Skinfaxi - 01.08.1919, Blaðsíða 6

62
SKINFAXI
þá jafnmikið eða meira útliald. En þá
er hann lika óviðráðanlegur fyrir þann
scm eingöngu verður að treysta þoli
sinu, og vinnur þá auðvitað. Enda er
það og réttmætt, því í kappleikjum á
sá betri eða besti að vinna.
Tamningin lýtur þvi langmest að þvi,
að gera manninn sem þolnastan og
þrautseigastan; en flýtirnum má samt
ekki gleyma. þolhlauparinn ætti að
byrja æfingar síðari part vetrar. Áður
en byrjað er á æfingum, einkanlega ef
æft er undir einhvern ákveðinn kapp-
lcik, er sjálfsagt að láta læknir skoða
sig, þvi verið getur, að af einhverri á-
stæðu þoli iþróttam. ekki þá æfingu,
sem þessi hlaup heimta, jafnvel þótt
maðurinn haldi sig heilbrigðan. —
Hlaupalagið er dálítið frábrugðið mið-
lungsvegalengdunum. Skrefinu eru tek-
in fremur stutt, og — með æfingunni —
tíð; við og við má lengja skrefin og
hægja þá svolítið „taktinn“, og reyna að
gera það þannig, að likaminn hvilist við.
Likamanum er haldið líkt og eg tók
fram í kaflanum um miðlungsvegal.,
nema enn slappari, og lausum við allan
spenning, einkanlega verður að gæta
þessa með axlir, handleggi og hendur.
það kemur oft fyrir, þegar hlaupið er
hart, að handleggirnir dofna, eða maður
fær rig í öxlina; en mjög oft stafar þetta
af þvi, að handleggirnir eru ekki nógu
„lausir“. pcgar fóturinn tekur jörðina,
kemur tábergið fyrst við, en þegar lík-
aminn er beint upp yfir fætinum, snert-
ir hælinn sem snöggvast mjög laust
jörðina, lyftist svo strax frá aftur, við
áframhald skrefsins, og síðasta við-
spyrnan er frá táberginu og tánum.
í byrjun eru Iilaupnar með þægilegum
hraða vegalengdir frá 2000—5000 m.,
síðar er hlaupin lengd, upp í 5000—
10000 m„ og jafnvel alt að 15000—20000
m., en svo langt er örsjaldan hlaupið.
Annars er gott að breyta sem mest til
um vegalengdir, til þess að venjast ekki
á einhvern vissan takt, eins og vél, þvi
maður á þá alt af vont með að herða
nokkuð á sér. Gott er að hlaupa einstaka
daga 400—800 m. sprettti, til þess að
halda við og þroska liinn náttúrlega
spretthraða hlauparans. Áríðandi er, að
taka ekki nærri sér, nema þegar lilaupið
er móti tíma, en það á elcki að gerasl
oftar en 1 sinni í viku, eftir 3—4 mán-
aða æfingu. Að eins ein vegalengd er
hlaupin á hverjum degi, nema sprett-
hlaupsdaga, og mest hugsað um það, að
hlaupa sér sem hægast, í hlutfalli við
hraðann, — ná „laginu“ sem bestu. Önd-
unin sé sem eðlilegust. -— Tvo fyrstu
mánuðina er hlaupið að eins 3 í viku,
hina 3 dagana er gengið í 1—3 kl.tíma.
Sjöundi dagurinn er hvíldardagur. —
Göngunum er hagað þannig, að gengið
er eitlhvað eftir vegi eða víðavangi, —
fremur þó vegi, — þar sem gott loft og
næði er að fá. Ef mögulegt cr, ætti að
velja staði, sem eru fagrir og marg-
breyttir að náttúru, svo að hugurinn
bindist ekki of mikið við sjálfa æfing-
una, þvi gangurinn á að vera eðlilegur
og óþvingaður. Eins verður samt að
gæta; að skifta um gang þannig, að
stundum séu notuð löng, sveiflandi
skref, stundum stutt og skörp. Öndunin
djúp og óþvinguð, og ekki gengið svo
hart, að maður mæðist. — pegar farið
er að æfa fimm sinnum vikulcga, leggj-
ast göngurnar niður, og um leið cru
ldaupavegalengdirnar styttar dálítið og
hraðinn minkaður fyrst í stað, en siðar
er þetta hvorttveggja aukið aftur. —
Hlaup á víðavangi eru ágæt æfing undir
þolhlaup; úthaldið eykst mjög mikið,
en aftur á móti hafa þau slæm áhrif á
flýtirinn, ætli þvi að æfa styttri vegal.
lika, ef þannig er æft. (Framh.)
Ó. Sv.