Skinfaxi - 01.02.1913, Blaðsíða 5

SKINFAXI
13
horfa á. En ]jó var aldrei jafnmargt á-
horfenda og Maraþonsdaginn. Aldrei fylgst
meb af jafnmikilli eftirtekt, og aldrei dundi
við jafn mikið lófaklapp og fagnaðaróp
fyrir nokkrum sigurvegara eins og þeini,
sem vann Marajjonshlaupið. Hann er
konungur leikjanna. Hann fær stærsta
lárviðarsveiginn. Hans þjóð mestan heið-
urinn.
En hvers vegna er það ekki fegursta
eða hollasta íþróttin, sem vekur mesta eft-
irtekt ? Hvers vegna er það ekki sund eða
leikfimi í staðinn fyrir þetta hættulega hlaup>
sem varir á þriðja klukkutíma, en áhorf'
endur sjá aðeins í nokkrar sekúntur ? Það
er nú einmitt vegna þess hve hættulegt
það er, að „spenningur“ fólksins er mikill.
Maraþonshlaupið er 402 rastir og að
hlaupa það í 40 stiga hita, svo sem i
sumar var gert, má heita teningskast um
líf og dauða. Það er því ekki furða þó
áhorfendurnir séu órólegir meðan á hlaup-
inu stendur, þar sem sami maður getur
vonast eftir vini sinum eða landa fyrstum
á markið, en getur þó búist við að hann
nái því aldrei. Hvílíkur mismunur! Á-
horfendurnir sem á „Stadion“ eru, sjá
með augunum aðeins þegar hlaupararnir
fara af stað, og þegar þeir koma aftur.
Hitt verða þeir að sjá í huganum, einn á
hraðaferð, annan að gefast upp, þriðja
verða veikan og þann fjórða detta niður
dauðan.
Sökum þess að Maraþonshlaupið hefir
á hverjum Olympiuleik kostað manns-
lif, hefir það komið til tals að það verði
lagt niður. En með þvi mörgum mun
finnast leikarnir svipminni eftir, hefir það
mætt mótstöðu. Og svo lika hitt, að lægra
mun verða í peningakistu leikmótsins ef
svo færi, því Maraþonsdagurinn er stærsti
tekjudagurinn. I sumar gaf hann tæp
90,000 krónur. Þar sem hitinn er hlaupur-
unum hættulegastur, fer hlaupið eftirleiðis
sennilega fram á nóttu.
En þótt Maraþonshlaupið sé hættulegt
og hlaupararnir illa útlitandi eftir það,
var þó önnur íþrótt, sem mér var minna
um, og aðrir keppendur, sem ver litu út.
Það voru þeir, sem fóru í kringum Löginn
á hjóli. En sú vegalengd er hér um bil
320 rastir. Það var ekki fögur sjón að
sjá hjólamennina koma að markinu eftir
12 klukkutíma erfiði, últaugaða af þreytu,
kengbogna með augun út úr höfðinu af
áreynslunni. Þetta voru auðvitað alt þaul-
æfðir hjólreiðamenn, en þau einkenni, sem
sú iþrótt setur á manninn, þykir mér eig-
inlega ekki fögur. í slíkri iþrótt ætti alls
ekki að keppa á Olymíuleikjum, síst aðra
eins vegalengd og þessa.
Þá er og önnur íþrótt, sem að minu
áliti mætti hverfa, en það er gríska-gliman,
eins og hún nú er orðin, er hún beinlínis
ljót, og þeir sem hafa iðkað hana i mörg
ár þvi ljótari. Eða að hugsa sér þá fram-
komu íþróttamanna í leik, eins og mér
fmst íþróttirnar eiga altaf að vera. Að
nota öll þau þrælabrögð, sem unt er að
kalla leyfileg, já, lálum það vera, en þeg-
ar þeir fara að reyna að brjóta mótstöðu-
manninn, þá fæ eg alveg nóg. Þvílíkt
nauta-at! Eg álít grísku-glímuna lítið betri
en hnefaleika, en mun verri en lyftingar,
sem þykja þó svo ruddalegar íþróttir, að
Svíar létu í hvorugu keppa, og var það
vel farið.
En þið megið ekki halda að þær hafi
verið ljótar eða stórhættulegar allar íþrótt-
irnar á Olympiuleikjunum. Nei, því fer
fjarri. Þær eru upptaldar. Hinar eru ílest-
ar sannar íþróttir. íþróttir, sem fegra og
stæla líkama þess sem iðkar þær, og eru
fagrar á að sjá. Stendur þó leikfimin þeirra
fremst. Mér fanst það beinlínis tilkomu-
mikið að sjá tugi, já hundruð af hraust-
um, unguin mönnum, alla eins búna, líka
á hæð, og svo gulilállega vaxna, gera
sömu æfinguna á sama augnabliki. Það
var enginn fótur, engin hönd, sem lireifð-
ist öðruvísi en önnur. Allstaðar mjúkar,