Skinfaxi - 01.07.1912, Blaðsíða 2

50
SKINFAXI
kvæmd og fá menn til að tryggja líf sitt,
þá vérsnar sagan. „Eg hefi ekki efni á
])ví“. — „Ég get það ekki nú sem stend-
ur, en seinna má vera að ég geri ]iað“.
— Ég er hraustur eins og hestur og þarf
þess ekki“. Slik svör fá þeir, sem vekja
máls á því við menn að tryggja lif sitt.
En oftast nær munu allar ástæðurnar vera
lítils virði. — Maður sem tryggir líf sitt
áðar en hann verður hálfþrítugur (18—25
ára) þarf ekki að borga meira en 13—20
kr. árlega af 1000 kr. tryggingarupphæð,
og munu flestir heilbrigðir menn á þeim
aldri geta borgað það; þess eru a. m. k.
mörg dæmi, að unglingar eyða svo miklu
í tóbak eða annað, sem þeir geta vel án
verið, og heyrast aldrei kvarta um pen-
ingaskort. Væri því fé varið til Iíftrygg-
inga, sem á þann átt fer út úr landinu
okkar, mundi þjóðareignin vaxa um mil-
jónir króna á fáum mannsöldrum.
Þeir sem vilja fresta því að tryggja líf
sitt gæta þess ekki, að enginn veit æfi
sína fyrr en öll er, og þess getur orðið
Iangt að bíða að ástæður þeirra batni svo
að þeir telji sig geta keypt trygginguna.
Gæti svo farið að það væri um seinan.
Auk þess vaxa ársgjöldin eftir því sem
menn eru eldri þegar þeir tryggja sig, og
verða því tilfinnanlegri. Þvi að þótt sá, sem
tryggir líf sitt tvítugur, borgi iðgjald í fleiri
ár en annar, sem tryggir sig fertugur,
getur svo farið, að hinn fyrnefndi borgi
minni upphæð að samanlögðu, ef báðir
eru trygðir á sama hátt og ná háum
aldri.
Enn er þess að gæta, að hraustur mað-
ur og heilbrigður getur af einhverjum
orsökum dáið i blóma aldurs síns, — þess
eru því miður of mörg dæmi — og getur
því enginn talið sér óþarft að tryggja líf
sitt. Og þó að líftrygður maður verði allra
manna elstur, þarf hann aldrei að iðrast
þess að hafa tryggt sig, ef hann hefir gert
það á hyggilegan hátt og f öruggu félagi.
Líftryggingar eru mjög margvíslegar.
Má nefna tryggingu með æfilöngum ið-
gjöldum og útborgun við dauða hins trygða;
tryggingu með iðgjöldum um óákveðinn
tíma og útborgum við dauða; tryggingu
með útborgun við ákveðið aldurstakmark
(„höfuðstólstryggingu“) o. s. frv. Hefir
hver aðferð sína kosti; hin fyrsttalda hef-
ir lægst iðgjöld; önnur er þægileg að því
Ieyti að með henni losnar hinn trygði
maður við iðgjöldin þegar hann fer að
eldast og lýjast; og hin þriðja og siðasta
veitir hinum trygða sjálfum féð ef hann
nær ákveðnum aldri; er hún því einskon-
ar ellistyrkur; en þessar tvær síðartöldu
aðferðir hafa nokkuð hærri árgjöld en hin
fyrsta.
Enn má geta þess, að ýms tryggingar-
félög, t. d. „Dan“, veita bindindismönnum
hlunnindi sem öðrum eru eigi veitt (hærri
uppbót [Bonus]) og munu félagar í U. M.
F. I. geta notið þeirra. —
Eg tel eigi ástæðu til að fjölyrða meir
um þetta mál að sinni. Ungmennafélög-
um er innar handar að aíla sér fræðslu
um það, og það ættu frömuðir félaganna
að gera. Málið er þarft og gott, og ung-
mennafélagar eru flestir á þeim aldri sem
hagkvæmast er að líftryggja sig á. — Geti
félögin fjölgað líftryggingum, og rutt sjúkra-
samlögum braut, þá er vel farið; og þau
geta hvorttveggja, ef viljinn er góður.
Æskilegt er, að einhver af hagfræðing-
um vorum riti ítarlega og vekjandi grein
um tíftryggingar í eitthvert fjöllesið blað-
eða tímarit; má vænta góðs árangurs af
þvi'.
Sigurður Vigfússon.
Bókafregn.
Ingibjörg Ólafsson: Sið-
ferðisástaudið á Islandi.
Rvík 1912. Verð 25 au.
Höfundur þessa kvers hefir nú um nokk-
ur ár veitt forstöðu kristilegu félagi ungra
kvenna í Reykjavík; og áður en hún kom
hingað, hafði hún starfað lengi í samskonar