Skinfaxi - 01.07.1912, Blaðsíða 7

SKINFAXI
55
sér alla Ieið í Hofsjökul. Þegar austar
dregur er Mosfell og Hestfjall og í fjarska
Helda, Þríhyrningur og Eyjafjallajökull. —
Litir, lögun og lega þessara fjalla er þann-
ig, að ólíklegt er að náttúrunni hafi ann-
arstaðar tekist öllu betur upp. Og þó er
ein sýnin enn, það eru Vestmannaeyjar
sem hyllir undir úti á hafi.
Innan þessa fjallahrings skiftast svo á
hólar og lægðir, hálsar og slétlur, ár og
vötn. Hæðirnar smáminkandi norðan frá
fjöllunum, en undirlendi síðan óslitið til
sjávar. Tvær ár mætast þarna í miðrj
sveit, það er Hvítá sem einu sinni var
Gullfoss, og Sogið sem áður var Þingvalla-
vatn. Eftir að þær mætast, heita þær Ölfusá.
Álítavatn heitir allstórt vatn sem blasir við
og er afareinkennilegt, Sogið rennur sem
sé í röndinni á því. I vatninu eru hólmar.
Eftir að hafa virt fyrir mér heildarfeg-
urðina varð mér gengið yfir Sogsbrúna,
yfir í Öndverðarnesskóginn.
Náttúran og mennirnir höfðu hjálpast
að að gii-ða fegursta hluta hans. Náttúr-
an með Soginu og Álftavatni, en mennirn-
ir með gaddavír.
Það er lítilþægð Islendinga sem kallar
þetta skóg, eða öllu heldur fornleyfar. —
Þeir hafa verndað málið sitt hetur en skóg-
inn.
En þó þetta sé að eins kjarr, þá er því
þó fegurð og hlýleiki samfara, meiri en
blásnu og beru móunum sem svo mikið
er af í hverri sveit, og þarna í dældunum
og dölunum, hálsunum og hólunum sem
hraunið myndaði og tíminn hefir þakið
jarðlagi, má heita sönn prýði að því.
En upp úr kjarrinu gnæfa við himin
tvö tré, fögur eins og tré geta verið, upp-
hrópun um það, hvað geti þrifist i íslenskri
mold — eins og stórmenni sem gnæfa yfir
fjöldann. Og þarna finnur maður til hinn-
ar sönnu íslenzku náttúru, eins og hún
hefir verið — og eins og hún ætlar að
verða. Sjálfur búfénaðurinn hefir fundið
köllun hjá sér til að gera undantekningar,
þó mennirnir gerðu það ekki, og skilja
eftir sönnun handa þeim hinum mörgu,
sem ekki geta trúað á frjómagn landsins
síns. — Islenzk náttúra hefir auðsjáanlega
gert þessi tvö tré að erindrekum sinum,
sent þau með hoð til framtíðarinnar um
forna fegurð landsins, og nú eru líkur til
að þau geti farið að ljúka erindinu. Þau
hafa talað þegjandi tungum það lengi, að
mennirnir eru loks farnir að sannfærast,
En þar með er þó ekki hlutverki þeirra
Iokið. Þau eiga að lifa það að sjá marga,
marga sina lika. fI
[þróttir.
Hátt fall.
Svíinn Brandsten hefir steypt sér hæst til
sunds svo sögur fari af, 91 fet.
íþróttamót við Þjórsárbrú.
Ungmennafélögin á Suðuilandsundirlend-
inu hafa hundist samtökum um að koma
á íþróttamóti við Þjórsárbrú árlega og hafa
þau gjört sér þar íþróttavöll í því skyni.
Er það hringbraut til hlaupa, glímuflötur
og ræðustóll með sætaröðum hverjum upp
af öðrum. Alt er þelta gert úr mold og
síðan þakið grasavej-ði og er hið myndar-
legasta.
Mótið þetta ár átti sér stað 29. júní að
viðstöddum 2 — 3 þúsundum manna. Und-
arlega fáir höfðu þátttakendur leikjanna
verið, og mega menn ekki láta smáörðug-
leika hamla sér frá íþróttaiðkunum í tóm-
stundum, og því síður níð þeirra manna
um gildi íþróttanna, sem aldrei hafa
nent eða megnað að hreyfa hönd eða föt
til drengilegra leika.
Glímuskjöld mótsins vann Páll Júijíus-
son frá Stokkseyri, feldi alla. Skúli Ágústs-
son í Birtingaholti stökk hæzt, og j-ann
100 stiku skeið á skemstum tínja, en Guðm.
Eiríksson frá Fjalli á Skeiðum 800 stiku
skeiðið.
Vonandi fjölgar íþróttamönnuin til næsta
móts.