Skinfaxi - 01.11.1919, Blaðsíða 3

SKINFAXI
83
á að nota lestur, skrift og' reikning sem
menningarfæri, til að æfa og þroska
og einnig til að finna út, hve miklum
framförum hver nemandi getur tekið,
og hvaða breytingar eru nauðsynlegar
í efni og kensluaðferðum. Ef kennar-
inn gerir þetta, eykur það mjög starfs-
hvatir nemendanna og þeir fara að
spyrja um og gera tilraunir með ýmis-
legt.
það eru fáir, sem geta fundið skyld-
leika milli atriða eða dregið ályktanir
með þvi aðeins að heyra þau.
Flest fólk verður að sjá og þreyfa
á hlutunum áður en það er fært um að
skilja þá til hlýtar. Kennarinn á að sjá
um að nemendurnir fái Iiið rétta efni
í hendurnar, og að þeir noti það á rétt-
an hátt, það er að alt sem nemendurn-
ir hafa um hönd sé i fullu samræmi við
það, sem á sér stað utan skólastofunn-
ar. I því mannfélagi, sem hver einstak-
lingur verður að hugsa um sjálfan sig,
og hefir persónu og starfsfrelsi, svo
lengi sem breytni hans og starfsemi
kemur ekki í hága við starf og velferð
annara einstaklinga í þjóðfélaginu.
þar er það mjög áriðandi að hver og
einn hegði sér og breyti þannig, að
þeim sé vel borgið i þvi þjóðfélagi,
sem þeir starfa í. Ef þessi þáttur upp-
eldisins er vanræktur, þá er það ómet-
anlegt tjón fyrir þjóðfélagið bæði frá
andlegu, starfslegu og fjárhagslegu
sjónarmiði. Framh.
Um ræktarsemi.
ii.
Vér, sem nú lifum, eigum marga
mæta menn, sem margt hafa vel gert
á sviði íslenskrar menningar, bæði and-
legri og verklegri, en því megum við
ekki gleyma, að þó íslenska þjóðin eigi
að fagna-aftur sjálfstæði sínu, sem hún
lét fyrir r æ k t a r leysi drotnunar-
gjarnra manna — að sjálfstæðið er ein-
mitt fengið fyrir ræktarsemi og baráttu
endurreisnarkynslóðarinnar.
Tilgangur minn með þessu greinar-
korni er sá, að sjá með áreiðanlegri
vissu, á hvaða þroskastigi þjóðfélagvort
stendur, sjá, hvort það kann að meta
það, sem vel er gert, og unnið af ó-
sérhlífni og ættjarðarást — eða þjóðfé-
lagið lætur ]?að sem vind um eyrun
þjóta — sem að eins svalar og dreyfir
rykinu meðan það þýtur hjá, en er svo
gleymt.
Fyrst sný eg máli mínu til ykkar —
íslensku ungmennafélagar — sökmn
þess, að ykkur snertir þetta mest, og
lijá ykkur éiga allar góðar hugsjónir
að festa fyrst rætur og bera ávöxt, ef
þær eiga það skihð.
pjóðþroskamælistigið er það. —
Hvernig ætlið þið að sýna það í verlc-
inu, að þið berið ræktarsemi og virð-
ingu til þeirra manna, sem best hafa
unnið að þvi, að glæða andlegan áhuga
okkar. Lagt á sig hættuleg og erfið
ferðalög, um hávetur, fyrir nauðalitla
borgun, til þess að miðla af hinum
andlcga auði sínum þeim, sem minna
áttu.
Maðurinn, sem eg á við, er Guðmund-
ur heitinn Hjaltason. Starfi hans og á-
huga þarf ekki að lýsa hér, ekki heldur
því, að mikið vantar á, að vér höfum
melið verk hans sem vert var — en nú
er það um seinan, að bæta kjör hans,
sem lengst af munu liafa verið fremur
erfið.
Skylda vor er því, kæru ungmennafé-
lagar, — vér sem nutum margs góðs
af fyrirlesaranum vinsæla. — Hann sem
varði öllu lífi sínu til að fræða aðra —
sýna þeim í kunna og fullkormnari