Skinfaxi - 01.02.1913, Blaðsíða 6

14
SKINFAXI
snöggar, fallegar, hreifingar, eins og alls-
staðar væri sami maðurinn.
Þá gleymi eg ekki sundmönnunum, sem
mér datt í hug að væru fæddir og upp-
aldir í vatninu, svo fiinlega klufu þeir öld-
urnar, sumir á bringunni, en aðrir á þrif-
sundi eða skriðsundi.
Eða að sjá þá steypa sér margar mann-
hæðir. Þegar eg sá það í fyrsta sinni,
bjóst eg ekki við að sjá manninn framar,
hélt hann kæmi ekki upp að eilífu. En
sú hugsun ríkti ekki lengi, því um Ieið og
fæturnar hurfu niður í vatnið, skaut hann
upp höfðinu, og hneigði sig fyrir lófaklapp-
ið. Ójá, nokkurn spotta má hann Erling-
ur synda ennþá, áður en hann nær þess-
um sundgörpum, en vonum honum takist
það.
En hvað er það nú, sem hefir gert í-
þróttamennina svona fróa? Upplagið á
sjálfsagt sinn þótt í því, en aðallega mun
það vera æfingin. Það var ekki í fyrsta
sinni, að hann kastaði spjóti, sá, sem
kastaði því yfir 60 stikur, og hann hefir
borið stangarstcikk við fyr, sá, sem stökk
4 stikur. Þvílíkur vilji, — þvílíkt þol,
sem þessir menn hafa haft. Það er mörg
ár, sem afl og fimi er að verða svona
samæfð.
En það getur stundum verið fleira, sem
hjálpar til. Mér dettur í hug, og finsl
það jafnvel mjög eðlilegt, að jafnvel lands-
lag og ýms iífskjör þjóðanna, hafi æði
mikil óhrif á íþróttaiðkanin þeirra.
Hvað er það, sem hefir gert Dani og
Hollendinga að svo ágætum knattleiks-
mönnum ? Er það ekki einmitt landslag-
ið? Er ])að ekki einmitt flatneskjan, þessi
einlægi knattleiksvöllur, sem skox-ar á þá?
Jú, það þykir mér hi’eint ekki óliklegt. Og
þegar einhver íþrótt er þannig iðkuð um
land alt, þá koma afburðamennirnir, —
snillingarnir, af sjálfu sér. Og er það
ekki af einhverju svipuðu, með Ameríku-
hlauparana, senx all.a hlaupa af sér? Er
það eklci þjóðlífið, sem hefir áhrif á þá,
ameríski hraðinn, sem ýtir á eftir? Þeim
eru hlaupin eitthvað svo eðlileg, því að
þeiiTa líf er einn sprettur. Og eitthvað
líkt þessu fanst mér með margar aði’ar
þjóðir.
í sambandi við þetta var eg að hugsa
um, hvaða íþrótt mundi helst við hæfi ís-
lendinga. Mér datt í hug reipdráttur. Að
halda í spottann og ganga aftur á bak,
það gætu þeir hver um sig, — en að vera
samtaka? Nei! það tækist þeim aldrei.
Meðan svo afar fáir íslendingar leggja
stund á íþróttii, er æði lítið útlit fyrir, að
þeir í bráðina geti orðið afburðamenn í
þeim. Og svo þegar þar ofan á bætist
allir þeir örðugleikar, sem þessir fáu hafa
við að glíma. Eg jheld að glímum alls-
konar væru þeir líkastir að vinna í. Ef
dæma skyldi eftir honum Sigurjóni,
þá eru Islendingar glímumenn af guðs
náð. Hann sem engan hefir haft til þess
að æfa sig við hér, býður birginn þaul-
æfðurn „brölturum“ úti í heiminum. En
það dugar ekki að dæma eftir honum,
Sigurjón er ekki á hverju strái. En eig-
um við þá að leggja árar í bót, þó sig-
urinn sé lítill? Nei, því fer fjarri. Því
minni menn sem við erum, því lengra sem
við erum á eftir öðrum, því meiri þörf er
okkur á að iðka íþróttir með áhuga og
alúð.
Eg get ekki stilt mig um að minnast á
þann dæmalausa misskilning, sem eg hefi
svo þráfaldlega rekið mig á hjá leikbræðr-
unx nu'num. Þessi kveljandi orð: „Það
þýðir ekki fyrir mig að iðka íþróttir, eg get
aldrei orðið neinn afburðamaður.11 Eu hvað
gerir það til? Geta menn ekki skilið það,
að því lingerðari sem þeir eru, því ólík-
legri eru þeir til þess að verða afburða-
menn. Því meiri þörf hafa ]>eir fyrir
íþróttir. Og þá einmitt að leggja stund á
þær íþróttir, sem fegurstar og hollastar
eru.
Það er ein íþrótt, sem eg vil sérstaklega
vekja athygli manna á, það eru hlaup.