Skinfaxi - 01.03.1915, Blaðsíða 5

SKINFAXI
29
hendur þjóðinni. Ekkert hefir verið gef-
ið hér út af skáldsagnatagi, ekkert svo
lágt, ljótt eða fávíslegt, að það hafi ekki
selst, og stundum til stórhagnaðar útgef-
endum. En snildarþýðingar af sjónleikjum
Shakespeare’s, Ibsens, (og vœntanlega
Goethes, því Faust mun fara sömu leiðina)
þær seljast ekki. Eftir mörg ár er bóka-
bunkinn seldur í umbúðir.
Þetta þýðir ekkert annað en það, að
mikill meiri hluti þjóðarinnar hefir ekki
vit á að þekkja góða bók frá vondri, gim-
stein frá sorpi. Það væri þakkarvert, ef
einhver megnaði að lækna þessa lista-
blindni. Það dugar ekki að þjóðin segi
um alla eilífð: „Ekki þennan, heldur
Barrabas!“
Yinnuvísiiidi.
Dr. Guðm. Finnbogason er byrjaður að
halda fyrirlestraröð um vinnuvísindi, og
mun hann að likindum birta útdrátt úr
þeim ræðum á prenti síðar meir. Dr. G.
F. lýsir merkilegri hreyfingu, sem komin er
frá Bandaríkjunum. Hún miðar að því
að kenna mönnum að vinna, að gera hvers-
dagsmennina verklægnari en þá bestu.
Dæmi: Tuttugu menn ganga að sama
verki, en hver vinnur með sínu lagi, og
verður mjög misjafnt ágengt. Þá kemur
vinnufræðingur og leysir verkið sundur í
mörg einstök handtök. Hann mælir enn-
fremur, hve Iengi hver maður er að gera
hvert handtak. Síðan býr hann til nokk-
urskonar kerfi úr bestu handtökunum, og
þannig myndast smátt og smátt hin besta
vinnuaðferð. Bandamenn mæla þannig
bæði andlega og líkamlega vinnu og verð-
ur mikið ágengt. Verða sumir starfsmenn
meir en helmingi afkastameiri með þessari
aðferð en þeir voru áður. Ef við bærum
gæfu til að læra þessa rannsóknar og starfs-
aðferð, mundi leiða af því að minsta kosti
þrennskonar framför.
1. Miklu meira yrði unnið.
2. Starfsmönnum liði samt betur, af því
að unnið væri af viti, unnið vísinda-
lega.
3. Vinnan mundi verða virt að verðleik-
um, sem nú er misbrestur á.
Um filistea,
ii.
í Rvík á nú heima fátæklingur, í skugga-
legum kjallara, með sex börnum síuum.
En á góðu dögum höfuðstaðarins var æfi
hans önnur. Þá átti hann hús, sem kost-
aði um 9000 kr. og bjó í því. En svo
komu hörð ár. Atvinnan óviss, tekjur
litlar, og maðurinn á bágt með að standa
í skilum. Hann afræður að selja húsið,
og braskari nokkur býðst til að kaupa það
fyrir 8000. Helmingur þess vav banka-
skuld. Hinn helminginn átti filisteinn að
borga í ýmiskonar erlendum varningi, mest-
megnis glingri. Samningarnir voru nú
gerðir; fátæklingnrinn flutti í kjallar-
ann, og reyndi að gera sér verð úr varn-
ingnum. En það varð ekki nema 300 kr.
Svikarinn hafði selt 300 kr. virði á 4000
kr. og gengið löglega frá, svo að eigi varð
riftað. Margra ára vinna fátæklingsins
hvarf í þetta eina slys. Hann og börnin
hans munu bera merki örbyrgðarinnar
miklu lengur heldur en fjárdráttarmaður-
inn gleðst af sigri sínum.
Úr bréfum.
Ur Húnavatnssýslu er skrifað:
........Stundum þegar eg les blöðin lang-
ar mig að taka þá til bænar, sem einna
oddborgaralegast láta- Um daginn sá eg
í einu sunnanblaðinu grein um járnbraut-
armálið, sem lýsir því, hvernig allmargir
embættismenn líta á okkur alþýðumennina.
Það voru ekki sjálf orðin — um járnbrm.