Skinfaxi - 01.05.1922, Blaðsíða 7

SKINFAXI
39
ur þó út yfir alt. Eitrið hefir ekki ein-
ungis kvalið lífið úr tófunni, heldur
líka ránfuglunum, og stutt að útrým-
ingu þeirra. Orsökin til þessarar of-
sóknar er vitanlega sú, að menn vilja
koma í veg fyrir þann skaða, sem sagt
er að tófan geri á sauðfénaði lands-
manna, en nú má telja áreiðanlegt, að
sauðféð, sem tófan drepur, er örfátt, í
samanburði við allan þann sæg af
kindum, sem drepnar eru úr hor og
illri meðferð. Sauðfénu stafar miklu
rneiri hætta af mönnunum, en tófunni.
Refaeldi hér á landi mundi að vísu
ekki gefa eins mikinn arð og það gerir
í Kanada, nema því að eins að þaðan
væru fengnir silfurrefir til kynbóta, en
eflaust mætti þó tífalda — eða meir —
verðið á innlendu refsbelgjunum, við
það sem nú er, ef tófur væru aldar
hér upp, og sérstaklega ef refakynið
hér yrði blandað með rauðu refunum
í Mið-Evrópu.
í nokkur ár hefir tilraun verið gerð
með refaeldi í Elliðaey á Breiðafirði. Á
þessu hefir lítið verið að græða. Ref-
irnir ganga sjálfala um eyna, og engin
tilraun gerð með kynbætur. Svo vildi
óheppilega til, að frostaveturinn 1918
gengu allir refirnir á ís í land úr eynni.
Við þetta atvik sló miklum ótta á lands-
menn, og Alþingi leizt ekki betur en
svo á blikuna, að lá við sjálft, að það
bannaði með lögum refaeldi hér á
landi. En aldrei hefir samt komið til
orða að banna mönnum með lögum að
ala upp sauðfé, sem drepa úr hor;
það stæði þó miklu nær, en hefna sín
á tófunni.
Refaeldi hlýtur fyr eða síðar að
komast í framkvæmd hér á landi. Ann-
aðhvort verða einstakir menn og félög
að koma því á fót, eða ríkið að taka
það að sér. Bezt væri að ríkið kostaði
refaeldið og nyti ágóðans af því. það
ætti að senda mann til Kanada til að
kynna sér refabúin þar og alla tilhög-
un á refaeldi, og jafnvel fá þaðan kyn-
bótarefi.
Tófan hefir ekki ætíð valdið svo
miklu tjóni á sauðfé landsmanna eins
og af er látið, og menn ímynda sér.
En hvort sem hún gerir mikið eða lítið
tjón, ætti að vera auðvelt að fá það
margfalt endurgoldið, með refaeldinu.
það verður ekki séð, að þjóðin yrði á
nokkurn hátt betui' stödd fjárhagslega,
þó að tófunni væri algerlega útrýmt,
og refaeldi bannað. Náttúra landsins
yrði aðeins einni dýrategund fátækari.
En hinsvegar gæti tófan gefið mikinn
arð, væri hún alin upp, og kynið bland-
að útlendum refategundum.
Yrði verulega góðui' árangur af refa-
eldinu, kæmi það í ljós, að þjóðin hef-
ir átt ónotuð auðæfi í landinu, sem hún
af vanþekkingu og hirðuleysi hefir tal-
ið einkis virði og jafnvel skaðleg.
G. D.
----o----
r
Ymislegt.
Víðavangshlaup. Síðan fyrsta sum-
ardag árið 1916 hefir víðavangshlaup
íþróttafél. Reykjavíkur verið haldið,
og ái'lega með meiri og betri þáttöku,
bæði félaga og einstaklinga. Má það nú
teljast meðal stórviðburðanna í íþrótta-
lífinu hér í höfuðstaðnum og sunnan-
lands, einkanlega er tekið er tillit til
þátttöku, því í engum kappleik hér á
landi hefir svo mikil þátttaka fengist;
er það og nokkuð að vonum, því að til
þess að þátttaka fáist í hlaupinu, verð-
ur sama félagið að senda að minsta
kosti 5 menn (1 sveit) til þátttöku fyr-
ir sína hönd, — en hámarksfjöldi ekki
takmarkaður. — Hlaupið er sveita
hlaup, þó 1., 2. og 3. maður séu alt af
verðlaunaðir sérstaklega, og vinnur sá