Skinfaxi - 01.04.1918, Blaðsíða 2

2tf
SKINFAXl
bót. Forgöngumennirnir sáu, að með þrem-
ur félögum var sambandið alt of veikt og
fáliða. En fyrir ötula starfsemi þeirra
munu þeir félagsmenn teljandi þar eystra,
sem ekki skilja nú orðið, að ungmenna-
félögin fmrfa að eiga traust og starf-
samt héraðssamband til þess að geta
unnið þar saman að öllum sínum rnlá-
um.
Héraðssambandið er nú þegar orðið svo
öflugt að það getur vel styrkt félögin að
málum og nægilega stórt í byrjun meðan
ungu mennirnir eru að heflast og ná tök-
um á góðri stjórn og samvinnu. Nú er
tími tilkominn að það taki til starta. Verk-
efnin eru mikil og margháttuð.
Það þarf að haldn uppi öílugri fyrir-
lestrastarfsemi, tþróttabandalag Austurlands
sem starfað hefir nokkur ár, hefir meðal
annars fært ungu mönnunum heim sann-
inn um það, að í íþróttunum verður eng-
inn óbarinn biskup. Eiggur því æðimikið
starf fyrir héraðssambandinu á því sviði.
Enn má nefna trjáræktina. Þar standa
iélögin vel að vígi. Eftir nokkra áratugi
ættu fyrir þeirra tilstilli að vera komnir
trjágarðar á hverju oinasta býli. Þau eiga
að flytja börn bjarkanna í Hallormsstaða-
skógi heim að bæjunum í fóstur, til frek-
ari þroska og varnar.
Lýðbáskólamál.
Iii.
„Skamt er síðan skildum við,
skemtun vav að lijali,
fann eg irvern minn lim og lið
iifna af okkur tali.
Svo hefir verið kveðið, og frá llkum
áhrifum mundi margur geta sagt er hefir
skift orðnm við bugsjónamann eða hlýll á
orð hans.
Og þess er gelið í eefisögum merkra
manna að orð eða atböfn vakti þá til æfi-
starfs, er þeim hafði jafnvel eigi fyr kom-
ið til hugar að vinna. Má nefna þá H.
Dracmann skáld og Svein Héðin Asíufara
er hvor um sig voru þann veg kaliaðir og
unnu sín „hljóðu heit“ að keppa að ákveðnu
marki.
Slík dæmi eru víst miklu fleiri óskrifuð
en skrifuð, gerast oftar en oss grunar. •—
Vitjunartími manna og þjóða stendur alt-
af yfir, en hann verður alt of fáum að
þeim notum er vera mætti. Ber tvent til
þess: Raddir bans eru oft veikar og sljóf-
ar, táknin ógreinileg og dauf. Og þótt
menn heyri og sjái þá færast flestir und-
an eins og Móses forðum.
Það þarf guðlegt vald til þess að
knýja mannsandann til ttarfa.
Nábúi Þorsteins á Skipalóni „dó af hreyf-
ingarleysi". Svo fer um margan góðan
hæfileika, hann sefur allan daginn, veslast
upp og deyr af lireyfingarleysi. Og skóla-
gengnir hæfileikar eru þar engin undan-
tekning, sem ekki er heldur von, því þeir
komast fæstir á hreyfingu. Staglkenslu
kuldinn, með öllum sínum þulum og lexí-
um, er drepandi fyrir æskuna og hlýtur
að hefna sín á afkomendum vorum á kom-
andi tíð, ef ekkert er aðhafst. Það er
vaninn einn og hugsunarleysið er sœtt-
ir oss við gallana. Og það er lifs nauð-
syn þessari þjóð, að fá nýja andlega
hitastrauma inn í hvern einasta skó'a
er starfar í þessu landi.
Unga kynslóðin, sem nú er að komast
til vits og ára, á að krefjast þess að nú
þegar verði farið að leita að hornsteinum
undir fyrsla andlega íþróttaskólann i land-
inu. Þeir skólar hafa verið nefndir lýð-
háskólar eða hugsjónaskólar, um nafnið
deili eg ekki, en hlutverk þeirra er að hafa
lilsvarandi úbrif á dómgreind, lilíinninga-
líf og viljaþrótt ungra manna, kvenna og
karla, og likamlegri íþróltakenslu og iþrótla-
iðkunum er ætlað að bafa á táp, fegurð
og starfsþol.