Skinfaxi - 01.02.1928, Blaðsíða 10

26
SKINFAXI
Komið getnr til mála að bæta við þetta kafla um
sálarlíf æskumanna og sálfræðilegum leiðbeiningum
fyrir forstöðumenn U. M. F.
Eg vona að áhugasamir ungmennafélagar bregðist
vel við og skrifi mér um handbókina, ráðleggingar,
eyðufyllingar eða aðfinslur. Eg mun taka öllu slíku
með þakklæti.
Aðalsteinn Sigmundsson.
Mylnu-Kobbi.
þegar íslendingar ganga um stórborgir liinna svo-
kölluðu menningarþjóða, bregður þeim einkennilega er
þeir mæta betlurum og förumönnum. Oftast eru menn
þcssir rifnir, óhreinir og lioraðir. peir rétta fram ná-
bleika fingur og biðja að gefa sér fáeina aura til þess
að seðja hungur sitt. Hér gefur að líta eina af aumustu
hrygðarmyndum mannkynsins.
Óteljandi spurningar hljóla að vakna í lmgum þeirra,
sem eru óvanir að mæta svona fólki. Eru allir þessir
menn úrhrök og aumingjar? Fæddir til þess
eins að hirða molana, sem detta af borðum þeirra
mildu og mannúðarríku. Eða eru þetta sálir, gæddar
innra auði, sem aldrei fengu notið sín? Eða mætir
maður liér þeim sem iieitast unnu og næmastar áttu
lilfinningar, þeim sem liest voru af guði gefnir, en
ekki þoldu liark heimsins, og hlutu því að bogna og
brotna? Endalaust má spyrja, en enginn getur svarað.
Hitt er víst, að þrátt fyrir alla annmarka íslcnskrar
menningar, má þó svo að orði kveða, að hún sé laus
við förumenn og betlara. Er það svo mikill menning-
ar gróði, að nútíðin getur vart metið bann sem vert er.
Fyr á tíð voru þessi olbogabörn tilverunnar kunn