Skinfaxi - 01.08.1912, Blaðsíða 3

SKINFAXI
59
2—5 stundir að mánuði liðnum, enda hjálp-
aði sá fimti til. Prófarkir voru lesnar í
matmálstímum með aðstoð sjötta mannsins
og loks tóku Ungmennafélagsbókbindarar
við og heftu ritið alt í hjáverkum. Skin-
faxi lagði pappír til frá sér. Gróðinn af
ritinu verður ekki eingöngu gagnsemin i
skógrækt sem af því hlýst, og aukið gengi
Skinfaxa, heldur og einhver peningagróði.
En samhandið hefði ekki komið því út,
ef ekki hefði verið hlaupið svona drengi-
lega undir baggann.
Gætum við komið sliku nauðsynjariti í
verk árlega, yrði okkur það drjúgur liðsauki.
En til þess að það geti orðið, verðum
við að leggja dálítið á okkur fjárhagslega.
Öll TJngmennafélög sambandsins, og
einstalár félagar sem það gœtu, œttu að
skjóta saman i liöfuðstól sem nœgði til
að kosta fyrsta ritið, eða vel það, yrði
það litið sem þyrfti að koma úr hverj-
um stað, því 300 kr. vœri liœgt að kom-
ast af rneð. Með hyggilegu fyrirkonnilagi
og dugnaði, ætti svo hvert ritið að geta
fætt annað af sér. Og engar tálvonir þyrftu
það að verða, að næði þetta fram að
ganga, yrði það til þess, að Skinfaxa yxi
svo fiskur um hrygg að hann ætti hægra
með að færa út kviarnar. Því að sjálf-
sögðu yrðu ritin látin fylgja honum ókeypis
til skilvísra kaupenda hans.
Ef Ungmennafélagar bregða við, og safna
i þenna sjóð, — peningana má senda sam-
bandsstjóra og kvittar hann fyrir í Skin-
faxa — verður næsta ritið um heimilisiðnað
samið af Láru I. Lárusdóttur, og kæmi
út á næsta hausti. (?. M.
Skógrræktarstjórinn
hefir skrifað Ungmennafélögunum i einu
ágústblaði Lögréttu, Austra og Norðurlands,
sem Skinfaxi minnir Ungmennafélögin á
að lesa. Annars mun frekari vitneskja
um það sem þar um ræðir birt í næsta
blaði.
Lífsábyrgðir
eftir
A. J. Johnson.
Þær hafa verið mér áhugaefni siðan
vorið 1905 að ég kom til Ameríku. Eg
var ekki húinn að vera nema örfáar vik-
ur i landinu þegar eg mátti til að kaupa
mér lífsábyrgð. Eg hafði ekki nokkurn
frið fyrir umboðsmönnum lífsábyrgðar-
félaganna fyr en ég hafði keypt mér lífsá-
byrgð.
Og þess iðrast eg aldrei.
Eg tel umboðsmennina einhverja þá allra
bestu og þörfustu menn sem eg hefi mætt
á lifsleiðinni, og þó hafa þeir aukið árleg
útgjöld mín um 150 krónur á ári, og eg
vona að þeir geri það betur bráðlega. En
eg borga enga peninga með ljúfara geði
en lífsábyrgðariðgjöldin, þvi eg hefi það á
meðvitundinni, að þetta eru peningar sem
eg er að leggja fyrir, safna, og að eg á
þennan hált er að tryggja vandamönnum
mínum ailríflega fjárhæð ef mín skyldi
missa við, ef til vill þegar verst gengdi.
Eg hefi oft, síðan ég kom heim vestan
um haf, verið að hugsa um að rita um
þetta nauðsynjamál í „Skinfaxa*. Það
hefir þó altaf farist fyrir, en grein kunn-
ingja míns, Sigurðar Vigfússonar, rumskaði
við mér.
Meðan eg var vestanhafs við blaðið
„HeimskringhU i Winnipeg ritaði eg tals-
vert um málið, og aflaði mér þá upplýs-
inga og þekkingar á því þar í landi.
Amerika er eins og kunnugt er, eitt allra
auðugasta, framsóknarmesta og voldugasta
Iand heimsins. Og hún er líka sennilegast
Iangmesta lífsábyrgðarland heimsins. Og
það er engum vafa bundið, að lífsáhyrgð-
irnar hafa þar mjög hjálpað til efnalegrar
velgengni, einkum þó meðal alþýðunnar.
Þar sem eg var kunnugur í Ameríku,
— ogsvomun vera alstaðar þar — var mikill
meiri hluti af öllu fólki, konum jafnt sem
körlum, líftryggt. Það mátti næstum heita