Skinfaxi - 01.07.1912, Side 1

7. BLAÐ
REYKJAVÍK, JÚLÍ 1912.
III. ÁR
Ungmennafélagshvöt.
(Gjörð á nýjársdag1).
Ljómar nýjárs dýrðardagur,
drengir vöknum skjótt!
Morgunroðinn rennur fagur,
reynum lífs vors þrótt.
Frjálsir stríðum, störfum bræður,
styðjum fámennt lið. —
Upp með fagrar félagsræður,
fjör og söngvaklið! —
Afram keppa, vel að vinna,
vor sé lífsins þrá. —
Krafta síðan saman þrinna
sigri til að ná. —
Auka mentun, ástir glæða,
«lska land og þjóð. —
Fúsir stríöum, faðir hæða,
fyrir líf og blóð.
Rétt að hugsa, rangt að hrekja,
rækja skal vor önd;
öflin góðu upp að vekja,
á hin leggja bönd.
Hér er mörgu móti að stríða
— margt sem varast þarf.
Látum dygð og listir prýða
lífs vors æfistarf.
Þjóðin unga lifi lengi,
lán með henni sé. —
Eignist marga afbragðs drengi
öðlist lán og fé. —
Þá mun rísa hennar hagur,
hæsta marki ná. —
Sveipar hana sólar fagur,
sigurroði þá. J. S.
Líftryggingar.
Liftryggingar og sjúkrasamlög eru svo
mikið þjóðhagsmál, að þess er hin mesta
þörf, að fræða menn um gagnsemi og nauð-
syn þeirra. Guðmundur landlæknir Björns-
son hefir ritað ágætar greinar um sjúkra-
samlögin (Skírnir 83. árg. bls. 100 ogbls.
307) sem eru mörgum kunnar, og mun
því ekki þurfa að gera þau að umtalsefni
hér. En líftryggingum er of lítið sint
enn hér á landi, a. m. k. í sveitum, og
þó er í rauninni óvíða meiri þörf á líf-
tryggingum en hér, hjá fátækri og fámennri
þjóð, sem missir árlega margan mann af
völdum sjávar, vatna og veðurs, auk þess
sem hún verður að gjalda mörgum sjúk-
dómum skatt. En þó líftryggingin lengi
ekki líf manna, og þeir verði ekki aftur
heimtir úr helju, sem dauðir eru, þá er
betri hálfur skaði en allur, og þá neyð
margra manna, sem oft stafar af dauða
eins manns, getur líftryggingin bætt eða
komið í veg fyrir að miklu leyti. — Segj-
um t. d. að kona missi mann sinn frá
mörgum börnum á ómagaaldri, eða upp-
gefnir foreldrar einkasoninn. Mundi þeim
eigi vera styrkur að því, að fá, segjum
eina eða tvær þúsundir króna í peningum?
— Sá kostur fylgir líka líftryggingarfénu,
að það er eign sem búið er að vinna fyr-
ir, og þarf ekki að hiðja um; veitir það
meira sjálfstæði en gjafir, — svo ekki sé
nefndur sveitastyrkur, sem firrir þiggj-
endur ýmsum réttindum frjálsra manna.
Þessu neitar nú enginn. En þegar um
hitt er að ræða, að koma málinu í fram-