Skinfaxi - 01.11.1917, Blaðsíða 7

SKINFAXI
85
Þess ber að gæta. að bæði geti sá
nolið sín. sem ferðast, og. líka iátið ])á
njóta sín, sem hann heimsækir — Eg
geng nt frá ])ví, að ýmsa ungmennafélaga
langi til að ferðast um ákveðin héruð, og
á ])ví svæði séu mörg heimili, sem mundu
vilja hýsa hann og mörg félagssystkini,
sem vildu verða á vegi hans, fræðast af
honum um fjarlægar bygðir og sýna hon-
um það sem hann þarf að sjá, til þess
að hafa full not af ferðinni. Það mundi
því geta orðið til ánægju á tvær hliðar,
ef úr ferðinni gæti orðið. En þó einhvern
langi til að ferðast og nota sér þenna
samhug félagssystkina sinna, þá veit hann
ef til vill ekki hvort nokkurt ungmenna-
félag er á því svæði, sem hann vill ferð-
ast um, og þó hann viti það, þá veil
hann ekki hvað ungmennafélagarnir heita
eða á hvaða heimilum þá er að hitta.
Þeim sem fyrir eru gelur líka stundum
verið það óþægilegt, að gestir komi þeim
á óvart, — gestir, sem þeir þó vildu taka
vel. Fyrir öll þess konar óþægindi þarf
að girða.
(Frh.)
Fátækt — hamingja.
Einu sinni var frægur listamaður spurð-
ur, hvort einn nemenda hans mundi ekki
verða ágætis málari. „Nei“, svaraði hann,
„til þess er hann alt of efnaður“. Lista-
manninum var Ijóst, að hin mikla barátta
við örðugleikana eykur kraftana og að
jafnaði reynist torvelt að stæla vilja þeirra
manna, sem alt af lifa í vellystinguiu.
„Þeir sem eru svo ólánssamir að vera
ríkra manna börn, kornast sjaldan áfram“,
segir Andrevv Carnegie. „Flestir ungir
menn, og efnaðir, geta ekki varist þeim
ginningum, sern auðurinn færir þeim og
þeir lifa því lífi, sem þeir eiga ekki skilið.
Fátæki frumbýlingurinn óttast ekki keppi-
nauta úr þeirra llokki, heldur meðal hinna,
sem eru enn þá fátækari. Gefðu honum
auga piltinum sem kemur úr alþýðuskól-
anum og sópar skrifstofugólfið. Ef til vill
verður hann auðugastur og kemst best
áfram“.
Baráttan sú, sem er í því fólgin að
stríða við fátæktina og sigra, eflir rnann-
inn. Mannkynið væri ekki mikilsvirði, ef
við hefðum allir fæðst með óskasteininn í
munninum og aldrei þurft að vinna.
Saga Ameríku sýnir að mestu mennirn-
ir í hverri grein hafa verið fátækir i æsku.
Mestu verslunar- og visindamenn, verk-
fræðingar og hugvitsmenn, stjórnmála-
menn og prófessorar hafa allir hrifist
áfram af hinni köldu, hörðu nauðsyn.
Mikill fjöldi landnema hafa komið til
Ameriku án þess að kunna ensku, þekk-
ingarsnauðir, vinalausir og fjárvana, og
þó hafa þeir náð ýmsum virðingarstöðuni
og auðgast og með því gert öðrum til
skammar, sem betri áttu skilyrðin í góðu
upþeldi og öllu ósjálfráðu.
Baráttulaust líf er einskisvert. Því að
það eru einmitt tálmanirnar og ljónin á veg-
inum, sem fullkomna. Maður sem fæddur
er og uppalinn i makræði og værð, sem
ávall er hjálpað, og sem aldrei fær að
reyna til að ryðja sér sjálfum braut, verð-
ur veikur og viljalítill. Hann er eins og
smárunnur við hlið hávaxinnar eikar, er
ált hefir harða baráttu við höfuðskepnurn-
ar frá því hún var lítið akarn.
Eg er þó alls ekki neinn talsmaður fá-
tæktarinnar að jafnaði. En eg get ekki
gengið framhjá gildi hennar fyrir þann
sem á að ryðja sér braut. Að öðru leyti
er fátæktin bölvun, sem oss ber að firrast í
lengstu lög. En það er einnn'tt þessi bar-
átta, sé hún háð með fullri hreinskilni og
ráðvendni, sem breytir hjartablauðum
manni í hetju.