Skinfaxi - 01.08.1912, Blaðsíða 7

SKINFAXI
63
eða fyrst í júlí. Fyrst var Ólympíudagur-
inn að eins 1, en síðan fjölgaSi svo íþrótt-
um og keppendum að dagarnir urðu 5.
Leikvellirnir, sem leikmótin fóru fram á,
voru vandaðir mjög að öllum frágangi og
útliti. Talað er um einn leikvöll „Stadion“
í Aþenu, sem ekki var úr lakara efni en
marmara og sæti voru þar fyrir 60,000
manns.
Leikmótið byrjaði með því, að allir kepp-
eiidur fylktust inn á leikvöllinn og námu
staðar fyrir altari Zeifs, þar var honum
færð fórn. Þar voru ekki einungis íþrótta-
mennirnir látnir vinna eið að því, að við-
liafa engin svik í leikjunum, heldur og
feður þeirra líka.
Leikmótið var þannig opnað mjög há-
tíðlega fyrsta daginn. Næstu 3 dagana
fóru fram kappraunirnar í hinum ýmsu
íþróttum, en síðasta daginn var mótinu
sagt upp með mikilll viðhöfn og verðlaun-
um úthlutað. Þessi verðlaun voru ekki
neinir silfur- eða gullgripir eða peningar.
Nei, um það var ekki verið að keppa,
þeir voru að keppa um hreysti.
Forngrikkir gerðu sig ekki ánægða með
að vera mestir lista- og andans-atgjörfis-
menn, þeir vildu líka vera mestir hreysti-
menn. Plató segir þeirra einkunnarorð:
„Þú skalt ekki eingöngu þroska sálina og
heldur ekki eingöngu þroska líkamann.
Heldur hvorttveggja jafnt, því þú þarft að
verða allur hraustur“. Og það er það
sem þessir menn keptu að. „Hraust sál
í hraustum líkarna".
Sigurlaunin vóru sett á höfuð vinnand-
anum, það var krans, sem gerður var af
lárviðargreinum, sem teknar voru af tré
því, sem óx við musteri Zeifs og Herkúles
hafði sáð til. Drengur fif heldri ættum,
sem átti bæði föður og móður á lifi, var
látinn skera greinarnar af með gullhníf.
Að sigra á Ólympíuvöllunum þótti hinn
mesti heiður, ekki einungis fyrir sigurveg-
arann sjálfan, heldur og föður hans og
fæðingarstað. Nafn hans var á hvers
manns vörum og þegar heim kom var
haldin stór veisla til heiðurs honum. í
leikhúsunum var honum ætlað heiðurssæti
og engin gjöld var hann látinn greiða til
hins opinbera. Skáldin sungu honum lof-
söngva, málarar og myndhöggvarar kept-
ust um að skreyta stórhýsa og mustera-
súlur með myndutn hans, o. s. frv.
Að vinna sigur á Ólympíuvöllum þótti
sá mesti heiður sem unt var að hljóta,
eins og eftirfarandi saga bendir á:
Diagoros frá Rhodosey, sem á sínum yngri
árum hafði unnið lárviðarsveig á Olympíu-
leikjum, fór með syni sina tvo til kapp-
Ieika. Eftir að hafa sigrað báru þeir föð-
ur sinn út úr mannfjöldanum, meðan fólkið
trylt af gleðilátum stráði hlómum yfir hinn
hamingjusama föður og hrópaði: „Dey
Diagoros! dey, því nú getur þú ekki óskað
þér neins betra í heiminum“. Og 'hinn
aldraði faðir dó af gleði.
Nú á dögum myndi okkur finnast nóg
um öll þessi heiðursatlot, sem sigurveg-
aranum voru í té Iátin, og ef til vill álíta
að þessi leikmót yfirleilt svöruðu ekki
kostnaði.
En Grikkir voru nú á annari skoðun.
Sigurvegaranum gátu þeir aldrei ofþakkað,
hann var ímynd hreysti og styrkleika, hann
var fyrirmynd æskumannanna, þvi þetta
að sigra á Olympíuleikunum átti að vera,
og var keppikefli hverrar sálar í landinu,
af því leiddi að landsmenn lögðu allir
stund á íþróttir og þjóðin varð sannkölluð
hreystiþjóð.
Þá er menn tóku að eldast og gálu ekki
lengur kept á Olympíuvöllum, hættu þeir
þó ekki að iðka íþróttir. Meðau andinn
auðgaðist að einhverju, urðu þeir að efla
líkaman einnig. Þeir töldu það skyldu sína,
ekki einungis við sjálfan sig, heldur og
þjóð sina, og er ekki ólíklegt að hin næma
fegurðartilfinning þeirra hafi átt drjúgan
þátt i þvi, þvi um leið og þeir urðu hraustir,
varð líkami þeirra stæltur og fagur. Iiefðu
Ólympíuleikarnir aldrei verið til, er tölu-
vert vafasamt hvort við nú á döguni
gætum dáðst jafn dásamlega að ýmsum