Skinfaxi - 01.11.1967, Blaðsíða 11

Stefán
Jasonarson
úr þessari fyrstu ferð minni um
Fljótsdalshérað, viðtal, er ég átti við
tvo unglingspilta, um málefni ung-
mennafélaganna. Þeir höfðu eitthvað
heyrt talað um Ungmenna- og
íþróttasamband Austurlands, en vissu
ekki hvað sá félagsskapur hafði á
stefnuskrá sinni né hverjir væru þar
forustumenn. Ekki vissu þeir heldur
að ársþing sambandsins væri haldið
þessa dagana eða að 13. landsmót
U.M.F.Í. væri ákveðið að Eiðum 1968.
,,Það væri gaman að gerast ung-
mennafélagi“, sögðu þessir myndar-
legu ungu menn, eftir að þeir höfðu
fengið svalað mestu forvitni sinni og
litið yfir þau ungmennafélagsrit sem
ég gaf þeim að skilnaði.
Það var áhugaglampiim í augum
þessara ungu manna, sem mér verð-
ur minnisstæðastur úr þessari ferð.
Á þessari stundu skildi ég fyllilega
ummæli austfirska æskulýðsleiðtog-
ans, sem sagði ekki alls fyrir löngu
á ungmennafélagssamkomu, þegar
i’ætt var um þá ákvörðun U.Í.A. að
taka að sér 13. landsmót U.M.F.l.
Hann sagði m. a.: ,,------Okkur
var ljóst að við höfum ekki sinnt á-
hugamálum æskunnar sem skyldi. —
Við vöknuðum við þann vonda draum
að austfirsk æska hafði að hálfu leyti
alist upp ofaní síldartunnu."
Hér var að vissu leyti talað líkinga-
mál, jafnvel gamanmál. En góðir til-
heyrendur — Hér var alvara á ferð.
um.
Austfirsk æska var að ánetjast síld-
inni, uppeldi hennar og áhugamál
voru í hættu.
— Enginn skildi halda að ég ætl-
aði hér að fara að andmæla síldveið-
um eða tala illa um síldina. Sízt sæti
á sunnlenzkum bónda, sem aldrei hef-
séð síldarbræðslu að störfum né á
síldveiðibát komið, að dirfast slík fá-
sinna. Ég met síldina mikils, enda
hefi ég grun um það að hún sé félags-
lyndur fiskur með afbrigðum og vitur
er hún að sögn a. m. k. í samanburði
við þorskinn, sem lætur veiða sig í
net og gleypir jafnvel beran og beitu-
lausan öngulinn, aðeins ef hann
glampar í sjónum sem girnileg tál-
beita. — En síldin er ekkert að gera
„hosur sínar grænar“ uppvið land-
steina um þessar mundir, en bíður
róleg átekta austurí hafsauga og gef-
ur nýjustu veiðitækni nútímans
„langt nef“. Og góð er hún blessuð,
eftir að austfirskar ungmeyjahendur
hafa kryddað hana ofaní kúta og
uppáhaldsmatur á margra matborði.
En þótt síldin sé fagur fiskur og
vitur og hafi malað gull okkur Islend-
ingum til handa að undanförnu, þá
megum við ekki miða okkar velferð
við síldveiðar fyrst og fremst, mann-
gildi æskunnar er mörgum sinnum
meira virði.
Fyrir 4 áratugum var íslenzka
þjóðin fátæk þjóð. Nú hefur hún rétt
úr kútnum og kallast auðug þjóð,
SKINFAXI
11