Skinfaxi - 01.10.1923, Blaðsíða 2

58
S KIN F A X I
skapur hér á landi. pess vegna eru verk-
efni þeirra alstaðar og ótæmandi og öli
stefna þau að einu og sama marki, þvi
að bæta uppeldi þjóðarinn-
a r. Öllum þeim, sem ekki er alveg sama
um það hvort niðjgr þeirra verða frjáls
ir menn eða þrælar ætti að vera það
hæði Ijúft og skylt að styðja uppeldis-
starfsemi ungmennafélaganna. Hér skal
nú benl á nokkur uppcldisráð, sem hægi
er að nota á komandi vetri.
Málíundir ungmennafélagahljótr.
að geta orðið eitt hið ágætasta uppeld-
isráð. peir skerpa skilning og dómgreind
unglinganna og kenna þeim að tala ljóst
og skipulega. pað er því mikil nauðsyn
að vanda vel til málefna og velja þau
þannig að allir geti um þau rætt, kon-
ur jafnt sem karlar. peir, sem þrosk-
aðastir eru, eiga að velja málefnin og
hef ja umræður. peir eiga einnig að leið-
beina þcim, sem skemmra eru á veg
komnir og sjaldan hafa átt kost á að
sýna hvað i þeim býr. Málfundir ung-
mennafélaga hafa verið fyrstu skólar
margra, bæði hér á landi og í Noregi.
end,a hafa margir játað að þeir eigi þeim
mikið að þakka. peir hafa opnað hugi
unglinganna og knúð fram starfsþrek
og viljafestu, sem síðar hefir notuð ver-
ið á leikvelli lífsins.
F élagsblöðin eru þýðingarmik-
ill þáttur í allri félagsstarfsemi. pau þarf
að vanda sem best að öllum frágangi.
Hér er mikil þörf á góðum leiðbeining-
um færustu manna, sem völ er á.
Allir þurfa að temja sér fagran, þrólt-
mikinn og stultorðan stílshátt. Tungan
hefir um ahlur og æfi verið fjöregg Is-
lendinga og blýtur jafnan að verða það.
pess vegna má hún ekki spillast. Rit-
listin er ein hin mikilsverðasla eign
hverrar þjóðar. Hún er sígild og hefir
ótæmandi skilyrði til þess að þroska og
göfga. Hún er ævarandi námsgrein, sem
alt af má læra, .en enginn getur num-
ið að fullu. í þessu liggur hið mikla
þroskagildi hennar.
Ungmennafélög kjósa oft sína fær-
ustu menn til þess að annast ritskoðuu
(krilisera). pessi aðferð hefir þann kost
,að betur verður gengið frá ritsmiðum
en annars mundi, og margir eiga völ
á því að njóta nauðsynlegra leiðbein-
inga. En þessu fylgir þó, ef til vill, sá
galli að færri hafa djörfung til þess aö
rita. Allir ætlu samt að gela skilið það
að fáir eru smiðir í fyrsta sinn, en al
staðar er þörf á góðum ráðum.
Blöðin þurfa að ræða ítarlega aðal-
„ málefni félaganna, sýna hvert stefnit
og hvaða leiðir séu færar.
B ó k a s ö f n sín notar meginþorri
þjóðarinnar næstum eingöngu á vetrum.
Veturinn er hóknámstími æskulýðsins
og er óhætt að segja að það nám er mik-
ið iðkað meðal íslendinga.
Bækurnar eru boðberar hugsananna
og hinir einu sýnilegu tengiþræðir, sem
lil eru milli þeirra, scm lifað hafa og
hinna, sem enn lifa. pær eru sá andans
arfur þjóðanna, sem allir þurfa að nota
að meira eða minna leyti. íslendingar
eru flestum þjóðum ótrauðari í því að
nota sér þessa erfð. Verður þvi óhætt
að gera ráð fyrir þvi að fátt eða ekkert
hafi meiri og viðtækari áhrif á uppeldi
og hugsunarhátt þjóðarinnar en lestur.
Bækurnar þurfa að vera félagseign til
þess að þær verði einstaklingnum ód>T-
ar og hann geti haft um margt að velja.
Einstökum ungmennafélögum og
samböndum þeirra er það stór nauðsyn
að eiga góð bókasöfn, eða liafa greiðan
aðgang að þcim. Og hér er sem annars-
staðar mikil þörf á hæfum mönnum,
því bókavalið er eitt hið mesta vanda-
verk. peir einir leysa það vel af hendi
sem eru sannfróðir og viðsýnir menta-
menn. Bókaverðir þurfa að kunna góð
skil á lestrarþörf félagsmanna og vera