Skinfaxi - 01.06.1913, Blaðsíða 4

/
SKINFAXI
44
blasir við blítt og víðáttumikið landslag:
Landeyjar breiðast “sem sögnblað máð og
lúið“ fyrir neðan mann, í dularfullri fjar-
fjarlægð, girtar hvítri rönd — brimbeltinu.
I suðri hefjast Vestmannaeyjar í safírblárri
hillingamóðu; vestur hverfa föl lönd og
glampandi strik ánna; til vinstri handar
rikir ljómandi jökulbreiða í óumræðilegri
tign, há, hvelfd og tindalaus, bláhvít og ynd-
islega græn hér og hvar; niður úr henni
kemur langur, dökkur tangi fram á sand-
orpnu löndin.
Niður á jafnsléttu og svo austur; við
ríðum blauta vegi; moldin er feit og frjó-
söm, enda ber grasið hátt báðu megin, og
alla leið upp Fljótshlíðina fögru, sem nú
breiðir græna hallandi teppið sitt til vinstri
handar. A milli hennar og Eyjafjallajök-
uls er maður eins og, í griðarstóru, tilbreyt-
ingamiklu gili: augað fylgir því langt aust-
ur þangað til opnast jökulgeimur: bungur
ofan á bungum, voða-gjár á milli; alt er
þetta bjart og glatt, blítt í tryllingu. Goða-
landsjökull heitir þar: já, unaðar-paradis
fyrir sterkar sálir.
Þegar fer að nálgast Hlíðarenda ætlar
Þverá, sem alla leið frá Breiðabólstað
lætur heyra til sín, að girða fyrir veg-
inn; hún nagar engi og tún, þrengist
að manni nær og nær; klappirnar sem við
riðum yfir eru þegar dauðadæmdar. Frá
Hlíðarenda að sjá, fyllir Eyjaíjallajökullinn
augað, svo stórkostlegur er hannaðstærð,
lögun, og litum; á einum stað til vinstri
teygir sig tær ís-tangi úr honum og niður
fjalls-ræturnar. Alt hitt: breiða, gráa slétt-
an, stóri og litli Dimon, sjálfar árnar hinar
miklu, alt er sem snotur smámynd undir
þessum ís-heimi
Okkur er bent niður á Gunnarshólma,
og svo vísað upp á Gunnarshaug, ómerkt
holt fyrir ofan og austan bæinn, með bjargi
efst á toppinuin. Við ný-hrunin Hliðarenda-
húsin eru sögu-endurminningarnar ekki
tregalausar. Hvenær munu
Fornöld og nútími falla í arma
sem foldin við himinsins bjarma?
André Courmont.
Fjðrðungsskiftin.
Eftir Pál Zóphóniasson.
Þrátt fyrir það þó allir ungmennaíé'
lagar þekki 2. gr. sambandslaganna, þá
vil ég þó byrja mál mitt með þvi að setja
hana hér orðrétta:
„Landinu skal skift ifjórðunga: Sunn-
Iendinga, Vestfirðinga, Norðlendinga og
Austfirðingafjórðung. Sunnlendingafjórð-
ungur nær frá Skeiðará að Hvítá í Borg-
arfirði, Vestfirðingafjórðungur nær þaðan
í Hrútafjarðarbotn, Norðlendingafjórðungur
nær þaðan að Gunnólfsvík á Langanesi
og Austfirðingafjórðungur nær þaðan að
Skeiðará. Ungmennafélögin í hverjum
fjórðungi eru í sambandi, er nefnist fjórð-
ungssamband. — Þó teljast Ungmenna-
félögin í Vestfirðingafjórðungi til Sunn-
lendingafjórðungs, þangað til þar verður
stofnað fjórðungssamband.“
Svo hljóðar þá sú grein sambandslaga
okkar sem ákveður, hvar séu takmörk
hinna smærri sambanda innan U. M. F. I.
í síðasta Skinfaxa, sem ég fékk 10 mair
og fór úr Rv. 8. maí, en á stendur „apríl
1913“ en þær fréttir, sem mörgum voru
að vísu áður kunnar, að Vestfirðingafjórð-
ungur væri myndaður. Og þar er skýrt
frá því að: „Fyrir ötula framgöngu ung-
mennafélaga á Vestfjörðum, hefir nú ver-
ið myndað samband fyrir Vestíirði eina,
með undanþágu* sambandsstjóra frá
sambandslögum þannig, að takmörkm
verða Gilsfjörður og Bitrufjörður.11 Þetta
tel ég bæði illa og vel farið. Ég tel
þetta illa farið, af því að þetta setur blett
á ungmennafélögin. Það er nefnilega
* Áherslan hjá mér. P. Z.