Skinfaxi - 01.06.1914, Blaðsíða 8

78
SKINFAXI.
Ólafur Magnússon.
Ekki veit eg hvað spegillinn er gamall,
en hitt veit eg, að langt muni síðan er
menn reyndu fyrst að komast á snoðir um
fríðleik sinn, og þó einkum andlitsfríðleik-
ann. Sennilega munu menn þar fyrst
hafa notast við sléttan vatnsflötinn, þótt
síðar fari sögur af gljáfægðum steini og
málmi í þeirri þjónustu mannkynsins, og
mun hver hafa þóst eiga góðan grip, þar
sem slíkir munir voru, alt þar til spegill-
inn kemur til sögunn-
ar. Og ekki er svo
að skilja, að hann
hafi reynst með öllu
óþarfur, þótt annað
áhald honum skylt
en miklu fullkomnara,
yrði til, þar sem Ijós-
myndavélin er. Hvort-
tveggja kemur sér vel,
þótt annað hafi víð-
tækari óhrif en hitt, sé
mestur styrkur Sögu
annar en sjálf letrun-
in.
Það er ekki of sög-
um sagt, að Ijósmynda-
vélin er ein með skemti-
legri uppgötvunum síð-
ustu aldar, þetta snilli-
tæki, sem klófestir augnablikið og geymir,
getur sýnt öldungnum sjálfan sig í vögg-
unni, öldinni árið og árinu öldina, enda
er hún nú mikið notuð og í öllum lönd-
um.
En ekki er öllum mönnum jafnsýnt að
fara með hana, það mega meðal annars
marka þeir, sem séð hafa líka mynd og
ólíka.
Skinfaxi lét á sér skilja nýlega, að hann
langaði til að auka á virðingu fyrir vel
unnu verki, og þótt hana skorti nú, ef tif
vill, hvað síst umþá iðnina, sem hér er um
að ræða, ljósmyndasmíðina, vill hann samt
minnast á þann manninn, sem fremst
mun standa þar. Enþað er Ólafur Magnús-
son. Og hann gjörir það því fremur,
sem hann veit, að Ólafur hefir einkis látið
ófreistað til að nema verk sitt vel, og að
hann hefir jafnan hjálpað sér sjálfur.
Að þessi iðn verður fyrir Ólafi, er eng-
in tilviljun, þar semhann er sonur Magnús-
ar Ólafssonar, manns, sem ferðast hefir
um ]>vert og endilangt landið og tekið
myndir af íslensku landslagi, og með þeim
aukið eftirtekt innlendra og erlendra á
íslenskri náttúrufegurð,
ef til vill, meir en nokk-
ur einn maður annar.
Enda varð Ólafur föð-
ur sínum til aðstoðar
bæði á ferðum hans og
við myndasmiðina, þeg-
ar á drengsárum.
Og látið hefir Ólafi
iðnin, þvísnemmahugs-
aði hann sér að geta
numið meira til þess-
ara verka en kostur
var á hér heima. Og
ef það ætti að verða,
vissi hann að ekki væri
ráð nema i tíma væri
tekið, og tók nú að
halda utan að smáskild-
ingunum sem honum
áskotnuðust — og koma þeim á vöxtu. Eg
tók eftir því i sparisjóðsbókinni hans, að
vextirnir af spöruðu fé Ólafs fyrsta árið
voru einn eyrir. Þá var Ólafur 15 ára.
En þegar hann fer utan, 22 ára, er safnið
orðið 600 kr. Er það Ijóst dæmi þess,
hve mikils sparsemi má sín, því alt voru
þetta fjárhæðir, sem hjá flestum jafnöldr-
unum fóru jafnóðum og þær komu. En
Ólafi urðu þær nægilegt veganesti til þess
að komast þangað, sem hann ætlaði sér
— kosta hann að námi í Danmörku og
ferð suður um Þýskaland í þeim erindum