Skinfaxi - 01.06.1914, Blaðsíða 12

SKINFAXI
íyrir starfsmenn tvo unga menn, sem standa
mjög framarlega í hópi íslenskra kennara.
Báðir vel gefnir, reglusamir og prýðisvel
mentir. Annar er smiður, söngmaður,
íþróttamaður og drátthagur. Hinn erfjöl-
farinn, innanlands og utan, góður tungu-
málamaður, og mjög æfður við trjórækt og
garðyrkju. Hið besta orð hefir farið af
samvinnu þeirra í vetur, og þeir sem
þekkja mennina báða eru fullvissir um, að
þeir séu einmitt réttu mennirnir til að koma
í gott horf heppilegum alþýðuskóla, að því
sem í þeirra valdi stendur. En við þau
kjör, sem Ví'kurskólinn hefir boðið eða
getur boðið, eru ekki minstu líkur til, að
þessir menn muni halda áfram við skól-
ann til Iengdar.
Leiðin út úr þessu vandamáli er samt
ofur einföld. Það þarf ekki annað en
flytja skólann úr Vík, á einhverja hentuga
jörð í Mýrdalnum. Kaupa þá jörð og
Ieggjaí byggingar einar 7—8000 kr. Sýsl-
an yrði að ábyrgjast það fé, en ætti þá
jörðina og byggingarnar. Kennararnir
gætu haft búskap á jörðinni, og sætt sig við
iægri laun en þarf í Vik, og þó verið
fastari í sessi. Þeir yrðu að gjalda lands-
skuld af jörðinni, en nemendur húsaleigu
yfir skólatímann; það verða þeir að gera
í Vík og öðrum kauptúnum, þar sem
enginn möglar undan slíku. Húsaleig-
an yrði samt mun minni, þar sem
eigi þyrfti að reikna lóðargjald, og bygg-
ingar jafnan ódýrari í sveit, ef skynsam-
lega er að farið. Landssjóður yrði að veita
í ársstyrk eigi minna en 2500 kr., og mætti
af því launa kennarana og bæta við hús-
um smátt og smátt.
Engin sundurliðuð kostnaðaráætlun verð-
ur rakin hér. Aðalatriðið er að vekja
eftirtekt á því, að fátt mælir með fyrir
Skaftfellinga að halda unglingaskólanum
áfram í Vík. Staðurinn hlýtur að standa
í vegi fyrir þrifum, og eðlilegum vexti
skólans. Þar verður hann varla meira
en lítt sóttur og áhrifalítill smáskóli, sem
sífelt skiftir kennurum. Upp í sveitinni
gæti hann orðið að sannarlegri aflstöð fyr-
ir líkamlegt og andlegt líf í mörgum héruð-
um.
Ungmennafélagsmál.
ii.
Af voríþróttunum er sundið efst á blaði.
Hver sannur ungmennafélagi verður að
vera syndur, því að sú íþrótt er öllum
nauðsynleg, og getur verið öllum til gam-
ans. Næstum allir Islendingar eiga frem-
ur öðrum þjóðum á höggi við vatnið.
Fjöldi manna vinnur á sjónum mikinn
hluta árs; og hinir, sem á landi búa, eiga
ótal sinnum leið yfir árnar okkar og fljót-
in. Fyrir bæði þeim og sjómönnunum
geta slysin sifelt borið að hendi, svo að
gagn væri að sundi, báti hvolft upp við
landsteina, hestur dottið undir manni i
fljóti, sem syndandi væri úr. I þeim kring-
umstæðum drukna margir Islendingar, þó
að sund virtist hafa getað bjargað þeim,
ef þeir hefðu kunnað. Fleirum mundi þó
sundkunnáttan bjarga frá ótímabærum
dauða með því að gera menn harðgerari,
heilsubetri og hirtnari um likamann. Hvert
ungmennafélag þarf að eiga sundpoll, við
Iaug, ef hún er til í sveitinni; annars við
kaldan læk, í skjóli á hentugum stað,
helst nærri fundarhúsi félagsins. Þá mætti
hafa sundæfingar til skemtunar og fjöl-
breytni á sumarfundum félaganna. Að
minsta kosti ætti sund að vera fastur lið-
ur á dagskrá hvers íþróttamóts, þar sem
mögulegt er að koma því við. Reglan er
afareinföld: Hvert ungmennafélag á
sundlaug, hver ungmennafélagi er
syndur.
U. M. F. Svanurinn
Vesturskaftafellssýslu hefir bréfakvöld
15. nóvemb. 1914.