Skinfaxi - 01.01.1920, Side 5

SKINFAXI
5
h e 1 s t ekki hafa miki'ö íyrir því. Og
umfram alt ekki vera lengi.
Þaö væri svo gaman aö ná þessu há-
leita takmarki á e i n u m d e g i, að
minsta kosti á einu ári.
Við erum fljóthuga á milli dúranna,
máttu vita.
Og það e r lífsmark með okkur, því þeg-
ar viö höfum sofið sem lengst, þá vökn-
um við a 1 t a f v i ö v o n d a n d r a u m
og segjum, eins og í fyrri daga:
„íslandi alt !“
Samviskan er á bitanum og þá er nær
að hugsjónin komist að stýrinu. Hún er
nú háseti hjá okkur, þegár best lætur,
en þann sess hefir Þuríður formaður líka
einu sinni skipað, og flestir formenn.
Gera gis------að ungmennafélögunum!
Nei, blessaður vertu. Þér er alveg óhætt.
að sýna hverju einu einasta ungmenna
landsins þ e 11 a háð.
Eg skil þau s v o v e 1, að þ a u „skynja
andann“ í því, og reiðast ekki s é r ti!
meins, og það er m é r og þ é r fyrir mestu
En — „hin aldraða sveit“ getur Iíka
lesiö Skinfaxa og notað þetta í vopn —
á æskuna, — það er satt.
En h ú n, framsóknarfælan, afturhalds-
andinn, ætti að minnast orða Skarphéð-
ins : „Ger nú annað hvort, Þorkell hákur
o. s. frv. — og sitja ky.r á skák sinni. Því
sérhvert ámæli í garð æskunnar um hirðu-
leysi um sinn eigin þroská og fásinnu á
að keppa að fögru marki, er skeyti til
þeirra er i garðinn l^úa og þeirra er hæl-
ast um, er viöleitni ungra manna, til fram-
talcs, mishepnast.
Lýðháskólamálið var einu sinni hér á
ferð, kom og fór. án þess að festa rætur.
Lifði á áformum, lenti i basli, varð inn-
kulsa og fór utan — án þess að verða
okkur að liði. Síðan hefi eg varla þorað
að nefna þetta mál sínu nafni.
En þar v a r ein hin ágætasta hugsjón
á ferðinni, og eg hefi alt af talið æsk-
unni lífsnauðsyn, að hún kæmist í fram-
kvæmd.
Og ungmennafélögin standa og falla með
sínum hugsjónaþroska, ■— sínu andlega at-
gerfi. Sjálfar íþróttirnar, líkamsmentun
fjöldans er hugsjón einstakra
m a n 'n a, í framkvænvd h j á ö r f á-
u m mönnum, vegna þess að f j ö 1 d i n n
skilur hvorki né finnur annan tilgang i
þessu en frægð,i'na. Frægfö einstak-
lingsins. En á slikum metnaði, hefir lík-
amsmentun vor engin lífsskilyrði. nenva lvjá
nautsterkunv og þvengliðUgunv nvönnum
eða þeinv, senv eru fæddir þreknvenn og,
uppaldir til þols og þrautseigju. Fyrir
fjöldann verður þessi hlið nvenniiigar vorr-
ar, því að eins annað og nveira en nafnið
tónvt, aö hann sjái í anda hið fagra og
góða og sterka og frjálsa í nvanneölinu,
eins og vita eða leiðarljós fyrir sanvtíð og
framtíð.
Æskan jjarf framvegis aö eiga kost á
að konvast upp á andlegar sjónarhæðir, er
veita nvargfalt nveira og miklu fegra út-
sýivi yfir lífiö en vér höfunv átt að venjast.
Það knýr hana áfranv til þess að vinna að
sínunv eigin vexti, andlega og ]ikanvlega.
Kriýr hana til starfs og' dáða.
Og jvessar lvæðir sé eg, í hyllingum
reyndar, i lýháskólahugsjóninni.
Stefán Hannesson.
Heimaiðja
eftir Guðm. Jónsson frá Mosdal.
Eg lvefi undanfarin ár getiö í Skinfaxa
tilsagriar þeirrar í heinvaiðju (aðalleg'a út-
skurði og trésnvíði) senv franv hefir farið
á námskeiðunv hér vestanlands nveð nvinni
aðstoð. Hefi eg einnig iofað því að þessu
sinni, og skal eg nú nveð nokkrum oröunv