Skinfaxi - 01.03.1917, Blaðsíða 6

22
SKINFAXÍ
með því að taka þátt í 'fjársöfnuninni og
gefa sjálfir.
FéHirðir sjóðsins éi* gfdsaíráðingur tíelgí
Jónsson, og eru menn vinsamlegast beðn-
ir að snúa sér til hans með öll samskot
til sjóðsins,
Þorválclur Thorocldsen, óuðm. Muguiisson
dr. phil. jprófeasor. þrÓfeasór.
Slefan Stefánsson, Bjarni Sœmundsson,
skólastjóri. adjunkt.
Öcjmundur Sigurðsson, Guðm. G. Bárðarson,
skólastjóri. bóndi i Bœ.
Helgi Jónsson, Jónas Jónsson,
dr. þiiii. íré HrifÍii,
ifeílirðir sjóðsihs. sitrif'árí.
Eggerl Briem,
frá Viðey,
formaður.
Skemtitarir.
Kiéurí
Ueta nti ekki Ungm.félagar, hvatt og
jafnveí óbeinlínis styfkt hverir aðra til
skemtifara? Eg lield að yfirstjórn ungm-
félagsmálanna ætti að reyna, að koma á
fól nokkurskonar ferðasamhandi, innan
Vébanda slnna. Visir til sliks sambands,
gæti myndast á þennaveg: Nokkrir ung-
m.félagar, t. d. austur í Rangárvallasýslu
hafa í hyggju að fara skemliför hingað
vestur i Borgarfjörð. Þeir tilkynna sam-
bands eða fjórðungsstjórn för sína. Geta
jum hvernig þeir vildu haga ferð sinni,
iiver félög þeir vildu finna og hverja staði
þá langaði til að sjá, Ýmsar hollar og
nauðsynilegar leiðbeiningar viðvíkjandi
ferðinni ætti stjórn 'sú, er þeir snéru sér
til, að geta látið í té. Og hún gæti meira.
Hún gæti skrifað ungm.félögum þeim t.
d. hér í Borgafirði, er Rangvellingarnir
vildu heimsækja. Mætti þá gera ráð fyrir,
.að í bverju félagi starfaði gestanefud, á
svipuðum grundvelli og gestanefndin í
U. M. F. Reykjavíkur. Efast eg ekki um
að þær néfndir mundu greiða götu gest-
anna eftir föngum, jafnVel hvar á landinu,
sem þær ættu heimilisfang.
Það efar víst enginn að skemtifarir, i
fjarlægar sveitir, gætu orðið til gamans.
Ógleymanlegar endurminningar mundu þær
síciíja éith’ hjá ferðafólkinu. En þá mundu
hagfræðingarnir ségja, — óg við þurfum
öll að vera hagfræðingar —: „Þio fi'áfrð'
ekki efni á að kaupa þægilegar endur-
minningar svo dýru verði“. Það er nú
feýndar vafaatriði. Ánægjulegar endur-
minningar góta Vérið’ mikill allgjafi. Og
óneitanlega er það nokkurs vérf að geta,
i hretum þeim og andviðrum, er fíesfiF
hreppa fyr eða síðar, leitað hælis í sól-
skinsblettum endurminninganna.
En slíkar skemtifai’ir væru ekki aðeins
til gamans, heldur og til gagns. Gest-
risnin íslenska er víða vakandi ennþá.
Ungm.félagar mundu flestir vilja greiða
götu ferðamanna — starfssystkina sinna.
Þeir mundu sýna þeim merkustu og feg-
urstu staðina í sveitinni sinni, og mestu
framfarirnar í húnaðinum. Ferðamenn og
heimamenn mundu skiftast á hugsjónum,
er fóstraðar væru sín í hverju héraði.
Það mundi tengja saman hugina- Margir
góðir bændur eru á landi hér. Mundi
hvert bóndaefni hafa gagn af að kynnast
þeim, sem bestum og ílestum. Yrði það
íslenskum bændum ekki síður notadrjúg
mentun, en að vinna nokkra hríð að ökrum
þeirra Norðmanna eða Dana. Það má
annars mikið vera, ef ferðamaðurinn flytti
ekki heim með sér einhverja þá hugsjón,
er hann gæti siðar látið verða að verki á
bújörð sinni, Gæli farið svo, að hún ein
borgað ferðakostnaðinn.
Og þá væru allar endunninningarnar,
frá ferðinni, hreinn ágóði.
Bergþór Jónsson.