Skinfaxi - 01.08.1912, Blaðsíða 6

62
SKINFAXI
Hvortveggja miðaði að pvi sama — að
alþjóðarheiV. Það væru óneitanlega góð
skifti, að skifta á árgjaldinu sem Bakkus
hefir fengið frá Islendingum, fyrir lífsá-
byrgðariðgjöld, Þau skifti mundu brátt
koma í Ijós í efnalegri velmegun þjóðar-
innar. Því þegar ein kynslóð væri undir
lok liðin eftir að almennar lífsábyrgðir
væru konmar á, þá hlytu þær að verða
hyrningarsteinn undir jafnri efnalegri vel-
megun fólksins. Annað er ómögulegt.
Ef maður fram af manni tæki við h'fs-
ábyrgðarfé eftir vandamenn, og skyldmenni,
hlyli fjársöfnun að vaxa, og þó ekki hvað
síst ef ómögulegt væri að eyða því á blót-
stöllum Bakkusar.
Sá er og einn kostur við lífsábyrgðir,
að þær venja fólk á reglusemi. Ef ekki
er staðið í skilum á gjalddaga, eða sem
næst honum, er alt tapað, lífsábyrgðin
sjálf, og öll iðgjöldin sem búið er að borga.
Og hjá öllum þorra fólks mundi þeirpen-
ingar er iðgjöldunum nema, ganga til
eyðslu, fara í „súginn" sem stundum er
kallað. Eu með iðgjaldaborgunum verða
þeir að söfnunarsjóði sein tryggir efna-
lega framtíð vina og vandamanna. Frh.
Þættir frá Ólympíuleikunum.
I. Leikirnir til forna.
Það má ef til vill segja, að það sé að
bera í bakkafullan lækinn, að fara að skrifa
um Ólympíuleikana, því flest blöð hafa að
meira eða minna leyti getið þeirra, það
má vel vera að mönnum sé farið að Ieið-
ast að heyra þá nefnda. En með þvi Skin-
faxi vill ekki með öllu, láta þá afskifta-
lausa, hefir ritstjórn hans beðið mig að
minnast þeirra með nokkrum orðum.
Það er svo stutt síðan Ólympíuleikarnir
fóru að vera á dagskrá hjá okkur Islend-
ingum, að það væri ekki óeðlilegt þó ein-
hver héldi að þeir væri síðasta uppfynd-
ing nútímans. Og það er heldur ekki svo
langt síðan að þeir voru endurvaktir, og
eru þeir nú að ýmsu leyti komnir lengra
en hinir fornu en að ýmsu leyti Iíka styttra.
Eg ætla nú fyrst að minnast lítið eitt á
hina fornu Olympíuleiki sem Grikkland
hefir þá ánægju að hafa komið á fót og
viðhaldið í mörghundruð ár, þó þeir sjálfir
viti reyndar ekki, hvenær þeir eru fyrst til
orðnir, því saga hinna fyrstu Ólympíuleika
er fallin í gleymsku.
Menn vita ekki með vissu hver upphafs-
maður þeirra er, sumar sagnir eigna þann
heiður sjálfum Zeifi, eu aðrir ætla að Pelops
og Herkúles séu stofnendurnir.
Þó menn viti ekki hvenær hinir fyrstu
Ólympíuleikir hafi haldnir verið, þá er það
þó víst, að árið 900 f. Kr.b. voru þeir í
miklurn hlóma; því það ár fékk Itítos
konungur í Elís því til leiðar komið í sam-
ræmi við stjórnandann í Spörtu, að Ólympíu-
dagurinn skyldi vera almennur þjóðhá-
tíðardagur fyrir alt Grikkland. Dag þenna
mátti stríð í Grikklandi ekki eiga sér stað.
Þó alt stæði í báli og brandi af ófriði dag-
inn fyrir leikmótið, ríkti friður og ró yfir
öllu daginn eftir. Umferð var leyfð um
alla vegi að Ólympíudalnum og þung hegn-
ing lá við, ef einhver dyrfðist að raska
rónni. Þegar leið að leikmótinu voru
blómumskreyttir boðberar sendir út um
alt land að boða Grikki til Ólympíu, að
keppa þar í hreysti, snarræði og fimleik.
Frá þvi árið 776 f. Kr.b. og til 394 e.
Kr.b. voru leikmót þessi haldin reglulega
4. hvert ár. Frá þessu tímabili eru jafn-
vel til skrár yfir nöfn sigurvegaranna.
Fyrir Grikki voru leikmót þessi meira en
vanaleg íþróttamót nú á dögum; tímatal
sitt miðuðu þeir jafnvel við Ólympíuleik-
ana. Þessi 4 ár milli leikjanna kölluðust
Ólympían(tímabil) og þegar eitthvað mark-
vert kom fyrir, var sagt að það skeði þ.
ár í þessari Olympíu (t. d. ef við færum
eins að, hefði H. Hafstein orðið ráðherra
í annað sinn á hinu 1. ári í 5. Ólympíu).
Það var venja að leikmótið byrjaði um
sumarsólstöðurnar, sem var síðast í júní