Skinfaxi - 01.02.1913, Blaðsíða 4

12
SKINFAXI
ýmsum, áSur ónefndum stöðum, hér í
sveitinni, sem hann hafSi sérstakar mætur
á. „Þarna lék hann sér“, seg]a menn.
„Þarna í uppi í hlíSinni, inni í skóginum
er autt svæSi, sem opnar útsýn um sveit-
ina. Þar var hann oft. Þann staS kall-
aSi hann BreiSablik".
Ég fór upp á BreiSablik fyrsta sunnu-
daginn, sem ég var hér, ásamt fleirum úr
skólanum. Fegra útsýni hefi ég ekki séS
síSan viS vorum uppi áEsjunni, Ungmenna-
félagar.
ÞaS er eSlilegt aS NorSmönnum þyki
vænt um EiSsvelli. Þeir kunna líka orS-
iS aS meta, varSveita og nota þá niinn-
ingu og helgi sem tengd er viS slíka staSi.
Þeir eru í því sem öSru, komnir langt á
undan oss Islendingum. Þeir eiga ekkert
Skálholt til aS skammast sín fyrir, enga
Hóla, sem háSung er aS.4)
En meira um skólann og lýSháskóIana
yfirleitt.
í mörg ár áSur en ég kom hingaS, ól
ég í brjósti von um aS geta kynst lýShá-
skólunum af eigin sjón og reynd. Sú von
var meSal annars sprottin upp af því helg-
asta og besta, sem fariS hefir um sál
mína, og stóS í sambandi vib mína dýr-
ustu drauma. Ég hafSi mikiS heyrt talaS
um skólana og gerSi mér háar hugmynd-
ir um þá. Ég hugSist rnundi finna þar í
æSra veldi ýmislegt, sem viS Ungmenna-
félagar höfum sett á okkar stefnuskrá, án
þess aS okkur hafi þó tekist aS móta þaS
í veruleikann.
Þetta hefir ekki brugSist, ef dæma skal
eftir því, seni ég hefi fundiS hér viS skól-
ann. Og ég vona, aS þaS bregSist ekki
heldur í þeim fjórum eSa fimm sænskum
og dönskum skólum, sem ég hefi í hyggju
aS gista áSur en ég kem heim.
ViS eigum hér heima meSan viS dvelj-
um hér. Jafnvel mér, útlendingnum, finst
*) Óskiljanlegt hversvegna höf. þykir liáðung
að einni nýtustu uppeldisstofnun landsins. Ritstj.
ég vera furSu nálægt því aS verá heima.
ViS erum eins og stór fjölskylda. Finnunr
þaS í „þúinu“ og viS sameiginlegt borS-
hald. Finnum þaS sérstaklega vel viS
„arinblossans yl“, er viS hlýSum á frásög-
ur og fyrirlestra fróSra og góSra mannar
meSan veturinn æSir úti meS frostgrimd
og fannkomu. Finnum þaS samt best í
sameiginlegri bænagerS kvölds og morgna,
er hugurinn leitar til Ijóssins heim, og
raddirnar renna saman í söngsins elfu. —
LífiS er hér heilbrigt og brosandi. Og
séu nokkrar mentastofnanir lagaSar til aS
móta æskulýSinn, þá eru þaS einmitt svona
skólar. ÞaS hlýtur aS hafa meira en Htil
áhrif á unga fólkiS aS korna úr fámenni,
hundraS saman í hóp, eiga sameiginlegt
heimili þótt eigi sé nema sex mánaSa
tíma, og öSlast sameiginleg áhugamál fyr-
ir sameiginlegu lífi og fósturjörS. Mér a.
m. k. finst naumast geta veriS öflugra
vopn gegn allskonar sundrungu en svona
samlíf. Og sannfærSur er ég um þaS, aS
komist t. d. NorSmenn, sem í mörgu eru
sundraSur IýSur þrátt fyrir samheldnina
1905 — komist þeir nokkru sinni í „en
takt fra Vardö og til Vikenu, þá verSa
lýSháskólar landsins ekki hvaS sísUorsök
til þess. Framh.
Þætfir frá Olympiuleikjunurn.
IV. lþrúttirnar.
ÞaS yrSi oflangt mál, aS fara aS skrifa
um allar þær íþróttir, sem kept var í á
Olympíuleikjunum i sumar; verS eg því
aS láta mér nægja aS minnast á þær,
sem mér þóttu eftirtektaverSastar aS ein-
hverju leyti.
Eg get þá byrjaS á Maraþonshlaupinu.
ÞaS er sú kappraunin, sem mesta eftir-
tekt hefir vakið bæði á þessum og öðrum
Olympíuleikjum. Ekki þó vegna þess, að
það sé svo fögur íþrótt eða skemtileg að