, valdagirninni, drottnunargirn-
inni, lítilmenskunni, sinnuleysinu og sundr-
unginni. Eg sé þá setja í staðinn sam-
heldni, framsókn, kærleika, og trú. Ég sé
þá öðlast skilning á því, að sá sem er
þjónn, hann er mestur. Eg sé þá öðlast
hreysti og frægð feðranna, gera vöku-
drauma að veruleik, sannfærast um skyldu
hvers einstaklings að leggja hönd á þjóðar-
plóginn. — Eg sé þetta alt og það veldur
mér hugarrósemi og gleði að geta þannig
í ljósi trúarinnar á guð trúað á framtíð
lands okkar og þjóðar.
Ljósustu merki þess, að þjóðin sé á
framtíðarvegi, virðist mér vera þau, „að
æskan vill rétta henni örvandi hönd.“
Að eins að viljinn, sem höndinni stýrir
sé sannur. Um fram alla muni ber
okkur Ungmennafélögum, sem höfum þegar
rétt hendina fram að stuðla að því eftir
megni, að meðvitund einstaklingsins um
skyldu hans, verði sem skýrust. Um fram
alla muni, að sá og sú, sem ætlar sér að
bera grjót úr götu, verði ekki til meiri far-
artálma en grjótið, með því að vera of
daufgerður, vinna með hangandi hendi og
þvælast fyrir. Umfram alla muni að gugna
ekki þótt hæðst sé að hugsjónatali og til-
finningamálum. Um fram alla muni, að
orðin okkar stóru: „Islandi alt“ og önnur
þvílík, verði ekki eins og gylling á skemd-
um málmsora, heldur hróp þeirra hjartnar
er undir slá. Um fram alla muni: „Allir
eilt.“
Eg minnist í þessu sambandi vísubrots
eftir einn skólabróðir minn, sem festist i
minni rnínu fyrir mörgum árum og hefir
verið þar síðan. Hann var að lýsa fegurð'
foss og fjalls í afdal einum heima og sagðl
meðal annars:
„Ég vildi að ég yrði þar svolítið blað
á hríslu, sem kepti mót Ijósinu að Ieita“.
Oftar en einusinni höfum við líkt fé-
lagsskap okkar við ljóssækna hrislu. Sam-
bandið er hinn „stóri sterki stofn“. Félög-
in eru greinarnar. Meðlimir félaganna erm
blöðin. Gerum nú þetta vísubrot að hjart-
ans ósk okkar allra. Reynum að verða
óskemd blöð, hvert á sinni grein. Reyn-
um að liggja ekki á liði okkar, hvorki í'
skíðabrautarmálum, skógræktarmálum, hús-
gerðarmálum, iþróttamálum, né bindindis-
málum. Höldum loforðin eftir megni, og
gætum þoss að hleypa engum ofmetnaði
inn í félagsskapinn, því að slíkt er eitur..
Munum að það er sannleikur, sem Björn-
stjerne Björnsson lætur Árna kveða er
hann hafði gert sér ljósa grein fyrir þrá
sinni, að
— það dýrasta’ af drottni léð
og dyggasta með sér að bera,
er ekki að teljast þeim mestu með,
en maður i reynd að vera.
Ef hver af okkur reynir eftir megni að gera
þetla og reynist hugsjónum okkar trúr, þá
eignast þjóðin okkar smámsaman það, sem
hún hefir nú svo sára þörf fyrir, hún eign-
ast hreinni menn, framtiðarmenn, og þar-
afleiðandi öðlast hún sjálf hærra samvisku-
lögmál, og þá er vel.
En hér hefi ég gleymt einu, sem síst
skyldi gleymast. Lyftiafli þjóða og einstk-
linga er gleymt. Guði er gleymt. Mun-
um að hans er gjöfin stærsta, ljósið sem
hann hefir gefið hverjum manni í lífi og
starfi og fórn Jesú Krists. Hann gerir
hinn daufgerðasta harðgerðan, hinn veika
sterkan, hinn huglitla hugdjarfan og hinn.