Skinfaxi - 01.11.1919, Blaðsíða 2

SKINFAXl
ast, ef skólarnir eiga að vera í samræmi
við nútímalífið.
1. Námsgreinum þarf að vera breytt.
2. Aðferðum kennara.
3. Og líka þarf að líta eftir
hvernig nemendur starfa í skól-
unum og búa sig undir tíma. Nöfn
um námsgreinanna verður ekki breytt;
lestur, skrift, reikningur og landafræði
eru menningarmeðul, sem allir þurfa
að læra, en efni og lcensluaðferðum
verður að breyta og endurbæta.
Uppeldisfræðingar nútímans eru allir
sammála um það, að umhirða og þroslc-
un likamans hefir eins mikla þýðingu
fyrir einstaklinginn og þroskun hugans;
eða ef til vill meiri, því að huginnersvo
mjög háður líkamanum. Skólarnir eiga
þvi að þroska börnin bæði líkamlega og
andlega. Við verðum að lcunna að lesa
og skrifa til að komast áfram í daglega
lífinu. Ef við erum á ferð í stórborg er-
lendis verðum við að geta lesið nöfnin
á sporvögnunum, og forðast hættulega
staði. Við þurfum einnig hvar sem við
erum að hafa einhver viðskifti við fólk
sem við getum ekki séð. í stuttu máli
við þurfum að halda á lestrar og skrift-
arkunnáttunni við öll okkar daglegu
störf. En skólarnir halda áfram að
kenna lestur og skrift eins og kunnáttan
sjálf væri aðalatriðið, en það er minna
hugsað um að haga kenslunni eftir þörf-
um einstaklingsins. Sama craðsegjaum
landafræðiskenslu, námsfólkið lærir
um landamæri, fólksfjölda, ár og vötn,
eins og aðalairiðið sé að fylla börnin
með ýmsu sem allir mega ekki vita.
Nú á tímum þar sem járnbrautir, gufu-
skipasambönd og fréttaþræðir hafa
mjög stytt fjarlægðirnar á milli þjóða,
og þá er ekkert þjóðfélag getur staðist
án sambands við umheiminn er það
sjálfgefið hversu þýðingarmikið það er
fyrir alla að þekkja nábúa sína.
Með auknum samgöngum hefir heim-
ur okkar því mjög stækkað og flóknað;.
sjóndeildarhringurinn hefir vikkað
og þar með samkend fyrir þroskun
annara aukist. Allar þær breytingar sem
hafa orðið í umhverfi okkar; nýjar
venjur og siðir, sem hafa skapast með
auknum samgöngum og vísindum,
krefjast sömu framþróunar í skóla og
uppeldismálum. Nýjar námsgreinar
verða að bætast við og margar hinar
gömlu að endurbætast.
Hver námsgrein er mjög margbrot-
in og flókin, svo það er jafnvel lítt
mögulegt að ná fullnaðarþekkingu í
einni þeirra. — Tökum til dæmis
landafræði eins lands, loftslag, jarð-
fræðisatriði, þjóðerni, atvinnu og
stjórn, félagslíf og vísindi. Landafræði
nær yfir næstum alla mannlega þeklc-
ingu og viðleitni. Hið sama getum við
að nokkru leyti sagt um aðrar venju-
legar skólanámsgreinar. Allar eru að
meira eða minna leyti samtvinnaðar
við hverja aðra. ]?að er því oft villandi
að flokka atriðin niður, og segja að
þær tilheyri þessari og þessari náms-
grein. peir kennarar, sem láta nemend-
ur sína lesa kenslubækur og síðan hlýða
yfir, verða að breyta aðferðum sínum.
það eru fjölda mörg þýðingarmikil at-
riði, sem verður að taka til greina, að
nefna þau aðeins á nafn, hefir mjög
litla þýðingu, en að skilja þau, og sjá
samband og skildleika þeirra hvers til
annars, er aðalatriðið. Kennarinn á
ekki að vera yfirheyrari, eða að haga
sér sem einvaldshöfðingi, heldur á liann
að vera gæslumaður, síleiðbeinandi og
hjálpandi nemendum sínum. Hverkenn-
ari á að gæta vel að breytni og athöfn-
um nemenda sinna, og láta sér umhug-
að um að hver einstaklingur þroski sem
best hugsana og ályktanahæfileika sína,
og það á sem frjálslegastan hátt. Hann