Skinfaxi - 01.10.1918, Síða 4

76
SKINFAXI
Úti-íþróttir.
iii.
Hlaup.
1. Spretthlanp.
(400 metra).
Lengsta hlaupið af þeim hlaupum sem
kölluð eru spretlhlaup, er 400 m. hlaup-
ið — eða J/4 „mile“ í Englandi og þeim
löndum serh enskt lengdarmíU nota. En
spretthlaup eru þau hlaup kölluð, sem
sérstaklega gera kröfu til ílýtis. Þetta
hlaup er langerfiðast af spretlhlaupunum
og þarf mestan undirbúning, því það gerir
líka miklar kröfur til úthalds, jafnframt
ílýtinum.
Æfingin er mjög svipuð undir þelta
hlaup og hin styttri, nema að við og við
eru teknir lengri sprettir, 400—600—800
m. Mörgum veitir erfitt, að hlaupa þetta
skeið frá upphafi til enda á tánum, enda
eru góðir kálfar óhjákvæmilegir til þess.
Það þarf því að gera talsvert til þess að
styrkja þá. Ein æfing, sem nokkuð mikið
má gera að, er það sem Amerikumenn
kalla „jogging“, sem líklega mætti kalla
„skokk“ á íslensku. Er skokkað í hægð-
um sínum hált á tánum. Þetta er ágæt
æfing fyrir kálfana. Viðbrögðin og 30—50
m. spreltir er aðalæfingin og það verður
að æfa alla daga sem æft er, einnig ])á
daga sem lengri sprettirnir eru æfðir, því
flýtirinn er aðalskilyrðið. Viðbragðið hefir
líka mikla ])ýðingu, vegna þess að á venju-
legum (870 — 400 m.) hlaupabrautum er
hlaupið byrjað skamt frá öðrum spor-
baugsendanum og hagnaður að verða fyrst-
ur inn i beyguna, því oft verða þeir við-
bragðshægu innikróaðir milli hinna, eða þá
jafnvel alveg aftan við þó, og er hlaupið
þeim þá oft fyrirfram topað; eða þá að
þeir neyðast til að hlaupa beygjuna víð-
ari en þeir annars þyrftu, vegna þess, að
þeir hafa mann á innri (vinstri) hlið og
verða á þann hátt að hlaupa marga metra
fram yfir hinn, sem auðvitað er á braut-
arröndinni. Hagnaðurinn að góðu við-
bragði í 400 m. hlaupi er því auðsær, ef
ENSKUBÁLKUR.
Tvær alþýðuvísur.
Góða veislu gjöra skal,
þá eg geng i dans;
kveð eg um kóng Pipin
og Ólöfu dóttur hans.
Stígum fastar ó fjöl
spörum ei vorn skó.
: | : Guð mun ráða hvar við döns-
um næstu jól : | :
Mörður týndi tönnum;
til það kom af því:
hann beit í bak á mönnum,
svo beini festi í.
Þó er gemlan eftir ein:
Það er bin hola höggormstönn,
helst er vinnur mein.
Two folksongs.
Now we shall afeasting go,
free from ev’ry care,
Singing of king Pipin,
and Olof his daughter fair.
Let us dance merily,
putting time aside.
: | : God knows where we dance the
coming Christmas tide : | :
Murdoch’s teeth went amissing;
in they would not stay.
Backbiting it was, not the kissing,
that sent them all astray.
One is lelt the tale to tell:
It is tbe ancient serpent’s tooth,
sent to him from Hell.