Skinfaxi - 01.08.1912, Blaðsíða 1

S&ltvja:
8. BLAB REYXJAVÍK, ÁGÚST 1912. III. ÁB,

Framtíðarmál.
Ef við lítum yfir liðna daga Ungmenna-
félaganna, og ef við erum dálítið kunnug,
þá vitum við að þau hafa öll átt við ein-
hverja örðugleika að stríða, og að sumum
þeirra hafa þessir örðugleikar riðið að fullu.
En um örðugleikana máttum við vita fyrir-
fram, því til hvers bindast menn félagsskap
eða samtökum annars en þess, að vinna
það, sem of er erfitt einum. Og það eru
engu síður örðugleikar á því að koma nýj-
um og hollum hugsunum í framkvæmd,
en að vinna bug á þvi sem veldur ógagni.
Það er svo óendanlega margt, sem unga
fólkið vildi geta gert, hugurinn ber það
hálfa leið, og því eru uppástungurnar svo
margar, og allar eða flestar hrúgast þær
í Ungmennafélögin, þar er svo vítt milli
veggja, stefnuskráin svo rúm. En sam-
fara þessum ofurhug unga fólksins, þessu
glegsta lífsmarki framþróunarinnar, er altaf
meira og minna af erfðasyndum mann-
kynsins — og ekki hvað sízt okkar íslend-
inga — þróttleysinu í vilja og verki, að
vera ákafur i upphafi en skeytingarlaus
þegar fram í sækir og uppgefinn áður yfir
lýkur. Þetta er einna algengasti örðugleik-
inn.
Örðugir staðhættir, efnaleysi og tíma-
skortur eru þó í rauninni einu örðugleik-
arnir, sem ekki verða taldir sjálfskapar-
víti.
fslendingar hafa lengi vitað að þeir eru
bæði fátækir og fáir, en að því meira ríð-
ur á, að þeir, bver um sig, verði að nýt-
um mönnum, — og sennilega hafa þeir
vitað það lengi, að uppeldið ræður mestu
um það, hvað úr mönnunum verður, ekki
eingöngu andlega uppeldið, heldur og einnig
líkainsuppeldið.
En svo kom að því, að æskumennirnir
fóru að skilja þetta sjálfir, og þá urðu
Ungmennafélögin til.
Hinn sanni tilgangur Ungmennafélaganna
er sá, að halda uppeldinu áfram, þó af
barnsaldri sé komið, að stuðla að sjálfs-
eflingu einstaklingsins andlega og líkam-
lega — andlega í frjálsri, réttri og skipu-
Iegri hugsun, og líkamlega í drengilegum
leik og þörfu verki. Stuðla að aukinni
ábyrgðartilfinningu gagnvart sjálfum sér,
landinu og þjóðinni og í einu orði sagt:
betri íslendingum.
Og í þessu skini rísa þau upp, hvert á
fætur öðru, í öllum áttum. Hvort þeim
tekst þetta í ríkum mæli, veit enginn ; und-
anfarin reynsla gefur vonir um að þeim
geti orðið ágengt, að eins ef þróttinn og
úthaldið brestur ekki.
Ymsir örðugleikar eru þegar yfirunnir.
Upphaflega vissu þau ekki hvernig þau
áttu að fara að, á hverju átti að byrja, en
nú vita þau það. Þau vita að hugsanir og
orðin ein er of lítið, að framkvæmdir þurfa
að fylgja eftir, og það er þvi um líkams-
uppeldið, sem alstaðar er hægt að leggja
stund á með einhverju móti, skógræktina
eitt hið allra fegursta og sjálfsagðasta verk
sem ])jóðin á fyrir höndum, og islenzka
fánann, þjóðernis og sjálfstæðismerkið,
sem svo undarlega lítil ítök á enn þá með
þjóðinni, sem þau hafa fylgt sér, til þess
að að gera það sem þau geta. Þessi vel