Skinfaxi - 01.06.1918, Síða 4

44
SKINFAXI
ir voru trésmíði með einföldum útskurði og
útsögun, — og teikning. I smiðunumtóku
þátt 20 stúlkur og 23 piltar og gerðu alls
96 muni. Teiknun stnnduðu 16 oggerðu
32 teikningar. Vegna þess að ekki var
auðiS að útvega efni til bursta- og körfu-
gerðar, voru ekki tök á að hafa náms-
skeiðið fjölbreyttara að þessu sinni. Bæjar-
stjórn kaupstaðarins lánaði þinghúsið til
kenslunnar, sem fór þar fram 4—5 stund-
ir síðari hluta dags. Nemendur skiftust í
3 deildir og naut hver kenslunnar annan
hvern dag, Heimilisiðnaðarfélag Islands
veitti nokkurn fjárstyrk til námsskeiðsins
og vil eg því leyfa mér, fyrir hönd félags-
ins, að tjá því og bæjarstjórninni þakkir
fyrir þá aðstoð, er hvorirtveggja hafa veitt
því til þessarar starfsemi. Sýning var
haldin að námsskeiðinu Ioknu. Var hún
fjölsótt og gerður góður rómur að.
Eigi vil eg láta þess ógetið að aðsóknin
að þessum mámsskeiðum hefir verið svo
mikil að fjölmargir hafa sótt um, en ekki
komist að. Og nemendurnir hafa sýnt
iðni mikla og ástundun. Myndasýningar
né aðrar skemtisamkomur hafaekkertdregið
frá námsskeiðunum.
Heimilisiðnir I sambandi við þetta náms-
í kaupstöðum. skeið hér vildi eg víkja nokkr-
um orðum að heimilisiðnaðarstarfsemi í
kaupstöðum annarsstaðar. Menn hafa nú
á síðari árum, með miklum rétti bent á,
að iðjuleysi barna og þó einkuin hálfvax-
inna unglinga í kaupstöðunum, með ónógu
eftirliti hinna eldri manna, hefði ill og
spillandi áhrif á þroska þeirra og uppeldi
Sumir hafa jafnvel hallast að þeirri skoð-
un, að um iðjusemi gæti ekki verið að
ræða meðal unglinga í kaupstöðum. En
það er vitanlega rangt. En verkefnin
vantar. Hér á ísafirði — og svo mun
víðar vera — er nóg af höndum sem hug-
urinn réttir fram af starfsþrá og löngun
tii þess að vinna eitthvað sem verk er í.
Það myndi reymast mikill menningarauki
fyrir okkar þjóð, ef eldra fólkið myndi
ávalt nógu vel eftir því að sjá æskunni
fyrir störfum við hennar hæfi og sem byggju
ungu mennina á einhvern hátt undir lífs-
baráttuna.
Það ætti að vera kappsmál hverju bæj-
ar- og sveitaríélagi að auka starfslöngun
og starfsþroska æskulýðsins með því að
koma á fót verklegri kenslu í ýmsum grein-
um.
Það skiftir ekki mestu hvað kent er,
heldur hvernig er kent. Eg tel hér um
bil jafngott, hvort sem væri smíðað eða
ofið, bundnir burstar, búin til föt eða skór,
málað teiknað eða skorið í tré. Mér er
mest kappsmál að kend sé einhver starf-
semi með fullri hugsun og skilningi á því,
að hún geti síðar á æfinni lagt drjúgan
skerf til sannrar velmegunar og mann-
gildis. ’En þó verður að gæta þess, að
haga verkefnunum við aldur og þroska
nemendanna, annars er hætt við að árang-
urinn verði ekki annar en sá, að hafa set-
ið hálflatur meðan á kenslunni stóð og
kunna svo lítil skil á verkinu þegar henni
er lokið, eins og dæmi eru til úr lélegum
skólum.
Eflaust mætti finna ýmsar leiðir til efl-
ingar þessari hreyfingu, en í byrjun álít
eg einna líklegust smá námsskeið með
hæfilega mörgum og vel við eigandi náms-
greinum. Mámsskeiðin ættu að vera fleiri
en eitt á vetri í hinum fjölmennari bæjum
svo að flestir umsækjendur gætu fengið
aðgang. En mjög rnörgum nemendum
getur einn kennari ekki sint í senn. Þeg-
ar starfsemin er svo komin á nokkurn
rekspöl og betur borfir til slíkra fram-
kvæmda en nú, þá mundu menn beitast
fyrir að koma á stofn vinnustofum fyrir
börn og unglinga í öllum kaupstöðum og
fjölmennum kauptúnum. Yrðu þær ann-
aðhvort sjálfstæðar stofnanir eða í sam-
bandi við barnaskólana. Gæti vel komið
til greina að þær yrðu sumstaðar opnar
alt árið. Þá gætu stálpaðir unglingar feng-
ist þar við sitthvað verklegt á eigin spýtur,