Skinfaxi - 01.03.1922, Qupperneq 5

SKINFAXl
21
fært að rækja hana en þeim, sem hefir
fullar hendur fjár, og sem hafa sér-
mentun á fiskaeldi. En þetta er mis-
skilningur. Áhöldin, sem notuð eru við
fiskaklakið, eru mjög óbrotin og ódýr,
getur því hver lagtækur maður búið
þau til. þá er og klakaðferðin mjög
auðveld; er lítið vandasamara að
stunda klakið, en rækta jarðepli eða
einhvern annan jurtagróður. Menn
þurfa auðvitað, eins og við hvert ann-
að starf, sem þeir rækja, að kunna að
leysa klakið vel af hendi.
þingeyingar hafa komið á fót sil-
ungaklaki hjá sér, við Mývatn. Fram-
an af höfðu þeir mjög einföld og óbrot-
in tæki, en árangurinn af klakinu hef-
ir orðið ágætur, og sjá þeir víst aldrei
eftir að hafa byrjað á því.
Á sama hátt og fræ og plöntur eru
fluttar úr einum stað í annan til gróð-
ursetningar, eins er það venja erlend-
is, að frjófguð fiskhrogn eru flutt
landa á milli, til ræktunar, og hefir
það að jafnaði gefist mjög vel. Ætti
því engin fyrirstaða að vera á því, að
flytja hrogn milli ýmsra staða hér inn-
anlands, til að klekja út, þarf því ekki,
frekar en vill, að frjófga hrognin á
sama stað og þeim er klakið út. I
hverjum fjórðungi landsins þyrfti að
stofna 2 eða 3 stórar klakstöðvar, frá
þeim mætti svo flytja frjófguð hrogn
til smærri stöðva, sem ættu helzt að
vera ein eða tvær í hverri sveit, eða
eftir því, sem hagar til á hverjum stað
og ástæður leyfa. Víða hagar svo til
í sveitum, að búa má til tjarnir, án
mikillar fyrirhafnar, og ala upp fiska
í þeim. Á þýzkalandi, og víðar, hafa
bændur fiskatjarnir í grend við heim-
ili sín; geta þeir því ætíð, er þá lyst-
ir, fengið sér nýja soðningu, á hvaða
tíma árs sem er. þar sem fiskar eru
fóðraðir í slíkum tjörnum, venjast þeir
manninum og verða spakir, eins og
hver önnur tamin dýr. Fiskarnir hópa
sig við tjarnarbakkann á móts við
manninn, sem kemur með fóðrið handa
þeim, og fylgja honum stöðugt eftir,
meðan þeir sjá til hans á bakkanum.
Ef fiskaræktin hefði verið stunduð
hér á landi, eins lengi og matjurta-
ræktin, mundi hún nú vera talin jafn-
mikilsverð og hún, fyrir velmegun
þjóðarinnar.
þar sem dýrtíð og fjárkreppa steðj-
ar nú að landsmönnum, úr öllum átt-
um, ættu sem flestir að taka höndum
saman til að klekja út fiskum í ám
og stöðuvötnum, og fylla þau með
björg og blessun. þúsundir manna geta
lifað á því, sem vötnin gefa af sér, ef
alúð er lögð við að rækta í þeim fiska.
Mér er það ljóst, að ungmennafélög-
in eru flest svo störfum hlaðin, að þau
geta tæplega bætt á sig fiskaklakinu,
fyrst um sinn, þó að þau fegin vildu,
en eigi að síður gætu þau gert því
mikið gagn. þau geta vakið áhuga á
fiskaræktinni, hjá einstökum mönnum,
sem líklegir eru til að gætu komið
henni í framkvæmd, þar sem ástæður
leyfa. Öðru máli væri að gegna, ef
ungmennafélagsskapurinn hefði ríflegri
styrk úr ríkissjóði, en hann hefir nú,
til eflingar störfum sínum, að hann
hikaði eigi við að helga fiskaræktinni
að einhverju leyti krafta sína, án þess
að fella niður önnur störf. Ef fiska-
klaki væri alment komið á fót í sveit-
um, yrði það starfrækt að haustinu og
vetrinum, einmitt á þeim tíma, sem
ungmennafélögin hafa helzt næði til að
rækja störf sín. það tæki þá við að
afloknum heyskapnum. Sáning hrogn-
anna á haustin svaraði þá til fræsán-
ingarinnar að vorinu, og veturinn
mætti þá líka kalla bjargræðistíma,
ekki síður en sumarið.
Um eitt skeið var komið á fót fiska-
klaki á þingvölium og í Kjósinni, og