Skinfaxi - 01.02.1928, Blaðsíða 12

28
SKINFAXI
iir af frábærum liagleik, svo sem skrár, sem enn eru
lil eftir hann. pað var oft háttur Jakobs á vetrum, að
fara langar leiðir lil þess að sækja stór björg, og draga
þau lieim til sín á sleða eða skíðum sínum. Hjó liann
svo grafletur á steinana. Að því búnu flutti hann þá
oft langan veg til kirkjugarða þeirra, sem þeir áttu að
vera í, og bjó þar um þá svo vel og traustlega, að sjald-
an hefir um haggað. Oftast var liann einn að verki
þessu. Víða voru Ijygðar timburkirkjur fyrir norðan á
síðari lduta nítjándu aldar. Voru þær oftast reislar á
hlöðnum steingrunni, og því fokhætt. Jakol) festi þær
niður með járnkeðjum, sem liann strengdi úr horn-
stöfum í jörð nifiur. Hefir sá umbúnaður aldrei hagg-
ast. Stundum var Jakob að skurðgrefti og lúnasléttun.
pótti það flestum erfitt verk með þeim áhöldum, sem
notuð voru i þá daga. En Jakob var vanur að segja:
„pað er gott verk laxi, að hjálpa guði til að skapa.“
„Laxi“ var orðtak hans. En oftast vann Jakpb að
veggjaldeðslu, þá er hann var ekki að smíðum. Margir
l'engu hann til þess að byggja mylnur og liöggva mylnu-
steina. Var liann því Jiefndur Mylnu-Kobbi. Oft hefir
vinnubrögðum hans verið við brugðið, þá er hann var að
leggja undirstöður að mylnum sinum í ár- eða lækjar-
giljum, þar sem óhægt var aðstöðu. Var þá sem liann
færðist i jötunmóð, er hann var að fást við stórgrýtið.
j^ótti þá fáum dæll við hann að eiga. pó bar það stund-
um við, að strákum þóttu kátlegar aðfarir hans, og
Jiæddust því að honum. preif karl þá sleggju sína og
kvaðst mundi mola skrokk þeirra. Eanst þeim þá ráð-
legasl að leita undan, og þóttusl eiga fótum sínum
fjör að launa. En oftast var Mylnu-Kobbi fáorður og
öáleitinn, en ]>ótti kaldhæðinn og orðheppinn, ef hon-
um fanst sér mishoðið. Margir töldu hann skygnan
og framsýnan, og eru ýmsar sögur til um það í Skaga-
l'irði.
Jakob var vel vaxinn, meðallagi hár og hinn þrek-