Skinfaxi - 01.11.1913, Blaðsíða 6

86
SKINFAXI
leikjunum og safna fé til fararinnar. Einn
auðmaður gaf 5000 kr. og margir minni
upphæðir. Næsta sumar halda Norðmenn
aldarafmæli hins sjálfstæða Noregs. Verð-
ur þá mikil íþróttastefna í Kristjaníu, og
á hún bæði að vera undirbúningur, og
próf þess, hvað þjóðin getur. Norðmenn
þóttust fara háðulega ferð til Stokkhólms
í fyrra, og víttu blöðin mjög undirbún-
ingsleysi íþróttamánnanna, og skort á heppi-
legri forstöðu. Er nú búist við betra.
Annars er nú mörgum binum minni þjóð-
um ljóst, að sigrar á olympiu-völlum fara
meira en skyldi eftir fjármagni, og að smá-
þjóðum gerist æ erfiðara að njóta sín í
þessum kappleik, eins og i vígbúnaði og
bryndrekagerð.
íþröttir í Noregi.
„Ut um alt land ern í sveitunum mörg
ungmennaféiög, þar sem niikið er um
hrausta, fjörmikla æskumenn. Hvað gera
svo þessi félög? Þau dansa. Við og við
er fyrirlestur haldinn, en annars dansað
ósleitilega. Þó eru engin félög, sem betra
tækifæri hafa til að æfa íþróttir og leik-
fimi, en einmitt ungmennafélögin. Þau
eiga góð hús, en nota þau ekki fyrir leik-
fimissali. Á snmrin liggja drengirnir í
hópum og spila whist undir bæjarveggn-
um, en betra mundi þeim að stunda í-
þróttir. En þeir nenna því ekki. Þeir
eru of Iatir. Það er illa farið með æsku-
árin að nota þan til að spiia og dansa.
Á unglingsárunum þurfa menn mikil og
holl viðfangsefni, ef vel á að fara. Vinna
ng starfa að íþróttum í fríslundum er heppi-
legasti vegurinn." [Úr „Norsk Idrœtsblad11.]
Sapphlanp
einkennilegt fór fram í Portsmouth 16.
sept. Tveir tignir sjóforingjar, 49 og 43
ára, hlupu 100 metra kapphlaup. Sá yngri
vann, var 75 cm, á undan. Á yngri ár-
um höfðu þeir verið miklir göngu- og
hlaupa-garpar. Hétu þeir þá hvor öðrum
því, að ef þeir næðu saman eftir 20 ár,
skyldu þeir reyna með sér á 100 metrum.
Sjálfsagt mundu sumir danskir og islensk-
ir embættismenn vera helst til þungir upp
á fótinn á fimmtugsaldrinum til kapphlaup-
anna.
Hjólreið.
Franskur maður, Miquel fór nýlega 76
km. á einum klukkutíma. Það var í kapp-
reið við bæinn Zúrich í Sviss.
íþróttamótið í Borgarfirði.
eftir
Bjarna Asgeirsson.
II.
En sannarlega á það ekki að vera mark-
mið íþróttanna. Hitt væri miklu heilla-
vænlegra í þessu, eins og í svo mörgu
öðru, að koma því inn hjá sem flesium,
að hækka meðaltalið eins og það var og
er. Þá yrði hverjum eitthvað úr þeim
hæfileikum, sem hann hefir til að bera, og
afburðamönnunum heldur við jafnt eftir
sem áður, mönnurn sem bera höfuð og
herðar yfir aðra — vegna þess að sjálfir
eru þeir stórir, en ekki af því, að aðrir
séu litlir. — Þegar við vorum að undir-
búa þetta iþróttamót, kom þetta alt til orða.
Við þektum of vel kjör manna hér upp
til sveita til að láta okkur detta i hug að
hér væri um að ræða gróðrarstöð fyrir
íþróttajötna. Enda kærðum við okkur ekki
svo mjög um það. Hitt vakti fyrir okk-
ur, að þetta mót, og önnur sem á eftir færu,
gætu stuðlað til að ala hér upp hrausta
og heilbrigða menn er færir væru um að
berjast við þá örðugleika og óblíðu nátt-
úrunnar, sem íslensku sveitalífi er jafnan
samfara. Og við vildum helst að liægt
væri að segja um þá eins og maður nokk-
ur sagði þegar hann var búinn að hæla
elsta barninu sínu, þá bætti hann við: og
svona eru þau öll. Það var aðalatriðið.