Skinfaxi - 01.12.1928, Blaðsíða 4

116
SKINFAXI
no.kkur málverk héngu jafnvel, á veggjum búrs og eld-
húss. (Eg kom þar ekki).
Við skólann er héraðssafn. Eru það gömul (nökkur
hundruð ára) bæjarhús, sern höfðu verið flutt þangað,
með öllu tilheyrandi: húsgögnum, búsáhöldum og úti-
húsum, og öllu fyrirkomið eins og þar væri búið enn í
dag. í búrinu, sem var sérstakt hús, eins og hér í gamla
daga, sá eg mjólkurtrog, kirnur, fötur og fötubera af
svipaðri gerð og tiðkast hér á íslandi. Rúm vinnumanns-
ins var í hesthúsinu. Bærinn var lágt timburhús (skála-
bygging). Dyrnar voru á gaflinum. Tveir þverbitar voru
í bænum. Innfyrir þann fremri fengu beiningamenn ekki
að koma, óboðnir gestir ekki innfyrir þann næsta og
boðnir gestir ekki innum útskorna lausa slá, sem hékk
fyrir framan sæti húsbóndans, er var fyrir gafli gengt
dyrum. Með báðum veggjum voru lokrekkjur, og spar-
lök fyrir. Svipuð héraðssöfn eru mjög víða útum sveitir
Svíþjóðar. Er það vafalaust miklu betra eu saína öllum
fornmunum í eitt stórt safn, þat sem fáir hafa tök á að
sjá það. En þegar fólk hefir þvílíkt safn heitna í sveit-
inni sinni, hefir það oft tækifæri til þess að sjá það;
fær fólk þá meiri áhuga fyrir að halda saman fornum
tnunum og gæta þess að þeir fari ekki forgörðutn. —
Söfn þessi eru því um leið og þau eru til meiri skemt-
unar íyrir altnenning, jafnframt til tneira gagns.
Daginn eftir, eftir að við höfðum leitað upplýsinga
hjá einum kennara lýðháskólans, um vcgi, bæi og tnenn,
sem gaman og fróðleikur væri fyrir okkur að tala við,
héldum við af stað með lestinni lengra norðvestur í
Dali. Við ökum eftir mjóutn dal og nálgumst nú óðfluga
fjöllin. Mér verður ósjálfrátt á að raula fyrir munni
mér: „Það er sem fjöllin fljúgi móti mér, sem kólfur
loftið kljúfi klárinn fer“. En í staðinn fyrir klárinn, hina
„lifandi vél“ er það dauð vél, gufuvélin, brautryðjandi
vélmenningar nútímans, sem klýfur loftið. Áhrif hraðans
og fjörsins sem gufuvélin veitir, eru annars eðlis en þau
sem gæöinguring veitir, sem fjörgar og lífgar manninn